Waarschuwing! Niet geschikt om na te doen! Zelfs licht giftige dieren kunnen dodelijk zijn en elk dier kan op elk moment onverwacht gedrag vertonen.

Sinds mijn kindertijd heb ik een aanhoudende fascinatie voor bijen, wespen en spinnen op mijn vingers krijgen. Ik heb me altijd afgevraagd waarom iedereen in paniek raakt als er zo'n dier in de buurt is. Paniek is niet nodig. Alleen respect en voorzichtigheid. Ik ben nog nooit gestoken of gebeten, afgezien van een paar ongelukken, toen ik er onopgemerkt op stapte of in greep. Toch zou ik het niet durven om mijn Chileense rozentarantula (Grammostola rosea) op te pakken. Ik denk niet dat dat zelfs mogelijk is zonder ons allebei te stressen.

Met mijn diep ontspannen Vietnamese bos-schorpioen (Heterometrus laoticus) had ik de indruk dat het gemakkelijk mogelijk was en ik kon het niet laten om het eens te proberen. De soort staat bekend om zijn vreedzaamheid. Hij klom zelf op de hand en gedroeg zich relatief kalm. Schorpioenen observeren hun omgeving altijd zeer nauwlettend met al hun zintuigen en reageren soms geschrokken. Hij beweegt achteruit weg van het mogelijke gevaar en kan gemakkelijk van de hand vallen.

Schorpioensteken worden beschreven als extreem pijnlijk. Het wordt beschouwd als een van de meest pijnlijke giffen ter wereld. De reden hiervoor zijn de speciale zuren die het bevat. Een goed eerste middel tegen de pijn zou sterke kauwtabak zijn die op het getroffen gebied wordt aangebracht. Volgens schorpioenonderzoeker Martin Handjaba, die veel verschillende soorten behandelt, zijn hij en zijn collega's vele malen gestoken. Bij de eerste steek wordt meestal geen gif ingespoten. Jonge schorpioenen schieten graag meteen een volle lading af en elk dier is anders! Je moet niet proberen erachter te komen. Ze voelen zich hoe dan ook het meest op hun gemak in een natuurlijke of natuurlijke omgeving.

Zodra Loki hoort dat er een pissebed in de buurt is, rent ze naar buiten in haar pyjama. 🤍

Het leven is een reis 😊

Een reptiel dat je omarmt is alleen op zoek naar je warmte of probeert je te eten.

Kleptothermie, diefstal van warmte, is een vorm van thermoregulatie. Het komt voor bij een grote verscheidenheid aan diersoorten, inclusief de mens. Bijvoorbeeld wanneer we knuffelen omdat het koud is.

Reptielen* kunnen zelf geen lichaamswarmte genereren. Hun metabolisme is afhankelijk van externe warmtebronnen.

Als je reptiel zich tegen je aandrukt, voelt het zich zeker. Maar het doet dit niet uit genegenheid, maar omdat je warm bent.

Het is hoe dan ook een fijn gevoel.

Je moet altijd in gedachten houden dat het beter is voor het dier om het niet uit het terrarium te halen.

Mijn luipaardgekko's zijn klaar voor de winterstop. Ik start een bijna natuurlijke rustperiode bij een temperatuur van ongeveer 12°C.
Het is belangrijk om eerst een nauwkeurig beeld te krijgen van de gezondheid van de dieren. Dit omvat het nemen van fecesmonsters, het scannen van het lichaam op afwijkingen en het beoordelen van de kracht van het dier.

*Vanuit een cladistisch oogpunt, dat tegenwoordig de wetenschappelijke standaard is, zouden de reptielen als een monofyletische taxon, dat wil zeggen als een natuurlijke (complete) afstammingsgroep (Reptilia als clade), op zijn minst ook de vogels moeten bevatten, die warmbloedig zijn.

Woestijn sprinkhanen (Schistocerca gregaria) doen maar twee dingen 🤷‍♂️

Ik voer ze levend aan mijn dieren.
Ik heb ook al gevriesdroogde sprinkhanen geprobeerd. Ze smaakten een beetje naar zonnebloempitten. Heb je ooit insecten gegeten en vond je het lekker? 😋

Banana Joe, net zo fit als twintig jaar geleden. Alleen nog beter uitziend. 💪

Als ik iets met het terrarium doe, moet Dakota altijd kijken wat er gebeurt. Hij is erg eigenwijs en houdt ervan om zelf te ontwerpen. Geen idee waar hij dat vandaan heeft. 🤷‍♂️

Geniet van het leven! 🎊🤷‍♂️✨

Dit is mijn gloednieuwe gezinslid (Heterometrus laoticus) terwijl het een Argentijnse kakkerlak doodt.

Net als deze vlieg neem ik nu even een korte pauze. Ik wil jullie heel erg bedanken. Het is fijn om met jullie verbonden te zijn. 😊

Baby Sagra's anolis
(Anolis sagrei) 🤎

Het is een grote, grote wereld voor een piepkleine babyhagedis, minder dan twee centimeter groot. 🥺

Deze iguanasoort is inheems op de Bahama's en Cuba en is wijdverspreid geïntroduceerd op andere plaatsen zoals de Verenigde Staten, Mexico en Taiwan. Hun eieren reizen vaak via de aarde van plantenpotten. Net als andere anolissen kan hij van kleur veranderen. In dit geval van bruin naar zwart. De kleuring hangt af van hun stemming en activiteit. Bruine anolissen communiceren op visuele manieren.