Sissende kakkerlak (Gromphadorhina portentosa)

Vroeger hield ik deze soort jarenlang als huisdier.

Ze worden ongeveer 5 tot 8 cm groot en leven tot 5 jaar. Ze hebben geen vleugels, maar kunnen gemakkelijk gladde glazen oppervlakken beklimmen.

De nakomelingen zien er schattig uit. Het zijn zogenaamde nimfen, dus ze lijken al erg op de volwassenen. Alleen klein.

De kleintjes waren altijd geweldige ontsnappingsartiesten. Steeds weer verzamelde ik de kleine avonturiers en bevrijdde ze van pluis.

De volwassenen leven in groepen en communiceren door te sissen.
Er zijn drie verschillende sissende geluiden. Beide geslachten kunnen het storende sissen "Rot op!" maken.

Alleen de mannetjes kunnen nog twee andere geluiden maken: het vrouwtjesaantrekkende sissen en het agressieve vechtsissen. De mannetjes zijn te herkennen aan hun horens en harige antennes. Er is er een in het midden van de tweede afbeelding te zien.

De vrouwtjes hebben bulten in plaats van horens.

Vrouwtjes dragen hun eieren (ooteca) inwendig en laten de jonge nimfen pas vrij nadat hun nakomelingen binnenin haar zijn uitgekomen. Daarna blijven ze meestal een tijdje bij elkaar.

Gewone sluipwesp,
Ophion obscuratus

Ik vond deze mannetjes gisteravond in huis en bracht hem weer naar buiten. Het is een nachtelijke parasitaire wespensoort. Vrouwtjes zoeken naar rupsen en injecteren één ei per gastheer. De rupsen blijven leven tot de larve van de wesp zijn laatste stadium bereikt. De volwassenen voeden zich voornamelijk met plantsap en nectar en blijven van hun leven genieten. Deze soort is een van de weinige die zelfs in de winter rondvliegen. Hun verspreidingsgebied omvat de hele Palearctische en Indomalayische regio.

Sommige vertegenwoordigers van de sluipwespen (niet deze) dragen een speciaal virus in hun genoom en gebruiken het om virionen te produceren, die na injectie het gedrag, metabolisme en immuunsysteem van de gastheer beïnvloeden.