Zien in het Donker en het Groene: Hoe Ogen en Bladeren een Lichtgeheim Delen

De wereld van de biologie onthult verrassende verbindingen, en het menselijk oog en een ogenschijnlijk gewoon blad delen een fascinerende. Beide organen vertrouwen op geavanceerde lichtgevoelige mechanismen om effectief te functioneren in hun omgevingen, ondanks hun zeer verschillende doeleinden.

In het menselijk oog herbergt het netvlies twee cruciale fotoreceptortypen: staafjes en kegeltjes. Staafjes, verantwoordelijk voor het zien bij weinig licht, maken gebruik van rodopsine, een gespecialiseerd eiwit, om zelfs de zwakste lichtsignalen op te vangen. Kegeltjes, verantwoordelijk voor het kleurenzicht, vertrouwen op verschillende vormen van jodopsine om kleuren te onderscheiden onder heldere lichtomstandigheden. Zowel rodopsine als jodopsine functioneren door een vormverandering onder invloed van licht, waardoor een biochemische cascade ontstaat die uiteindelijk lichtenergie omzet in elektrische signalen die de hersenen interpreteren als zicht.

Planten vertonen een vergelijkbare strategie. Genesteld binnen hun bladeren ligt fytochroom, een opmerkelijke molecule die, net als zijn tegenhangers in het oog, fungeert als een lichtreceptor. Fytochroom bestaat in verschillende toestanden, afhankelijk van de specifieke golflengten van licht die het absorbeert. Door variaties in lichtintensiteit en spectrum waar te nemen, verschaft fytochroom de plant waardevolle informatie over haar omgeving. Deze informatie speelt een cruciale rol in processen zoals fotosynthese, waar planten zonlicht gebruiken als energiebron, en reguleert groeipatronen op basis van de beschikbaarheid van licht.

Zowel in het oog als in de plant functioneren de fotosensoren samen met chromoforen: retina in het oog en fytochromobiline in de plant.

Deze onverwachte parallel tussen het menselijk oog en het blad benadrukt een fundamenteel principe in de biologie - het vermogen om licht waar te nemen is een krachtig evolutionair voordeel. Door gebruik te maken van de kracht van licht verwerven zowel mensen als planten het vermogen om zich te oriënteren in hun omgeving, te groeien en te gedijen.

Het vervellen van mijn Chileense vogelspin (Grammostola rosea), afgelopen juli. ✨

Onder verhoogde bloeddruk begint de tarantula een vervellingshormoon (gehydroxyleerd ecdyson/ecdysteron) van achteren naar voren in het lichaam te transporteren. Dit zorgt voor drukopbouw en het opensplijten van het rugschild. Dit strekt zich uit over het hele lichaam, zodat de tarantula zich nu geleidelijk kan bevrijden van het oude exoskelet. Dit kan soms enkele uren duren en is daarom erg vermoeiend voor de tarantula, waardoor deze zelfs na een succesvolle vervelling op zijn rug blijft liggen. In deze toestand is de spin nog niet uitgehard en kan daarom gemakkelijk ten prooi vallen. Daarom creëren spinnen van tevoren een enigszins veilige plek met zijdedraden. Ik heb de snelheid van de video acht keer verhoogd omdat jullie allemaal niet zo veel geduld hebben als ik 🤪 en het maakt de ritmische bewegingssequenties duidelijker.

Ecdysteron is een hormoon dat de vervelling veroorzaakt bij vervellende dieren (geleedpotigen, beerdiertjes, nematoden, enz.). Het komt ook voor in planten ter bescherming tegen plantenplagen. Bij zoogdieren komt het alleen voor door inname of parasitaire besmetting. Het heeft ook effect op zoogdieren en beïnvloedt het lipidemetabolisme en de eiwitsynthese. Het wordt verondersteld een anabole werking op de spieren te hebben, daarom wordt het ook gebruikt in de competitiesport. Het wordt verondersteld geen schadelijke effecten te hebben omdat het een natuurlijk onderdeel is van onze voeding. 💪😋🥬

Zwartvoetpinguïn
(Spheniscus demersus)
2004 @dallaszoo 🏙️

De enige pinguïnsoort van Afrika. 🌍

Het wordt verwacht dat ze binnen enkele jaren in het wild zullen uitsterven.⚰️

Ik wou dat we gewoon overal een pleister op konden plakken... 🩹

Bekijk @sanccob 🌠

Beverrat,
Myocastor coypus

Langs de rivier de Nidda is er een zeer stabiele populatie van deze invasieve soort.
Het is niet goed om ze te aaien of te voeren. Ze kunnen opdringerig worden, maar geef niet toe! Het schaadt de natuur. Watervervuiling neemt toe en inheemse soorten worden bedreigd. Kinderen kunnen gebeten worden. Geniet er gewoon van zolang ze hier zijn. ❤️

Dus, wat is dat? Raar dier! Dit is geen mens! 😲
Ik ruik bloemen! 🌻💕
Raar dier en bloemen... Ik moet daar naartoe! ❤
⠀ ⠀

Kalusho is het enige zwarte neushoorn in de dierentuin van Frankfurt.
Zijn vrouwelijke metgezel, Tsororo, stierf in 2016 aan complicaties van de baarmoeder.
Samen hadden ze drie dochters. Al hun dochters werden vrijgelaten in het wild in Afrika.
De oudste dochter, Akura, werd vier jaar geleden grootmoeder in het Marakele National Park.


Kalusho, nu 33 jaar oud en oorspronkelijk afkomstig uit Zimbabwe,
had eigenlijk 8 jaar geleden samen met Tsororo moeten worden vrijgelaten.
Maar het mislukte.


Voor het grootste deel van de 20e eeuw was de continentale zwarte neushoorn de talrijkste van alle neushoornsoorten.
Rond 1900 waren er waarschijnlijk enkele honderdduizenden in Afrika.
In het begin van de jaren 1990 daalde het aantal onder de 2.500, en in 2004 werd gemeld dat er nog maar 2.410 zwarte neushoorns over waren.
Tegen 2019 bleef de populatie van 5.500 stabiel of langzaam toenemen.



🎼Muziek: "African meditation dance" door Stefan Kartenberg (2017 - Gelicenseerd onder Creative Commons Attribution Noncommercial 3.0, creativecommons.org/licenses/by-nc/3.0/)

🔎🐧💡 Bij het Centro de Interpretación, Paracas, Peru:
In de kustwoestijn rond Paracas zijn talrijke fossielen gevonden, waaronder verschillende pinguïnsoorten, zoals de Inkayacu die hier afgebeeld staat. Het leefde ongeveer 36 miljoen jaar geleden. Het in 2008 ontdekte skelet is het eerste met gefossiliseerde veren eraan vast. De veren zijn zo goed bewaard gebleven dat het zelfs mogelijk is om conclusies te trekken over de kleur. Ze hadden vergelijkbare veren als moderne pinguïns, maar meer grijs of bruinachtig.


De andere prehistorische vogel op de afbeelding is een pseudotandvogel (pelagornithide). Deze vogels hadden een vleugelspanwijdte tot wel 6 meter en waren daarmee ongeveer twee keer zo groot als de Andescondor. Ze waren waarschijnlijk verwant aan pelikanen of ooievaars en leefden over de hele wereld. De fossielen die rond Paracas zijn gevonden, worden toegeschreven aan dezelfde tijdperk als de Inkayacu.

💕🐧🐧🐧💕 Afrikaanse pinguïns (Spheniscus demersus) zijn de enige pinguïnsoort in Afrika. Hun wilde populatie is sinds 1956 met 90 procent afgenomen. Met dit tempo van achteruitgang wordt verwacht dat de Afrikaanse Pinguïn tegen 2026 in het wild is uitgestorven. U kunt de Southern African Foundation for the Conservation of Coastal Birds (@sanccob, sanccob.co.za) helpen met een donatie.

Barramunda / Australische longvis
(Neoceratodus forsteri) in de dierentuin van Frankfurt.

Er zijn 6 soorten longvissen in de wereld, waarvan de Australiër de meest primitieve is. De morfologie van de longvissen is de afgelopen 100 miljoen jaar nauwelijks veranderd en daarom worden ze, net als de nauw verwante coelacanthen, als levende fossielen beschouwd.

Genetische studies, evenals de schedelstructuur, de rangschikking en vorm van de vinnen, de benadering van scheiding van zuurstofrijk bloed uit de longen en zuurstofarm bloed uit het lichaam, suggereert een nauwe verwantschap met de tetrapoden, waartoe wij ook behoren.

Toch worden de longvissen niet als onze voorouders, maar zijn nauw verwant aan hen.

Mata mata! 😄🐢
Een nachtelijke zoetwaterschildpad die voornamelijk voorkomt in de Amazone- en Orinoco-bekkens. Daar geeft hij de voorkeur aan ondiepe wateren, waar hij roerloos blijft totdat een vis in de buurt komt. Alleen kleine vissen worden gegeten door een vacuüm te creëren dat de prooi in zijn mond zuigt. De vis wordt heel doorgeslikt, de structuur van de mond maakt het onmogelijk om te kauwen.

Vreemd paard! 🐪