Zouttolerante kustvegetatie in de Atacama-woestijn, de droogste woestijn buiten de poolgebieden.

Dat was vlak naast mijn hostel. Kijk naar deze schattige pootjes! 🐾

Mijn eerste tussenstop was in Paracas, waar ik een paar dagen verbleef. Ik stapte 's ochtends vroeg uit de bus, waar een vriendelijke taxichauffeur me direct begroette. Eigenlijk wilde ik lopen, maar de prijs was te laag om nee te zeggen. We reden langs de verharde weg. Ik had geen idee in wat voor soort gebied mijn hostel lag. Toen we de verharde weg verlieten en door een sloppenwijk reden die bevolkt werd door zwerfhonden, dacht ik dat dit precies de weg naar het hostel was. Maar we stopten er middenin. Ik stak een sigaret op en liet de indruk bezinken. Na een paar trekjes kwam Nicolas de deur uit en begroette me hartelijk. Ik was 4 uur te vroeg, maar dat was geen probleem. Zijn vrouw Mary maakte meteen een vers ontbijt voor me terwijl Nicolas mijn kamer klaarmaakte. Het was een heel mooi en verzorgd hostel. Niet voor hoge standaarden, maar met veel liefde en aandacht. De eerste indruk van Paracas verloor meteen aan belang en ik was blij met zo'n mooie accommodatie. Het toerisme in Peru begint zich net te ontwikkelen. Maar dat is ook zijn bijzondere charme.

Peruaanse pelikaan (Pelecanus thagus) vliegen over humboldtgent (Sula variegata).

Je moet de tour naar Islas Ballestas niet maken in de brandende zon. 's Morgens is het veel koeler en zitten de dieren nog op de rotsen. Stel je deze foto voor in een helderblauwe lucht. Niet erg spannend, toch? Neem de eerste rondleiding, het is het waard!

Luiaard Neeews: Zeeleeuwenkoningin krabt aan haar oor! Paparazzi ter plaatse! Wat doet Zeemeeuw daar? Luiaard Neeews doet rechtstreeks verslag van dit evenement uit 2018. Blijf op de hoogte, maar vergeet je levensdoelen niet.

Overal zand! Verharde wegen waren zeldzaam, maar hoe dan ook saai. ✌

De vele straathonden in Peru zijn niet erg geïnteresseerd in mensen. Ze doen gewoon hun eigen ding. Deze bleef maar een korte tijd om zich achter het oor te krabben. Daarna maakte hij het zich gemakkelijk onder mijn stoel, terwijl ik wachtte op de trein naar Hidroeléctrica. Ik kon geen zieke of anderszins opvallende dieren vinden, maar ik zag ook geen mensen die voor de dieren zorgden. Met uitzondering van Paracas in de Atacama-woestijn, waar de lokale bevolking hen water gaf. Dat is eigenlijk maar goed ook, want anders zouden de honden zich alleen maar meer vermenigvuldigen en ook hun onwetendheid tegenover mensen verliezen. Een roedel ongeschoolde en hongerige honden, die mensen associëren met eten, kan gevaarlijk zijn. Daarnaast is hondsdolheid nog steeds een groot probleem in Peru.

Ten westen van het dorp Maras liggen deze ongewone Inca-ruïnes. Door hun diepte, ontwerp en oriëntatie ontstaat er een temperatuurverschil van maar liefst 15°C (27°F) tussen de boven- en onderkant. Het doel is onzeker, maar het kan zijn gebruikt voor landbouwexperimenten. Er is ontdekt dat de grond van de terrassen van verschillende plaatsen komt. De Inca's hebben talloze soorten aardappelen, quinoa en maïs geproduceerd. Tot 50 jaar geleden werden hier aardappelen en gerst verbouwd.

De mooiste plek die ik in Peru heb gevonden is Santa Teresa. Het is een paar kilometer verwijderd van Machu Picchu. Daar kwam ik zo tot rust! Hier op een rots aan de Urubamba rivier, vlakbij de hete bronnen.