De vele straathonden in Peru zijn niet erg geïnteresseerd in mensen. Ze doen gewoon hun eigen ding. Deze bleef maar een korte tijd om zich achter het oor te krabben. Daarna maakte hij het zich gemakkelijk onder mijn stoel, terwijl ik wachtte op de trein naar Hidroeléctrica. Ik kon geen zieke of anderszins opvallende dieren vinden, maar ik zag ook geen mensen die voor de dieren zorgden. Met uitzondering van Paracas in de Atacama-woestijn, waar de lokale bevolking hen water gaf. Dat is eigenlijk maar goed ook, want anders zouden de honden zich alleen maar meer vermenigvuldigen en ook hun onwetendheid tegenover mensen verliezen. Een roedel ongeschoolde en hongerige honden, die mensen associëren met eten, kan gevaarlijk zijn. Daarnaast is hondsdolheid nog steeds een groot probleem in Peru.