Onze grootouders bezochten mij en mijn broertje in het kindertehuis. Beiden hielden van dieren en voorzagen mij van veel boeken en taartjes. Mijn grootmoeder was kunstenares en schilderde dierportretten met make-up op papier. Ze was een nicht van de Duitse schilder Rudolf Kortokraks. Daar komt waarschijnlijk mijn artistieke inslag vandaan. Beiden waren politiek actief. Mijn grootvader had een geweldig gevoel voor humor en was de zoon van de Duitse grondlegger en humanist Dr. Werner Hilpert. Desondanks groeiden we op onder eenvoudige leefomstandigheden. Mijn broer en ik woonden in totaal ongeveer drie jaar in kindertehuizen. Mijn moeder was negen jaar lang dakloos. Het leven kan niet in categorieën worden ingedeeld. Het eerste kindertehuis werd privé gefinancierd en bood een beetje luxe (bijv. computerkamer, sauna, uitstapjes, voorzieningen), maar we werden altijd als reclamefiguren gebruikt (bijv. krantenberichten over bedrijf XY, dat het kindertehuis sponsort met een speelgoedracebaan, enz.). Het tweede kindertehuis, waar de foto's werden genomen, was veel eenvoudiger en kon zich moderne apparatuur zoals nieuwe meubels en computers pas enkele jaren na de val van de Berlijnse Muur veroorloven dankzij een royale donatie van de Lions Club. In plaats daarvan gingen we vaak samen de natuur in om paddenstoelen en bessen te plukken en leerden we bij elke gelegenheid te onderhandelen. Veel van de bewoners van het kindertehuis hadden verstandelijke beperkingen. Daar maakte ik vrienden en leerde ik al vroeg wat de ware kwaliteiten van mens-zijn zijn. Het is mens-zijn.