Het "survival of the fittest" wordt vaak verkeerd begrepen. Vanaf het begin werd bedoeld dat de best aangepaste soort overleeft, niet per se de "sterkste" soort. Dit betekent dat het succes van bepaalde kenmerken niet alleen afhankelijk is van de efficiëntie van die kenmerken. Het is eerder een complex samenspel van omgevingsfactoren, concurrentie, plagen en nog veel meer. Het succes van een kenmerk kan grotendeels afhangen van geluk, bijvoorbeeld wanneer de omstandigheden gunstig zijn voor de verspreiding van een kenmerk binnen een stabiele populatie, of voordat het wordt uitgeroeid door een gebeurtenis. De kwetsbaarheid van populaties blijkt uit de vele soorten die momenteel met uitsterven worden bedreigd. Wonderen van de evolutie die plotseling verdwijnen. Kenmerken die misschien pas over miljoenen jaren ontwikkelen of nooit meer. Wanneer toegepast op mensen, is dit een belangrijk inzicht, omdat het de raciale theorieën en eugenetica ondermijnt. Want de enige basis van deze mensonterende ideologieën is een vermeende superioriteit, die gemakkelijk kan worden weerlegd met kennis van de evolutie. Er is geen basis om enig fysiek kenmerk als inferieur te beschouwen. Maar er is ook een goede reden waarom dit argument zelden wordt gehoord of gelezen: een debat over of en wanneer het menselijk leven enige waarde heeft, is niet verenigbaar met de kennis van de ethische filosofie. De menselijke waardigheid is onaantastbaar en elk individu bepaalt zijn eigen waarde. Een debat over de waarde van menselijke kenmerken of eigenaardigheden mag niet eens worden gevoerd, omdat zo'n discussie inherent onwaardig is voor de mens. Helaas zijn er steeds meer sociopolitieke concepten die veel steun vinden bij achterhaalde en mensonterende opvattingen. Het is belangrijk om verstand en menselijkheid te gebruiken om deze ontwikkelingen aan te pakken.