Omringd door zoveel schoonheid,
durf ik te geloven in wonderen.✨

Veel verontschuldigingen die op het eerste gezicht lijken op een verzoek om vergeving zijn eigenlijk zogenaamde non-excuses.
Er wordt vaak gezegd: "Het spijt me."
Dus ik verontschuldig me bij mezelf. Ik bevrijd mezelf van de schuld zonder mijn gesprekspartner te vragen: accepteer je mijn excuses? De autoriteit om de situatie te interpreteren blijft bij mij.

Een verontschuldiging is altijd passend als men zich had kunnen onthouden van kwetsend gedrag. Dit zou reparatie moeten bereiken door waardering. Op de juiste manier excuses aanbieden is een uiting van emotionele en spirituele volwassenheid.
De meest empathische mensen vragen zelfs om vergeving als ze het niet kunnen helpen. Uit mededogen!

Ieder van ons heeft wel eens non-excuses ontvangen of gemaakt.
Toch: wie helemaal niet in staat is om zich te verontschuldigen, gedraagt zich giftig.
In een relatie betekent dit niets anders dan dat de ene persoon alle lasten draagt en de andere alle vrijheid heeft.

Voorbeelden van non-excuses van giftige mensen:

"Ik heb al gezegd dat het me spijt."
(Het onderwerp is voor jou gesloten. Prima! En ik dan?)

"Het spijt me voor alles wat ik heb gedaan of ooit zal doen!"
(Is dit een vrijkaartje om je als een eikel te gedragen?)

"Het spijt me als ik je heb gekwetst!"
(Echt? Als? - Ik laat je alleen weten DAT je me hebt gekwetst!)

"Het spijt me dat je je zo voelt."
(Het gaat niet om mijn gevoelens, waarvoor ik overigens geen medelijden nodig heb, maar om jouw gedrag.)

Je verdient het om met respect behandeld te worden. Omring jezelf met mensen die goed voor je zijn.
Degenen die geen verantwoordelijkheid tonen voor hun daden zullen altijd zo blijven handelen.

Het is niet moeilijk voor mij om te vergeven. Degenen die zich giftig gedragen hebben een ernstige handicap. Het is belangrijk om te accepteren dat jij niet de oorzaak bent van hun gedrag. Dat ze niet goed voor je zijn en dat ze geen plaats hebben in je leven als je gelukkig wilt zijn.

Truman verschijnt

Volledige video van 2016! ❤️
Geniet ervan! ✌️

Vincent! 😆

Ga die vieze kamer schilderen.

Het onderzoeken van zijn eigen exoskelet
🕷️👻

Ik schreef bijna precies een jaar geleden voor het eerst over pareidolie. Het ging over een afbeelding die ik heb gegenereerd met DeepDream.

Pareidolie is de neiging om een object, patroon of betekenis te zien waar er eigenlijk geen is.

Ooit werd pareidolie beschouwd als een symptoom van psychose, maar nu wordt het gezien als een normale menselijke neiging.

Wetenschappers hebben convolutionele neurale netwerken gecreëerd. Dat zijn computerprogramma's die patronen herkennen op dezelfde manier als bij pareidolie. Een voorbeeld van zo'n programma is DeepDream. Maar ook de omgekeerde afbeeldingszoekopdracht is gebaseerd op zo'n neuraal netwerk.

Ik vind het stimulerend om mijn verbeelding de vrije loop te laten. Toen ik inzoomde op de bewolkte lucht, was ik verheugd om een Thalattoarchon zijn prooi te zien achtervolgen. De Thalattoarchon was een ichthyosaurus die acht miljoen jaar na het Perm-Trias uitsterven leefde. Het is de oudst bekende mariene reptiel dat een top predator was en waarschijnlijk een van de eerste mariene macropredatoren die in staat was om prooi te eten van vergelijkbare grootte.

Ik zie ook letters. Mijn poging om dit te ontcijferen resulteert in "Jucy Puzy". Maar daar zal ik niet verder op ingaan. 😳

Behalve het schilderij heb ik anderhalf jaar lang niets meer over Dakota gepost! 😲

Om dat te compenseren, is er niet alleen een foto, maar ook een gedicht dat ik 6 jaar geleden heb geschreven. 🙈

Het is in het Duits, maar ik heb het voor je vertaald. 🐁

Die Schlange

Im Dunkel vergraben, harrte sie aus.
Ihr Kleid ward zu eng, niemals kam sie heraus.
Die Sicht ward trüber Nebelschwaden gleich.
Sie harrte aus, das Kleid ward feucht, das Kleid ward weich.

Es drängte sich, ein Muskelzucken, unruhig auf.
Es schlängelte sich, zum Mäuseschlucken, schon bald herauf.
Der Drang zum Gedeihen, er ward ihr inne.
Ein neuer Glanz, ward in ihr, da drinne.

Sie kam nach oben, platzte gleich.
Ihr glänzend Körper, voll Muskelfleisch.

De Slang

Begraven in het donker, volhardde ze.
Haar jurk was te strak, ze kwam nooit naar buiten.
Het uitzicht was als sombere mistwolken.
Ze volhardde, de jurk werd vochtig, de jurk werd zacht.

Ze drong erop aan, een spiertrekking, rusteloos.
Al snel kronkelde ze om door muizen te worden ingeslikt.
De drang om te gedijen, werd haar.
Er was een nieuwe glans in haar binnenste.

Ze kwam naar boven en stond op het punt te barsten.
Haar glanzende lichaam, vol spierweefsel.

Loki en ik 😎

De natuur is mijn gelukkige plek 🦥🌿
🐾🐾🐾🐾