Oorspronkelijk zou Will Smith de hoofdrol spelen in de film Matrix. Hij weigerde. Maar Keanu Reeves vond de rol van zijn leven bij Neo. De opnames van het vierde deel beginnen volgend jaar. Ook in dit vervolg gaat Reeves weer Neo spelen. Maar waarom altijd mensen?

Ik heb een ander idee:

De machines zijn verslagen en alle mensen zijn vrij. Tot nu toe is de huisdierenmatrix onontdekt. Natuurlijk wordt zelfs de beste vriend van de mens, de luipaardgekko, verraderlijk als batterij gebruikt! Ze leven ook in een kunstmatige realiteit en hebben geen idee wat er werkelijk gebeurt.
Maar er is een jonge gekko-vrouw, Leo, met een vreemd idee. Ze kijkt over het Tail Vibration Net naar een antwoord op het constante gevoel van beestjes in de muren. Een mysterieuze trilling adviseert haar op een dag om de witte krekel te volgen. Als Leo hem eindelijk hoort tjilpen, lokaliseert ze de krekel en volgt haar instinct om hem niet te vangen. De muren zijn interessanter.
Het is alsof droom en realiteit samensmelten. Leo kan enorme insecten door de muren zien. Ze zitten in de muren!

Een luid getjilp trekt Leo uit dit visioen. Nu is één krekel twee geworden.
"Je kunt er geen krijgen zonder anderen!", Krekels grinniken en rennen weg.

Leo kan niet zo snel reageren.

Terwijl ze erover nadenkt wat de krekels betekenden, ze krijgt honger. Insecten in de muren, voor de gek gehouden door krekels, zenuwinzinking!
De realiteit stort in! Er verschijnt een wereld waarin alles open is. Waar vragen waren, zijn nu antwoorden. Er is geen lepel!
Leo splitst zich in verschillende gekko's en eet door de buggymuren. De twee krekels hebben geen kans! Helemaal opgegeten zakt Leo weg in een diepe slaap.

Als ze wakker wordt, durft ze haar ogen amper...

Luipaardgekko's zijn vriendelijke jagers. Ze begroeten je vriendelijk, met een charmante glimlach, voordat ze je exoskelet kraken en je ingewanden overal verspreiden.

Aan de rand van de wereld, waar dromen uitkomen! 😃☄🐛☄
Dat is tenminste wat sommige gekko's denken, denk ik. 😂

Affini Banini. Een van mijn doodles uit 2012.
Het is eigenlijk een aap die naar een banaan staart. Misschien bent u dat ook.

Buitenaards landschap. Een van mijn kleurtekeningen uit 2006.
Fineliners vergeeft niet! Over fouten heen schilderen is meestal niet mogelijk. Vrijwel elke correctie blijft zichtbaar. Tenminste met de pennen die ik gebruikte. Daarom tekende ik deze foto zonder schets. Dat klinkt in eerste instantie onlogisch, maar het is geweldig om een doordachte manier van werken te ontwikkelen. Door het ontwerp is deze tekening niets bijzonders en had ik het veel beter kunnen doen. Maar op het moment dat ik het af had, was ik er erg trots op. Het was veel werk en ik heb het in één keer afgemaakt zonder me te haasten. Veel van mijn tekeningen zouden er toen al veel beter uit hebben gezien, als ik niet ongeduldig was geworden tijdens het werken. In die tijd was kwantiteit voor mij nog belangrijker dan kwaliteit. Ik wist dat ik het beter kon doen, maar ik ben altijd geprezen om de slechte prestaties. Ik was zelden tevreden. Ondertussen ben ik geduldig genoeg om een aantal jaren aan een foto te werken. En ik ben gewoon blij om dit te doen.

Mijn lieve volger @jolithalvarado vroeg me of ik haar wilde tekenen.✍🙃 Ze heeft een heel mooi gezicht en ik voldeed graag aan haar verzoek! 😊

Soms bezoek ik andere planeten. Op bètacaroteen is iedereen onzichtbaar omdat ze zoveel wortelen eten.

Zouttolerante kustvegetatie in de Atacama-woestijn, de droogste woestijn buiten de poolgebieden.

Dat was vlak naast mijn hostel. Kijk naar deze schattige pootjes! 🐾

Mijn eerste tussenstop was in Paracas, waar ik een paar dagen verbleef. Ik stapte 's ochtends vroeg uit de bus, waar een vriendelijke taxichauffeur me direct begroette. Eigenlijk wilde ik lopen, maar de prijs was te laag om nee te zeggen. We reden langs de verharde weg. Ik had geen idee in wat voor soort gebied mijn hostel lag. Toen we de verharde weg verlieten en door een sloppenwijk reden die bevolkt werd door zwerfhonden, dacht ik dat dit precies de weg naar het hostel was. Maar we stopten er middenin. Ik stak een sigaret op en liet de indruk bezinken. Na een paar trekjes kwam Nicolas de deur uit en begroette me hartelijk. Ik was 4 uur te vroeg, maar dat was geen probleem. Zijn vrouw Mary maakte meteen een vers ontbijt voor me terwijl Nicolas mijn kamer klaarmaakte. Het was een heel mooi en verzorgd hostel. Niet voor hoge standaarden, maar met veel liefde en aandacht. De eerste indruk van Paracas verloor meteen aan belang en ik was blij met zo'n mooie accommodatie. Het toerisme in Peru begint zich net te ontwikkelen. Maar dat is ook zijn bijzondere charme.