Ik ben een grote aap! 🐵🍌

Al in mijn kindertijd was ik geïnteresseerd in de systematische classificatie van levende wezens. Ik kreeg een set van een paar duizend informatiekaarten. Er stond een afbeelding op de voorkant en informatie op de achterkant. Er was ook een grote indexkaartdoos. Ik sorteerde alle levende wezens op basis van hun verwantschap. Mensen en hun voorouders werden in een aparte familie geplaatst, die naast de grote mensapen stond. Dit had echter geen zin voor mij. Het feit dat chimpansees nauwer verwant zijn aan mensen dan aan orang-oetans, vertelde me dat ze ten minste in dezelfde familie moeten zijn, of dat elke soort zijn eigen familie zou moeten hebben.

Toen ik op school zat, werden mensen niet als grote mensapen beschouwd. Het idee dat mensen alleen maar apen zijn, wordt ook vandaag de dag nog met veel afwijzing ontvangen. Maar niet in de wetenschap, waar op basis van genetisch onderzoek mensen in een gemeenschappelijke familie, de grote mensapen (Hominidae), samen met de soorten orang-oetans, gorilla's en chimpansees worden geplaatst.

Veel mensen, zelfs degenen die neigen naar wetenschappelijke verklaringen van evolutie, hebben hier een probleem mee omdat ze het zien als een bedreiging voor de uniciteit en bijzonderheid van de mens.

Ik had vaak discussies met mijn moeder over het feit dat mensen dieren zijn. Zij - die biologie had gestudeerd - was hier fel op tegen. Ze zei dat mensen unieke eigenschappen en vaardigheden hebben en dat de geest iets is dat ons van dieren scheidt. Een veelgehoord standpunt - nog steeds vandaag. Ik deel dit niet. Mensen zijn dieren en, zoals elke diersoort, hebben mensen speciale vaardigheden. De mentale vermogens die ooit alleen aan mensen werden toegeschreven, zijn al lang waargenomen bij andere diersoorten - zij het op verschillende manieren: zelfbewustzijn, logica, taal, cultuur, rouw en meer. Maar het idee dat dieren vergelijkbaar zijn met ons in hun waarneming en denken is een moeilijk te slikken pil voor de mensheid.

De Vredeslinde in Bommersheim 🌳🕊

Mijn naam heeft ook een verbinding met vrede, want Frederic is van Germaanse oorsprong en betekent "vreedzame heerser" of "vreedzame koning". Het is afgeleid van de elementen "frid", wat "vrede" betekent, en "ric", wat "heerser" of "koning" betekent. 🫅🕊

Mijn achternaam "Hilpert" is ook van Duitse oorsprong. Het is afgeleid van de Middelhoogduitse persoonsnaam "Hildebert", die de elementen "hild", wat "strijd" betekent, en "berht", wat "helder" of "beroemd" betekent, combineert. "Hilpert" is waarschijnlijk ontstaan als een patroniem, wat "zoon van Hildebert" betekent. Er zijn echter ook andere mogelijke verklaringen voor de oorsprong van mijn achternaam.

🌳👨‍👩‍👧‍👧

Heilige boom: In de Germaanse mythologie werd de linde als heilig beschouwd en werd vaak geassocieerd met Freya, de godin van liefde, schoonheid en vruchtbaarheid. Er werd gedacht dat de boom beschermende en genezende eigenschappen bezat.

Gemeenschap en gerechtigheid: De lindeboom stond vaak in het centrum van dorpen en steden in Germaanse regio's, dienend als ontmoetingsplaats voor bijeenkomsten, juridische procedures en sociale evenementen. Het idee was dat de lindeboom gemeenschap, vrede en rechtvaardigheid symboliseerde.

Bescherming en liefde: Er werd ook gedacht dat de boom bescherming bood tegen boze geesten en geluk bracht. In folklore werden lindebomen geassocieerd met liefde en trouw, met veel verhalen en liederen die de boom aan romantische thema's koppelden.

Genezende eigenschappen: De lindeboom stond bekend om zijn medicinale eigenschappen. Zijn bloemen, bladeren en hout werden gebruikt in verschillende remedies om aandoeningen zoals verkoudheid, hoofdpijn en angst te behandelen, wat benadrukte zijn rol in het koesteren en genezen.

Ontspannen zaterdag 🫠🌞

🪻De geleidelijke bloei van de tuinlupine zorgt voor verlengde bestuivingsperioden, waardoor de benutting van hulpbronnen wordt gemaximaliseerd. Terwijl de plant in de loop van de tijd bloeit, trekt hij bestuivers aan en zorgt hij voor een continue voortplanting.

Bovendien verrijkt de symbiotische relatie met Rhizobium-bacteriën de bodem met stikstof, waardoor de vruchtbaarheid toeneemt. De chemische signalen van de wortels van de plant trekken Rhizobium-bacteriën aan, die zich in wortelknobbeltjes transformeren tot bacteroïden. Deze bacteroïden ontvangen voedingsstoffen van de plant en zetten in ruil daarvoor atmosferische stikstof om in voedingsstoffen zoals ammoniak, wat zowel de plant als het bodemecosysteem ten goede komt. Deze symbiose draagt bij aan de productiviteit van de tuinlupine en haar omgeving.

Deze populaire neofyt neigt echter te verwilderen en haar snelle en wijdverspreide groei kan inheemse ecosystemen verstoren en leiden tot een verlies aan biodiversiteit. Ze kan inheemse soorten verdringen door ruimte en water in te nemen. Haar vermogen om nutriëntarme bodems vruchtbaarder te maken, kan bijdragen aan het verlies van habitats die afhankelijk zijn van nutriëntarme bodems.

Habitats die arm zijn aan voedingsstoffen omvatten droge en schrale graslanden, duinen en heidevelden. Deze biotopen herbergen unieke soorten die alleen daar voorkomen. Niet-inheemse soorten dragen bij aan hun verlies en overbemesting is een van de grootste problemen.

👻 Een mysterieuze schemeringssfeer twee weken geleden in het Niddapark in Frankfurt am Main.

💧Het vermogen van de neveldruppels om te zweven, is gebaseerd op hun kleine diameter, lage massa en hoge luchtweerstand in verhouding tot de zwaartekracht. Samen met de beweging van de lucht zorgt dit ervoor dat de druppels in de lucht blijven en mist vormen. Er zijn ongeveer 100 tot 500 miljoen druppels per kubieke meter mist. Deze druppels verstrooien het licht in alle richtingen, waardoor het helder lijkt en moeilijk doorheen te kijken is.

Drop it like it's hot 💩

Een rode blindwants (Deraeocoris ruber) ontlast zich op een hennepblad. In feite is insectenuitwerpselen ongeveer even warm als hun omgeving.

De laatste dagen van mei werden gekenmerkt door een mix van zonneschijn en regenbuien. Glinsterende parels dansen op de bladeren van de tuinlupine (Lupinus polyphyllus). Een prachtig schouwspel dat bewondering en reflectie oproept. De plant laat de druppels niet alleen afrollen, maar verzamelt ze ook. Al het licht en water vloeien samen en vormen een groot geheel. Deze stralende parels reinigen het bladoppervlak en worden vervolgens doorgegeven aan de wortels. Het is inheems in de oceaanachtige bergweiden van Noord-Amerika, waar het weer erg wisselvallig is, inclusief mist en droge periodes, dus deze aanpassing kan een voordeel zijn. Zijn vaardigheden (die veel verder gaan dan dit) zijn echter zo goed dat het nu een invasieve soort is, niet alleen in andere regio's van Noord-Amerika, maar wereldwijd. In Duitsland wordt de plant vaak gebruikt voor vergroening, zoals hier bij een kruispunt. Het heeft echter de neiging om te verwilderen en staat al vermeld als een invasieve soort. We leven in een wereld die voortdurend verandert. Ik kan de natuur alleen maar bewonderen en vereren, maar ik voel me ook zo nederig tegenover de onvoorspelbare ontwikkeling ervan. Het leven is een constant komen en gaan. Ik ben echter optimistisch dat we ons centrum zullen vinden en samen zullen terugkeren naar onze wortels: de aarde.

Onze grootouders bezochten mij en mijn broertje in het kindertehuis. Beiden hielden van dieren en voorzagen mij van veel boeken en taartjes. Mijn grootmoeder was kunstenares en schilderde dierportretten met make-up op papier. Ze was een nicht van de Duitse schilder Rudolf Kortokraks. Daar komt waarschijnlijk mijn artistieke inslag vandaan. Beiden waren politiek actief. Mijn grootvader had een geweldig gevoel voor humor en was de zoon van de Duitse grondlegger en humanist Dr. Werner Hilpert. Desondanks groeiden we op onder eenvoudige leefomstandigheden. Mijn broer en ik woonden in totaal ongeveer drie jaar in kindertehuizen. Mijn moeder was negen jaar lang dakloos. Het leven kan niet in categorieën worden ingedeeld. Het eerste kindertehuis werd privé gefinancierd en bood een beetje luxe (bijv. computerkamer, sauna, uitstapjes, voorzieningen), maar we werden altijd als reclamefiguren gebruikt (bijv. krantenberichten over bedrijf XY, dat het kindertehuis sponsort met een speelgoedracebaan, enz.). Het tweede kindertehuis, waar de foto's werden genomen, was veel eenvoudiger en kon zich moderne apparatuur zoals nieuwe meubels en computers pas enkele jaren na de val van de Berlijnse Muur veroorloven dankzij een royale donatie van de Lions Club. In plaats daarvan gingen we vaak samen de natuur in om paddenstoelen en bessen te plukken en leerden we bij elke gelegenheid te onderhandelen. Veel van de bewoners van het kindertehuis hadden verstandelijke beperkingen. Daar maakte ik vrienden en leerde ik al vroeg wat de ware kwaliteiten van mens-zijn zijn. Het is mens-zijn.

Wij zijn knuffelmaatjes 🥰

Uitzicht op de paneelgebouwen aan de Karl-Friedrich-Schinkel-Straße in Plauen (Vogtland/Saksen) in 2000. Ik woonde daar een tijdje in de weekenden. De achterste rij gebouwen en het gebouw aan de rechterkant zijn sindsdien gesloopt.