Behalve het schilderij heb ik anderhalf jaar lang niets meer over Dakota gepost! 😲

Om dat te compenseren, is er niet alleen een foto, maar ook een gedicht dat ik 6 jaar geleden heb geschreven. 🙈

Het is in het Duits, maar ik heb het voor je vertaald. 🐁

Die Schlange

Im Dunkel vergraben, harrte sie aus.
Ihr Kleid ward zu eng, niemals kam sie heraus.
Die Sicht ward trüber Nebelschwaden gleich.
Sie harrte aus, das Kleid ward feucht, das Kleid ward weich.

Es drängte sich, ein Muskelzucken, unruhig auf.
Es schlängelte sich, zum Mäuseschlucken, schon bald herauf.
Der Drang zum Gedeihen, er ward ihr inne.
Ein neuer Glanz, ward in ihr, da drinne.

Sie kam nach oben, platzte gleich.
Ihr glänzend Körper, voll Muskelfleisch.

De Slang

Begraven in het donker, volhardde ze.
Haar jurk was te strak, ze kwam nooit naar buiten.
Het uitzicht was als sombere mistwolken.
Ze volhardde, de jurk werd vochtig, de jurk werd zacht.

Ze drong erop aan, een spiertrekking, rusteloos.
Al snel kronkelde ze om door muizen te worden ingeslikt.
De drang om te gedijen, werd haar.
Er was een nieuwe glans in haar binnenste.

Ze kwam naar boven en stond op het punt te barsten.
Haar glanzende lichaam, vol spierweefsel.