Hoi daar! 🙃 Vandaag wil ik je iets vertellen over wat de samenleving om mij heen betekent in relatie tot mijn ADHD. Allereerst kunnen reacties op mijn aandoening in drie basistypen worden onderverdeeld:

1) Begripvolle individuen

2) Mensen die het bestaan van ADHD ontkennen of het aan iedereen toeschrijven (het bestaat niet, iedereen heeft het)

3) Mensen die het verschil tussen ADHD en geestesziekten niet kunnen of willen inzien

Er moet eerst worden verduidelijkt:
ADHD bestaat, en nee, niet iedereen heeft het. Er zijn veel verschillende uitingen, dus mensen die ermee te maken hebben, moeten serieus worden genomen als ze praten over de moeilijkheden die ze ondervinden, evenals hun vaardigheden.

ADHD is geen psychische aandoening. Een persoon met ADHD heeft geen defect tandwiel in hun mechanisme, zoals sommigen (soms opzettelijk) verkeerd begrijpen. ADHD is een neurologische ontwikkelingsstoornis die behoorlijk complex is maar helemaal niets te maken heeft met geestesziekten.

Ik ben blij dat er mensen zijn die tot de eerste groep behoren. Als sociaal wezen ben ik, net als ieder ander, afhankelijk van begrip en acceptatie. 🥰

Echter, de andere twee groepen vormen een last:

Wanneer mensen het bestaan van zo'n stoornis ontkennen, valt alles in de categorie karakter/persoonlijkheid. Symptomen die moeilijk of onmogelijk te beheersen zijn, worden gebruikt om een negatief beeld van de persoonlijkheid te schetsen. De getroffen persoon krijgt geen ondersteuning en kan dit zelf niet of onvoldoende veranderen. Dit leidt vaak tot depressie of zelfs zelfmoord als gevolg van isolatie en falen.

Door ADHD gelijk te stellen aan een geestesziekte, wordt de getroffen persoon praktisch alles ontzegd. Men hoeft niet langer serieus te nemen wat de getroffen persoon doet of zegt. De getroffen persoon doet zijn best om problemen aan te pakken, maar wordt alleen maar uitgelachen, en achter hun rug wordt gezegd dat ze ziek zijn en – in het beste geval – doen mensen alsof ze hen serieus nemen om hun gevoelens niet te kwetsen. Dit heeft in wezen dezelfde gevolgen als het vorige punt over het ontkennen van het bestaan van ADHD, maar voegt een meer verraderlijke laag toe.

🤍🖖