Door mijn eigen pijn te erkennen en te accepteren, kon ik mezelf in mijn gedrag herkennen. Ik schreef, ik maakte foto’s. Ik had ook ruzie met vrienden, maakte het goed, huilde en lachte. Ik leefde mijn zelfbeeld openlijk en vol vertrouwen, ondanks de tekortkomingen ervan. Het lukte me om op een kritische maar begripvolle manier naar mijn eigen processen te kijken en de kwetsbaarheden te erkennen die mijn emoties aansturen en mijn gedrag en dat van anderen beïnvloeden. In mijn eigen lijden ontdekte ik begrip en daarmee vergeving, zowel voor anderen als voor mezelf, wat me bevrijdt van pijn en mijn zelfbeschikking versterkt.

Ik erken dat ik een sterke zelfgerichtheid heb ten aanzien van de motieven van anderen wanneer ze me merkbare schade toebrengen, zonder hun werkelijke redenen en moeilijkheden volledig in overweging te nemen. Ik erken dat ik fouten heb gemaakt, mensen pijn heb gedaan en mezelf daarover heb misleid. Ik erken dat ik meer aandacht heb besteed aan de pijn dan aan mijn woede. Ik draag de verantwoordelijkheid voor hoe ik met deze inzichten omga.

Ik voel me echter al veel beter. Zelfs mijn korte negatieve emotionele pieken, die ik bijna regelmatig ervaar tijdens het tot rust komen voor het slapengaan en die ik al vele jaren succesvol binnen enkele seconden heb weggedrukt, zijn de afgelopen dagen helemaal niet meer opgekomen. Dit geldt ook voor andere emotionele pieken die ik meestal voel in bepaalde situaties. Het gevoel komt, ik noem het, en daardoor wordt het “droog”. De volgende keer komt het helemaal niet omdat mijn brein geen beloning krijgt voor het omgaan met dat gevoel, maar juist voor het bewust herkennen en categoriseren ervan.

Ik heb dit eerder gedaan, maar door de innerlijke spanningen en mijn ADHD is het voor mij moeilijker geweest om mijn impulsen te beheersen, wat ook invloed had op mijn bewuste betrokkenheid bij mezelf. Ik probeer geen verkeerd gedrag goed te praten, maar om het emotionele aspect ervan te neutraliseren om ruimte te maken voor constructief denken.