🌊🌾 Een simpele hoop zand is niets blijvends. Geen herinnering – alleen wind, regen en getijden dragen het verder. Om iets te laten blijven, is leven nodig dat het grijpt, vasthoudt, verzamelt – zoals helmgras dat de eerste embryonale duinen vormt. De geboorte van nieuw leven, wanneer de horizon rijst en uiteindelijk wordt bekroond met witte duinen. Vanuit daarboven kan men ver en wijd zien hoe leven en dood vruchtbare grond doen gedijen. De duinen worden grijs, daarna bruin, en de diversiteit van het leven markeert elke van deze heuvels die zonder een eerste impuls nooit meer dan een vluchtig mineraal in de wind zouden zijn geweest.

🌲🌳 Tussen struiken, dennen en veenberkenbossen vergeet men snel dat al deze bodem door de zee is aangespoeld en door de wind naar deze plek is gedragen. Men kijkt uit over eindeloze kwelders, over riet en de Waddenzee, waarvan de getijdengeulen diep in het nieuw gevormde land meanderen. En ver aan de horizon, aan de andere kant voorbij de duinen, ziet men een eenzame heuvel – een warft – waar mensen deze wereld voor zichzelf maakten, onderdak vonden en hun vee voedden op de zoute weiden.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.