🪸 In mijn hand houd ik een stukje Blaaswier (Fucus vesiculosus), een zeewier dat veel voorkomt langs de Waddenzeekust. De kleine, ronde blaasjes zijn geen vruchten, maar drijforganen. Ze helpen het wier rechtop in het water te staan, zodat de platte bladen zoveel mogelijk zonlicht kunnen opvangen. Dit is essentieel voor fotosynthese – het proces waarbij lichtenergie wordt omgezet in voedingsstoffen.

🌊🫧 De blaasjes zijn gevuld met een mengsel van gassen. Voornamelijk zuurstof, geproduceerd door het wier tijdens fotosynthese, en stikstof, dat uit het omringende zeewater diffundeert. Koolstofdioxide, dat het wier nodig heeft om te groeien, is vrijwel afwezig omdat het direct wordt verbruikt. Dankzij dit hoge zuurstofgehalte bieden de blaasjes voldoende drijfvermogen om het wier te laten drijven, zodat het zoveel mogelijk licht kan opvangen, zelfs bij vloed of in troebel water.

🧫🔬 Biologisch gezien is Fucus vesiculosus een bruinwier. Het behoort tot een groep genaamd Fucales binnen de familie Fucaceae. Hoewel het op een plant lijkt en zijn eigen voedsel produceert via fotosynthese, wordt het ingedeeld in een bredere groep genaamd Stramenopiles, waartoe ook kiezelalgen (klein plankton) en sommige organismen behoren die helemaal niet fotosynthetiseren. Hoe bruinwieren precies in de levensboom passen, wordt nog onderzocht, en wetenschappers blijven hun relatie tot andere algen en tot de voorouders van landplanten bespreken.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.