De laatste dagen van mei werden gekenmerkt door een mix van zonneschijn en regenbuien. Glinsterende parels dansen op de bladeren van de tuinlupine (Lupinus polyphyllus). Een prachtig schouwspel dat bewondering en reflectie oproept. De plant laat de druppels niet alleen afrollen, maar verzamelt ze ook. Al het licht en water vloeien samen en vormen een groot geheel. Deze stralende parels reinigen het bladoppervlak en worden vervolgens doorgegeven aan de wortels. Het is inheems in de oceaanachtige bergweiden van Noord-Amerika, waar het weer erg wisselvallig is, inclusief mist en droge periodes, dus deze aanpassing kan een voordeel zijn. Zijn vaardigheden (die veel verder gaan dan dit) zijn echter zo goed dat het nu een invasieve soort is, niet alleen in andere regio's van Noord-Amerika, maar wereldwijd. In Duitsland wordt de plant vaak gebruikt voor vergroening, zoals hier bij een kruispunt. Het heeft echter de neiging om te verwilderen en staat al vermeld als een invasieve soort. We leven in een wereld die voortdurend verandert. Ik kan de natuur alleen maar bewonderen en vereren, maar ik voel me ook zo nederig tegenover de onvoorspelbare ontwikkeling ervan. Het leven is een constant komen en gaan. Ik ben echter optimistisch dat we ons centrum zullen vinden en samen zullen terugkeren naar onze wortels: de aarde.

Ik heb niet veel rituelen. Behalve mijn dagelijkse wandeling - ongeacht het weer - naar het servicecentrum voor een tweedelige kokos-chocoladereep en een flesje Coca-Cola. 🍫🥤🏴‍☠️🏝️🌞

Zomer van Regen 🌧️🌄

Gisteren heb ik een regensluier vastgelegd die over Oberursel trok en het late licht van de zonsondergang reflecteerde.

Het is tien minuten in één. Geniet ervan! 😊