Authentieke mensen zijn over het algemeen terughoudend met absolute uitspraken. Dit kan ertoe leiden dat sommigen hen als incompetent en onzeker beschouwen, maar authentieke mensen nemen dat graag voor lief – omdat ze liever trouw blijven aan hun twijfels en voorzichtigheid dan doen alsof ze zelfverzekerd zijn. Wie in harmonie met zichzelf leeft, staat zichzelf toe te veranderen en te groeien – soms zelfs drastisch. Authentieke mensen houden niet uit principe vast aan hun waarden en overtuigingen, maar omdat die voor hen juist aanvoelen. Nieuwe ervaringen en inzichten kunnen hun perspectief echter op elk moment veranderen.

Mijn volgende bericht wordt mijn laatste voor een tijdje. Tot die tijd wijd ik me aan een ander project en een nieuwe professionele richting (kunstmatige intelligentie). Ik heb zes jaar lang zeer intensief aan het Megagroundsloth-project gewerkt. Meer dan 900 berichten en een miljoen tekens aan programmacode voor mijn bijbehorende website. Ik heb gemiddeld 20.000 mensen per maand bereikt, maar de laatste tijd lijkt alles hier een beetje te vergaan. Ik laat jullie een tijdje rustig composteren – als de wereld het toelaat. Mijn volgende bericht zal een voorproefje geven van waar ik sinds april conceptueel aan werk en wat ik nu in de praktijk breng. Ik moet eerlijk zeggen dat ik bepaalde veranderingen in onze interactie heb opgemerkt die ik niet helemaal begrijp. Maar daar ga ik me niet mee bezighouden. Aangezien mijn volgende bericht slechts een gedicht is – een artistiek afscheid –, neem ik hier afscheid met een onzichtbare traan die over mijn wang kriebelt.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Vreemd? Noch een dier, noch een plant, noch een schimmel— iets geheel unieks met verbluffende vermogens. De slijmzwam Physarum polycephalum is het grootste eencellige organisme ter wereld. Wat je op de foto's ziet, is het gele plasmodium dat zich voedt met rijstkorrels. Het rechthoekige stuk agar is het medium waarop ik de slijmzwam in zijn droge rustfase (sclerotium) heb verkregen.

De levenscyclus van Physarum polycephalum bestaat uit verschillende fasen. Het begint in de sporenfase, waarin de slijmzwam overleeft door sporen te vormen die zich in de omgeving verspreiden. Deze sporen zijn veerkrachtig en kunnen lange tijd overleven onder ongunstige omstandigheden. Als de omstandigheden gunstig zijn, ontkiemen de sporen en ontwikkelen zich tot beweeglijke amoeben, de zogenaamde myxamoeben. Deze myxamoeben zijn amoeboïde en kunnen actief op zoek gaan naar voedsel, zoals bacteriën en organisch materiaal.

Wanneer meerdere myxamoeben elkaar ontmoeten, kunnen ze samenvoegen tot een plasmodium. In deze multinucleaire fase, die verantwoordelijk is voor groei en voedselopname, vertoont de slijmzwam opmerkelijke gedragingen: hij navigeert efficiënt door doolhoven en onthoudt paden en negatieve ervaringen.

Wanneer de omgevingsomstandigheden ongunstig worden, bijvoorbeeld bij voedselgebrek of droogte, verandert het plasmodium in de vruchtlichaamfase, waarin het vruchtlichamen produceert die sporen bevatten. Het is belangrijk op te merken dat het plasmodium ook in reactie op licht in de vruchtlichaamfase overgaat. Deze sporen kunnen dan terugkeren naar de sporenfase en zo de levenscyclus voltooien. Bovendien kan de slijmzwam in een droge rustfase terechtkomen, waarbij hij inactief wordt en als sclerotium overleeft tot de omstandigheden weer gunstig zijn.

Bovendien kan Physarum polycephalum zich in meerdere individuen splitsen en samenvoegen met andere individuen, waarbij herinneringen worden samengevoegd. Het dient niet alleen als modelorganisme voor de wetenschap, maar zijn vermogens stimuleren ook filosofische reflecties over hoe intelligentie gedefinieerd kan worden.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

🐒 Ik heb je nu enig inzicht gegeven in mijn uitdagingen, sterke punten en vaardigheden. ADHD is een spectrum en een onderdeel van natuurlijke diversiteit. Er zijn mensen voor wie ADHD een last is, en anderen die er meer voordelen dan nadelen in zien. Het is een misverstand om te geloven dat deze verschillen uitsluitend te wijten zijn aan de wil van de betrokkenen. In feite varieert de uiting van de stoornis, en factoren zoals medicatietolerantie, comorbiditeiten, opvoeding, wereldbeeld, toegang tot gratis of betaalbare therapieopties, levensomstandigheden, levenservaringen, stigmatisering en persoonlijkheidskenmerken spelen ook een rol.

🦤 In deze onjuiste aanname zijn zowel fundamentele attributiefouten als de overlevingsbias ('Survivorship Bias') betrokken.

🌱 In de afgelopen 18 jaar heb ik veel aan mezelf gewerkt en, zoals je misschien in mijn berichten hebt gezien, met enkele moeilijkheden geworsteld.

🏝 Ik ben een rustig en vredig persoon, wat het voor velen moeilijk maakt om mijn ervaringen te begrijpen. In feite heb ik me gericht op het bevorderen van mijn therapie. Ik heb niemand aangevallen; voldeed gewoon niet aan de verwachtingen die ze van mij hadden. Als gevolg hiervan moest ik mijn familie verlaten, omdat we niet in harmonie waren. Daarom vergeef ik degenen die me hebben aangevallen, omdat ze misschien niet dezelfde omstandigheden hadden als ik. Ze wilden me misschien echt helpen, ook al vind ik het moeilijk om dat op zowel rationeel als emotioneel niveau te begrijpen.

🏞 Het heeft me geraakt toen me herhaaldelijk werd verteld hoe 'zielig' ik was terwijl ik probeerde mijn eigen weg te vinden. Ik kon niet eens ademen zoals ik wilde, zonder dat ik er kritiek op kreeg. Ik vergeef mezelf voor de woede en bitterheid die ik voelde, omdat het begrijpelijke reacties waren. Ik erken echter hun schadelijkheid en negatieve impact, niet alleen op mezelf. Daarom werk ik voortdurend aan het verbeteren van mijn zelfmanagement. Ik streef niet naar verzoening, maar naar een duidelijke grens tegen respectloos gedrag. Er is geen plaats voor respectloosheid in mijn leven, omdat het onverenigbaar is met mijn zelfbeeld.

🏔 Ik streef naar een leven dat in harmonie is met mijn waarden, gekenmerkt door respect, begrip en vrede.

🕊 Ik hou van mezelf.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

🧩 Hoewel wij mensen de neiging hebben de wereld in duidelijke categorieën en vaste grenzen te verdelen, ligt onze ware kracht in onze diversiteit. Onze soort, rijk aan verschillende eigenschappen en persoonlijkheden, belichaamt het principe dat het leven in al zijn vormen succesvol maakt: diversiteit. Ieder van ons is uniek, of het nu gaat om ons uiterlijk, onze voorkeuren of emoties. We kiezen verschillende woorden, reageren anders op vreugde of verdriet, en onze relaties zijn net zo individueel als wij.

☄️ Bovendien zijn we aanpasbaar – wat we vandaag leuk vinden, kan ons morgen vreemd lijken. Deze voortdurende verandering herinnert ons eraan dat onze pogingen om de wereld in categorieën te ordenen altijd open moeten staan voor uitbreiding en aanpassing. In plaats van starre grenzen hebben we flexibele kaders nodig die ruimte laten voor het onverwachte.

🦖 Het begrijpen en waarderen van diversiteit betekent echter niet dat we alles onverschillig moeten accepteren. Het is net zo belangrijk om duidelijke grenzen te stellen en beslissingen te nemen die in overeenstemming zijn met onze waarden en ons welzijn. In de omgang met anderen moeten we elke persoon met empathie en een open geest benaderen, maar ook met de wijsheid om te weten wanneer we standvastig moeten zijn en wanneer flexibel. Ware verbinding en groei komen voort uit het evenwicht tussen de acceptatie van anderen en het respect voor onze eigen behoeften en principes.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

🪻De geleidelijke bloei van de tuinlupine zorgt voor verlengde bestuivingsperioden, waardoor de benutting van hulpbronnen wordt gemaximaliseerd. Terwijl de plant in de loop van de tijd bloeit, trekt hij bestuivers aan en zorgt hij voor een continue voortplanting.

Bovendien verrijkt de symbiotische relatie met Rhizobium-bacteriën de bodem met stikstof, waardoor de vruchtbaarheid toeneemt. De chemische signalen van de wortels van de plant trekken Rhizobium-bacteriën aan, die zich in wortelknobbeltjes transformeren tot bacteroïden. Deze bacteroïden ontvangen voedingsstoffen van de plant en zetten in ruil daarvoor atmosferische stikstof om in voedingsstoffen zoals ammoniak, wat zowel de plant als het bodemecosysteem ten goede komt. Deze symbiose draagt bij aan de productiviteit van de tuinlupine en haar omgeving.

Deze populaire neofyt neigt echter te verwilderen en haar snelle en wijdverspreide groei kan inheemse ecosystemen verstoren en leiden tot een verlies aan biodiversiteit. Ze kan inheemse soorten verdringen door ruimte en water in te nemen. Haar vermogen om nutriëntarme bodems vruchtbaarder te maken, kan bijdragen aan het verlies van habitats die afhankelijk zijn van nutriëntarme bodems.

Habitats die arm zijn aan voedingsstoffen omvatten droge en schrale graslanden, duinen en heidevelden. Deze biotopen herbergen unieke soorten die alleen daar voorkomen. Niet-inheemse soorten dragen bij aan hun verlies en overbemesting is een van de grootste problemen.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

De laatste dagen van mei werden gekenmerkt door een mix van zonneschijn en regenbuien. Glinsterende parels dansen op de bladeren van de tuinlupine (Lupinus polyphyllus). Een prachtig schouwspel dat bewondering en reflectie oproept. De plant laat de druppels niet alleen afrollen, maar verzamelt ze ook. Al het licht en water vloeien samen en vormen een groot geheel. Deze stralende parels reinigen het bladoppervlak en worden vervolgens doorgegeven aan de wortels. Het is inheems in de oceaanachtige bergweiden van Noord-Amerika, waar het weer erg wisselvallig is, inclusief mist en droge periodes, dus deze aanpassing kan een voordeel zijn. Zijn vaardigheden (die veel verder gaan dan dit) zijn echter zo goed dat het nu een invasieve soort is, niet alleen in andere regio's van Noord-Amerika, maar wereldwijd. In Duitsland wordt de plant vaak gebruikt voor vergroening, zoals hier bij een kruispunt. Het heeft echter de neiging om te verwilderen en staat al vermeld als een invasieve soort. We leven in een wereld die voortdurend verandert. Ik kan de natuur alleen maar bewonderen en vereren, maar ik voel me ook zo nederig tegenover de onvoorspelbare ontwikkeling ervan. Het leven is een constant komen en gaan. Ik ben echter optimistisch dat we ons centrum zullen vinden en samen zullen terugkeren naar onze wortels: de aarde.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Zien in het Donker en het Groene: Hoe Ogen en Bladeren een Lichtgeheim Delen

De wereld van de biologie onthult verrassende verbindingen, en het menselijk oog en een ogenschijnlijk gewoon blad delen een fascinerende. Beide organen vertrouwen op geavanceerde lichtgevoelige mechanismen om effectief te functioneren in hun omgevingen, ondanks hun zeer verschillende doeleinden.

In het menselijk oog herbergt het netvlies twee cruciale fotoreceptortypen: staafjes en kegeltjes. Staafjes, verantwoordelijk voor het zien bij weinig licht, maken gebruik van rodopsine, een gespecialiseerd eiwit, om zelfs de zwakste lichtsignalen op te vangen. Kegeltjes, verantwoordelijk voor het kleurenzicht, vertrouwen op verschillende vormen van jodopsine om kleuren te onderscheiden onder heldere lichtomstandigheden. Zowel rodopsine als jodopsine functioneren door een vormverandering onder invloed van licht, waardoor een biochemische cascade ontstaat die uiteindelijk lichtenergie omzet in elektrische signalen die de hersenen interpreteren als zicht.

Planten vertonen een vergelijkbare strategie. Genesteld binnen hun bladeren ligt fytochroom, een opmerkelijke molecule die, net als zijn tegenhangers in het oog, fungeert als een lichtreceptor. Fytochroom bestaat in verschillende toestanden, afhankelijk van de specifieke golflengten van licht die het absorbeert. Door variaties in lichtintensiteit en spectrum waar te nemen, verschaft fytochroom de plant waardevolle informatie over haar omgeving. Deze informatie speelt een cruciale rol in processen zoals fotosynthese, waar planten zonlicht gebruiken als energiebron, en reguleert groeipatronen op basis van de beschikbaarheid van licht.

Zowel in het oog als in de plant functioneren de fotosensoren samen met chromoforen: retina in het oog en fytochromobiline in de plant.

Deze onverwachte parallel tussen het menselijk oog en het blad benadrukt een fundamenteel principe in de biologie - het vermogen om licht waar te nemen is een krachtig evolutionair voordeel. Door gebruik te maken van de kracht van licht verwerven zowel mensen als planten het vermogen om zich te oriënteren in hun omgeving, te groeien en te gedijen.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Zien in het Donker en het Groene: Hoe Ogen en Bladeren een Lichtgeheim Delen

De wereld van de biologie onthult verrassende verbindingen, en het menselijk oog en een ogenschijnlijk gewoon blad delen een fascinerende. Beide organen vertrouwen op geavanceerde lichtgevoelige mechanismen om effectief te functioneren in hun omgevingen, ondanks hun zeer verschillende doeleinden.

In het menselijk oog herbergt het netvlies twee cruciale fotoreceptortypen: staafjes en kegeltjes. Staafjes, verantwoordelijk voor het zien bij weinig licht, maken gebruik van rodopsine, een gespecialiseerd eiwit, om zelfs de zwakste lichtsignalen op te vangen. Kegeltjes, verantwoordelijk voor het kleurenzicht, vertrouwen op verschillende vormen van jodopsine om kleuren te onderscheiden onder heldere lichtomstandigheden. Zowel rodopsine als jodopsine functioneren door een vormverandering onder invloed van licht, waardoor een biochemische cascade ontstaat die uiteindelijk lichtenergie omzet in elektrische signalen die de hersenen interpreteren als zicht.

Planten vertonen een vergelijkbare strategie. Genesteld binnen hun bladeren ligt fytochroom, een opmerkelijke molecule die, net als zijn tegenhangers in het oog, fungeert als een lichtreceptor. Fytochroom bestaat in verschillende toestanden, afhankelijk van de specifieke golflengten van licht die het absorbeert. Door variaties in lichtintensiteit en spectrum waar te nemen, verschaft fytochroom de plant waardevolle informatie over haar omgeving. Deze informatie speelt een cruciale rol in processen zoals fotosynthese, waar planten zonlicht gebruiken als energiebron, en reguleert groeipatronen op basis van de beschikbaarheid van licht.

Zowel in het oog als in de plant functioneren de fotosensoren samen met chromoforen: retina in het oog en fytochromobiline in de plant.

Deze onverwachte parallel tussen het menselijk oog en het blad benadrukt een fundamenteel principe in de biologie - het vermogen om licht waar te nemen is een krachtig evolutionair voordeel. Door gebruik te maken van de kracht van licht verwerven zowel mensen als planten het vermogen om zich te oriënteren in hun omgeving, te groeien en te gedijen.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

De zwartgerande tuinslak (Cepaea nemoralis) en de witgerande tuinslak (Cepaea hortensis) zijn als broers en zussen die een thuis delen in de natuur. Ze bewonen vergelijkbare habitats en hebben een breed scala aan schelpkleuren en -patronen. Hoewel de zwartgerande tuinslak over het algemeen groter wordt, is het de kleur van de lip van zijn schelp (rand van de schelptopening) die hem onderscheidt van zijn verwanten. Terwijl de witgerande tuinslak in de meeste gevallen een lichte lip heeft, is de lip van de zwartgerande tuinslak meestal donker van kleur. Ze zijn een zeer gebruikelijk gezicht in Europa en kunnen sterk variëren in uiterlijk van regio tot regio.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Hallo, waar is de nectar?🥹 De graswortelvlinder (Apamea monoglypha) behoren tot de familie van de uilenmotten. Het is een veel voorkomende soort in de meeste delen van Europa en Centraal-Azië. De rupsen knabbelen graag aan de wortels van grassen en de mot vliegt de hele nacht rond, aangetrokken door de zoete geur van bloemen.🌸🌛 Hij oriënteert zich met behulp van natuurlijke lichtbronnen zoals de maan, maar kunstmatige lichtbronnen verstoren zijn navigatie, waardoor Daarom raakt het soms verloren in huizen.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.