Vreemd? Noch een dier, noch een plant, noch een schimmel— iets geheel unieks met verbluffende vermogens. De slijmzwam Physarum polycephalum is het grootste eencellige organisme ter wereld. Wat je op de foto's ziet, is het gele plasmodium dat zich voedt met rijstkorrels. Het rechthoekige stuk agar is het medium waarop ik de slijmzwam in zijn droge rustfase (sclerotium) heb verkregen.

De levenscyclus van Physarum polycephalum bestaat uit verschillende fasen. Het begint in de sporenfase, waarin de slijmzwam overleeft door sporen te vormen die zich in de omgeving verspreiden. Deze sporen zijn veerkrachtig en kunnen lange tijd overleven onder ongunstige omstandigheden. Als de omstandigheden gunstig zijn, ontkiemen de sporen en ontwikkelen zich tot beweeglijke amoeben, de zogenaamde myxamoeben. Deze myxamoeben zijn amoeboïde en kunnen actief op zoek gaan naar voedsel, zoals bacteriën en organisch materiaal.

Wanneer meerdere myxamoeben elkaar ontmoeten, kunnen ze samenvoegen tot een plasmodium. In deze multinucleaire fase, die verantwoordelijk is voor groei en voedselopname, vertoont de slijmzwam opmerkelijke gedragingen: hij navigeert efficiënt door doolhoven en onthoudt paden en negatieve ervaringen.

Wanneer de omgevingsomstandigheden ongunstig worden, bijvoorbeeld bij voedselgebrek of droogte, verandert het plasmodium in de vruchtlichaamfase, waarin het vruchtlichamen produceert die sporen bevatten. Het is belangrijk op te merken dat het plasmodium ook in reactie op licht in de vruchtlichaamfase overgaat. Deze sporen kunnen dan terugkeren naar de sporenfase en zo de levenscyclus voltooien. Bovendien kan de slijmzwam in een droge rustfase terechtkomen, waarbij hij inactief wordt en als sclerotium overleeft tot de omstandigheden weer gunstig zijn.

Bovendien kan Physarum polycephalum zich in meerdere individuen splitsen en samenvoegen met andere individuen, waarbij herinneringen worden samengevoegd. Het dient niet alleen als modelorganisme voor de wetenschap, maar zijn vermogens stimuleren ook filosofische reflecties over hoe intelligentie gedefinieerd kan worden.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Dakota is de enige van mijn dierlijke huisgenoten die waarschijnlijk nooit zou bijten of aanvallen. Maar omdat hij een slang is, zijn mensen bang. Een studie uit 2008 toonde aan dat de aanblik van een slangsilhouet stress veroorzaakt bij baby's van slechts 8 tot 14 maanden oud. Het is dus niet iets dat aangeleerd is, maar aangeboren. Andere studies hebben soortgelijke reacties bij niet-menselijke primaten bevestigd. Maar de stressreactie leidt niet automatisch tot angst voor slangen. Al in de jaren 80 werd erkend dat resusapen alleen angstig op slangen reageren nadat ze het bij andere apen hebben waargenomen. Het was een voordeel voor onze voorouders om een slang snel te kunnen herkennen en onmiddellijk te reageren. Giftige slangen vormen immers een gevaar en daarnaast waren onze voorouders ook natuurlijke prooien voor reuzenslangen. Maar Dakota is slechts een ongevaarlijke korenslang die zijn prooi wurgt.😇

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

De Franse veldwesp (Polistes dominula) heeft een veel rustiger karakter dan de gewone wesp. Het heeft een breed scala aan jachtgewoonten, waaronder verschillende insecten en spinnen. De Franse veldwesp is een sociaal insect en absoluut de moeite waard om meer te leren over zijn interessante gedrag. Oorspronkelijk afkomstig uit Eurazië en Noord-Afrika, heeft de soort zich nu naar alle continenten verspreid, ter vervanging van de inheemse soorten daar.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Een laatste gebed gefluisterd terwijl de duisternis zich verspreidt.

(Ik voer mijn slang eigenlijk geen levende prooi)

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

De klimopbijen (Colletes hederae) zijn een van de 15 soorten zijdebijen die inheems zijn in Duitsland.

🌿🐝🎶🌞

Hun nesten zijn bekleed met een plasticachtig materiaal met behulp van afscheidingen van twee klieren aan het einde van het achterlijf en op het labium ("onderlip"). Daarom worden ze ook wel polyesterbijen genoemd. In Duitsland noemen we ze zijdebijen.

🌱🎶🐝🕳️ 🐝🕳️ 🐝🕳️🎶🌱🌞

Ze leven solitair in kolonies, op zonnige plaatsen zonder of met weinig begroeiing, waar ze hun gaten graven. Elke soort zijdebijen is gespecialiseerd in het stuifmeel van een bepaalde plant, net als de klimopbij.

🗺️🐝🌐🐝📈

Het verspreidingsgebied van de klimopbijen in Duitsland concentreert zich in de Boven-Rijndelta en de Midden-Rijn (waar deze foto's zijn genomen), evenals in het Moezeldal. Sinds 2006 is er echter een grote verspreidingsgolf geweest. De bijen hebben ook een nieuwe voorkeur ontwikkeld voor zandbakken in kleuterspeelplaatsen.

✨🐝💕

Het zijn vreedzame dieren die helemaal niet gestoord werden door mijn aanwezigheid. De vrouwtjes hebben een zeer zwakke angel, die ze alleen gebruiken in geval van uiterst gevaar. Er zijn geen bekende allergische reacties.

🐝🐝🐝

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.