Een picknickkever! 🪲 Ze worden picknickkevers genoemd omdat ze vaak buiten op je af vliegen. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog verspreidde Glischrochilus quadrisignatus zich vanuit Berlijn naar bijna heel Europa. Oorspronkelijk komen ze uit Noord-Amerika, waar ze al een rol speelden als plaaginsect, en werden toen waarschijnlijk via bevoorrading van de geallieerde luchtbrug naar Duitsland gebracht. Terwijl in Amerika de schade aan maïs, tomaten en verschillende fruitsoorten (appels, peren, abrikozen, perziken, frambozen) behoorlijk groot kan zijn, is de soort in Europa tot nu toe slechts in veel mindere mate als maïsplaag verschenen. De kever bijt in de jonge, nog melkachtige korrels en eet ze op. Nou, vlieg dan verder, kleine veroveraar!

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Deze groene schildwants (Palomena prasina) is verdwaald in het trappenhuis... 🦸🪲

☠️ Er was gevaar voor spinnen, uitdroging of verdrinking door het speeksel van de hond van de buurman.

🕸🕷🏜🐶💦

Deze en talrijke andere gevaren loeren in het dagelijks leven van dit stedelijke insect. 🚗🏡🌳

Het leeft in bomen en struiken en zuigt hun sap. Eigenlijk zou iedereen in Duitsland het moeten kennen, met zijn heldergroene kleur en stinkende afscheiding.

🛩🪂 Het crasht vaak ergens. Zijn vliegvaardigheden kunnen zeker als uithoudend omschreven worden, maar het mist snelheid, precisie en wendbaarheid.

☝️🔒Mijn vingerafdruk is gemanipuleerd.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

🌤🌸🦗🪻 Een geurige zomerse zonplek voor een kleine sabelsprinkhaan (Phaneroptera species) 😊

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Ik ben een grote aap! 🐵🍌

Al in mijn kindertijd was ik geïnteresseerd in de systematische classificatie van levende wezens. Ik kreeg een set van een paar duizend informatiekaarten. Er stond een afbeelding op de voorkant en informatie op de achterkant. Er was ook een grote indexkaartdoos. Ik sorteerde alle levende wezens op basis van hun verwantschap. Mensen en hun voorouders werden in een aparte familie geplaatst, die naast de grote mensapen stond. Dit had echter geen zin voor mij. Het feit dat chimpansees nauwer verwant zijn aan mensen dan aan orang-oetans, vertelde me dat ze ten minste in dezelfde familie moeten zijn, of dat elke soort zijn eigen familie zou moeten hebben.

Toen ik op school zat, werden mensen niet als grote mensapen beschouwd. Het idee dat mensen alleen maar apen zijn, wordt ook vandaag de dag nog met veel afwijzing ontvangen. Maar niet in de wetenschap, waar op basis van genetisch onderzoek mensen in een gemeenschappelijke familie, de grote mensapen (Hominidae), samen met de soorten orang-oetans, gorilla's en chimpansees worden geplaatst.

Veel mensen, zelfs degenen die neigen naar wetenschappelijke verklaringen van evolutie, hebben hier een probleem mee omdat ze het zien als een bedreiging voor de uniciteit en bijzonderheid van de mens.

Ik had vaak discussies met mijn moeder over het feit dat mensen dieren zijn. Zij - die biologie had gestudeerd - was hier fel op tegen. Ze zei dat mensen unieke eigenschappen en vaardigheden hebben en dat de geest iets is dat ons van dieren scheidt. Een veelgehoord standpunt - nog steeds vandaag. Ik deel dit niet. Mensen zijn dieren en, zoals elke diersoort, hebben mensen speciale vaardigheden. De mentale vermogens die ooit alleen aan mensen werden toegeschreven, zijn al lang waargenomen bij andere diersoorten - zij het op verschillende manieren: zelfbewustzijn, logica, taal, cultuur, rouw en meer. Maar het idee dat dieren vergelijkbaar zijn met ons in hun waarneming en denken is een moeilijk te slikken pil voor de mensheid.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Drop it like it's hot 💩

Een rode blindwants (Deraeocoris ruber) ontlast zich op een hennepblad. In feite is insectenuitwerpselen ongeveer even warm als hun omgeving.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Zien in het Donker en het Groene: Hoe Ogen en Bladeren een Lichtgeheim Delen

De wereld van de biologie onthult verrassende verbindingen, en het menselijk oog en een ogenschijnlijk gewoon blad delen een fascinerende. Beide organen vertrouwen op geavanceerde lichtgevoelige mechanismen om effectief te functioneren in hun omgevingen, ondanks hun zeer verschillende doeleinden.

In het menselijk oog herbergt het netvlies twee cruciale fotoreceptortypen: staafjes en kegeltjes. Staafjes, verantwoordelijk voor het zien bij weinig licht, maken gebruik van rodopsine, een gespecialiseerd eiwit, om zelfs de zwakste lichtsignalen op te vangen. Kegeltjes, verantwoordelijk voor het kleurenzicht, vertrouwen op verschillende vormen van jodopsine om kleuren te onderscheiden onder heldere lichtomstandigheden. Zowel rodopsine als jodopsine functioneren door een vormverandering onder invloed van licht, waardoor een biochemische cascade ontstaat die uiteindelijk lichtenergie omzet in elektrische signalen die de hersenen interpreteren als zicht.

Planten vertonen een vergelijkbare strategie. Genesteld binnen hun bladeren ligt fytochroom, een opmerkelijke molecule die, net als zijn tegenhangers in het oog, fungeert als een lichtreceptor. Fytochroom bestaat in verschillende toestanden, afhankelijk van de specifieke golflengten van licht die het absorbeert. Door variaties in lichtintensiteit en spectrum waar te nemen, verschaft fytochroom de plant waardevolle informatie over haar omgeving. Deze informatie speelt een cruciale rol in processen zoals fotosynthese, waar planten zonlicht gebruiken als energiebron, en reguleert groeipatronen op basis van de beschikbaarheid van licht.

Zowel in het oog als in de plant functioneren de fotosensoren samen met chromoforen: retina in het oog en fytochromobiline in de plant.

Deze onverwachte parallel tussen het menselijk oog en het blad benadrukt een fundamenteel principe in de biologie - het vermogen om licht waar te nemen is een krachtig evolutionair voordeel. Door gebruik te maken van de kracht van licht verwerven zowel mensen als planten het vermogen om zich te oriënteren in hun omgeving, te groeien en te gedijen.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.