Synaptic Optic (2008)

Een fictieve/symbolische weergave:

De groene "bloem" stelt een alg voor die lijkt op een neuron. De spiraal staat voor licht en transformatie en fungeert hier als een technische component. De draden onthullen een neuron. De stervormige structuur is het soma en de gesloten cirkel is de celkern. De kettingachtige vorm is het axon. Over het geheel genomen is het draadrooster bedoeld om een neuromorfe computer weer te geven.

Neuronen kunnen optogenetisch worden gecontroleerd. Optogenetica is een methode waarmee neuronen kunnen worden geactiveerd of geremd door middel van licht. Dit wordt bereikt door lichtgevoelige eiwitten genetisch in de neuronen te introduceren. De genen hiervoor zijn afkomstig van algen en bacteriën.

Toen ik het beeld maakte, boekten optogenetische technieken, waarbij licht wordt gebruikt om neuronen specifiek te activeren, aanzienlijke vooruitgang en openden ze nieuwe mogelijkheden voor het controleren van neurale activiteit.

Er waren ook grote ontwikkelingen op het gebied van hersen-computerinterfaces (BCI's), waarbij zowel niet-invasieve methoden zoals EEG als invasieve technieken zoals geïmplanteerde elektroden werden verfijnd om nauwkeurige hersensignalen te extraheren. Robots en andere apparaten begonnen deze signalen te gebruiken om menselijke bewegingen na te bootsen of mensen met een beperking te ondersteunen. Machine learning werd steeds vaker gebruikt om deze hersengolven te ontcijferen en om te zetten in uitvoerbare commando's. Kunstmatige intelligentie hielp bij het analyseren van neurale patronen en het vertalen ervan naar acties, wat de interactie tussen mens en machine naar een nieuw niveau bracht.

Deze vooruitgangen leken niet langer futuristisch, maar direct haalbaar. Het idee om de menselijke biologie met technologie te laten samensmelten was fascinerend en bood een glimp van een toekomst die al werkelijkheid werd. Vandaag de dag blijft dit onderwerp een onuitputtelijke bron van creatieve en technologische mogelijkheden, die blijft bepalen hoe we de wereld begrijpen, hoe we met technologie omgaan en hoe deze onze samenleving en ons leven transformeert.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Zien in het Donker en het Groene: Hoe Ogen en Bladeren een Lichtgeheim Delen

De wereld van de biologie onthult verrassende verbindingen, en het menselijk oog en een ogenschijnlijk gewoon blad delen een fascinerende. Beide organen vertrouwen op geavanceerde lichtgevoelige mechanismen om effectief te functioneren in hun omgevingen, ondanks hun zeer verschillende doeleinden.

In het menselijk oog herbergt het netvlies twee cruciale fotoreceptortypen: staafjes en kegeltjes. Staafjes, verantwoordelijk voor het zien bij weinig licht, maken gebruik van rodopsine, een gespecialiseerd eiwit, om zelfs de zwakste lichtsignalen op te vangen. Kegeltjes, verantwoordelijk voor het kleurenzicht, vertrouwen op verschillende vormen van jodopsine om kleuren te onderscheiden onder heldere lichtomstandigheden. Zowel rodopsine als jodopsine functioneren door een vormverandering onder invloed van licht, waardoor een biochemische cascade ontstaat die uiteindelijk lichtenergie omzet in elektrische signalen die de hersenen interpreteren als zicht.

Planten vertonen een vergelijkbare strategie. Genesteld binnen hun bladeren ligt fytochroom, een opmerkelijke molecule die, net als zijn tegenhangers in het oog, fungeert als een lichtreceptor. Fytochroom bestaat in verschillende toestanden, afhankelijk van de specifieke golflengten van licht die het absorbeert. Door variaties in lichtintensiteit en spectrum waar te nemen, verschaft fytochroom de plant waardevolle informatie over haar omgeving. Deze informatie speelt een cruciale rol in processen zoals fotosynthese, waar planten zonlicht gebruiken als energiebron, en reguleert groeipatronen op basis van de beschikbaarheid van licht.

Zowel in het oog als in de plant functioneren de fotosensoren samen met chromoforen: retina in het oog en fytochromobiline in de plant.

Deze onverwachte parallel tussen het menselijk oog en het blad benadrukt een fundamenteel principe in de biologie - het vermogen om licht waar te nemen is een krachtig evolutionair voordeel. Door gebruik te maken van de kracht van licht verwerven zowel mensen als planten het vermogen om zich te oriënteren in hun omgeving, te groeien en te gedijen.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.