❄️ Het wordt koud, en de eerste sneeuwvlokken vallen. Terugkijkend voelt dit jaar op de een of andere manier alsof het eeuwig heeft geduurd. Dat is interessant, want vaak heb ik juist het tegenovergestelde gevoel – dat de tijd vliegt. Maar nu voelt het warm en zacht, alsof ik emotionele afstand heb gekregen van de gebeurtenissen van een jaar geleden. Zelfs de herinnering aan deze zomer voelt alsof die tot een kleine eeuwigheid geleden behoort. Er is zoveel gebeurd, en toch ben ik me er vaak niet eens van bewust omdat het leven me steeds vooruit trekt.
Het is fascinerend hoe tijd zowel vluchtig als uitgestrekt kan aanvoelen, afhankelijk van ons perspectief. Midden in de gebeurtenissen van het leven lijkt de tijd snel voorbij te gaan, met weinig ruimte voor reflectie. Maar terugkijkend zorgen de emotionele afstand en lagen van ervaring ervoor dat de tijd zich uitstrekt en opnieuw vorm krijgt, waardoor sommige momenten aanvoelen alsof ze tot een ander leven behoren.
Misschien is het juist deze paradox – voorwaarts leven maar achterom kijken – die ons tijdsgevoel definieert. Elk seizoen, elk moment, wordt een laag: verzachtend met afstand maar een essentieel deel blijvend van wie we zijn. De warmte die ik nu voel, komt misschien voort uit de veerkracht en groei die ik dit jaar heb meegedragen. En terwijl de sneeuw valt, nodigt de winter me uit om stil te staan en te eren wat is geweest, terwijl ik me stilletjes voorbereid op wat nog komt.
Onderwerp:
➟ Selfies
🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.
Details:
Dit bericht maakt deel uit van de artistieke performance The Happening op Instagram.
Meer informatie over dit kunstproject
Gerelateerd bericht op Instagram
Dit artikel is gemaakt door Frederic Hilpert
© Richtlijnen voor het gebruik van bestanden
Dit bericht op megagroundsloth.de
