Zien in het Donker en het Groene: Hoe Ogen en Bladeren een Lichtgeheim Delen

De wereld van de biologie onthult verrassende verbindingen, en het menselijk oog en een ogenschijnlijk gewoon blad delen een fascinerende. Beide organen vertrouwen op geavanceerde lichtgevoelige mechanismen om effectief te functioneren in hun omgevingen, ondanks hun zeer verschillende doeleinden.

In het menselijk oog herbergt het netvlies twee cruciale fotoreceptortypen: staafjes en kegeltjes. Staafjes, verantwoordelijk voor het zien bij weinig licht, maken gebruik van rodopsine, een gespecialiseerd eiwit, om zelfs de zwakste lichtsignalen op te vangen. Kegeltjes, verantwoordelijk voor het kleurenzicht, vertrouwen op verschillende vormen van jodopsine om kleuren te onderscheiden onder heldere lichtomstandigheden. Zowel rodopsine als jodopsine functioneren door een vormverandering onder invloed van licht, waardoor een biochemische cascade ontstaat die uiteindelijk lichtenergie omzet in elektrische signalen die de hersenen interpreteren als zicht.

Planten vertonen een vergelijkbare strategie. Genesteld binnen hun bladeren ligt fytochroom, een opmerkelijke molecule die, net als zijn tegenhangers in het oog, fungeert als een lichtreceptor. Fytochroom bestaat in verschillende toestanden, afhankelijk van de specifieke golflengten van licht die het absorbeert. Door variaties in lichtintensiteit en spectrum waar te nemen, verschaft fytochroom de plant waardevolle informatie over haar omgeving. Deze informatie speelt een cruciale rol in processen zoals fotosynthese, waar planten zonlicht gebruiken als energiebron, en reguleert groeipatronen op basis van de beschikbaarheid van licht.

Zowel in het oog als in de plant functioneren de fotosensoren samen met chromoforen: retina in het oog en fytochromobiline in de plant.

Deze onverwachte parallel tussen het menselijk oog en het blad benadrukt een fundamenteel principe in de biologie - het vermogen om licht waar te nemen is een krachtig evolutionair voordeel. Door gebruik te maken van de kracht van licht verwerven zowel mensen als planten het vermogen om zich te oriënteren in hun omgeving, te groeien en te gedijen.

Een laatste gebed gefluisterd terwijl de duisternis zich verspreidt.

(Ik voer mijn slang eigenlijk geen levende prooi)

Als ik iets ontdek... 😅

Kleine tijgerslakken (Limax maximus) overal! 🥰 Ze zijn helemaal schattig als baby's en populair in tuinen omdat ze dodelijke aanvallen uitvoeren op andere slakken. ☠️

Dobby is een goede jongen! 🐶💛

Deze wants weet hoe het door het leven moet gaan. ✌️😎

Bruin gemarmerde stinkwants (Halyomorpha halys) gevangen door een kruisspin (Araneus diadematus).

🐞🌿 Een lieveheersbeestjeslarve viel op mijn hand en klampte zich er stevig aan vast. 😅🤷‍♂️ Ik liet het in een struik klimmen. Baby gered! 🤗

Groene schildwants,
Palomena prasina
(07/2021 in Oberursel)


Kleine stinker in zijn vierde stadium. Twee vervellingen blijven tot volwassenheid. Het is een zeer algemene Europese soort. Je kunt ze vinden van Noord-Afrika over Europa tot Centraal-Azië. Hij geeft de voorkeur aan loofbomen (lindes, elzen), struiken, brandnetels en distels. Ik vond deze onder een lindeboom. In het Engels wordt het Green Shield Bug (groene schildwants) genoemd. Mijn vrienden uit Noord-Amerika hebben een zeer vergelijkbare wants met die naam (Chinavia hilaris). Maar ze verschillen veel van kleur in hun larvale stadium en hebben als volwassenen enkele kleine verschillen. Beide soorten behoren tot de familie Pentatomidae, algemeen bekend als schildwantsen of stinkwantsen. Ze hebben gemeen dat ze een doordringend defensief spray vrijgeven wanneer ze bedreigd, verstoord of geplet worden.💚

Bruinrode heidelibel (mannetje),
Sympetrum striolatum
(09/2020 in Turnhout, België)

Vuurwants nimf,
Pyrrhocoris apterus
(08/2020 in Oberursel, Duitsland)

Mijn vriend C-7 (Coccinella septempunctata) 🐞🌞

Gewoon een schors etende Zophobas-kever. Naast pissebedden en springstaarten zorgen ze voor de reinheid van mijn maïsslangterrarium. Ze kunnen beter omgaan met de omstandigheden in het terrarium dan pissebedden en springstaarten. In de natuur van hun Centraal- en Zuid-Amerikaanse thuisland voeden ze zich met guano van fruitetende vleermuizen. In mijn terrarium eten ze onontdekte resten van mijn slang. Er moet echter worden opgelet dat de Zophobas niet de overhand krijgen. Ze kunnen een stressfactor en een levensrisico worden voor de hoofdbewoners. De larven eten ook graag piepschuim, waarvan veel achterwanden zijn gemaakt. Ze eten bijna alles! Daarom is het belangrijk om het in de gaten te houden. Omdat Zophobas zich alleen in isolatie verpoppen, is er slechts een klein risico op overbevolking (afhankelijk van het interieur). Bovendien mogen de larven uit het terrarium niet worden gevoerd aan andere dieren, omdat dit ziekten zou kunnen verspreiden. Als je merkt dat ze te talrijk worden, kun je vochtige stukken schors in het terrarium leggen. Een uur later verzamel je de schors samen met de larven en dood je ze vriendelijk in de vriezer. De eenvoudigste manier is om de volwassen kevers te verzamelen en slechts een paar eieren te laten leggen. Vanwege deze eigenaardigheden kan ik het niet volledig aanbevelen, maar ik heb zelf goede ervaringen gehad. We zijn allemaal pioniers met verschillende ervaringen.