Als getuige van de tijd en zijn onverbiddelijke transformatie klampt de jonge eik zich vast aan zijn bladeren. In zijn marcescentie ligt de schoonheid van zowel loslaten als vasthouden - een herinnering dat het oude in ons geworteld blijft terwijl we moedig nieuwe groeipaden omarmen. 🍂✨️🌿

De meeste bomen laten hun verdorde bladeren vallen bij het begin van de rustperiode. Sommige soorten behouden echter hun verdorde bladeren tot het einde van de rustperiode, een fenomeen dat bekend staat als marcescentie. Dit kenmerk is typisch voor jonge eiken, terwijl de aanwezigheid ervan bij oudere eiken afhankelijk is van de soort.

De evolutionaire redenen voor marcescentie zijn niet duidelijk. De taaie, voedingsarme bladeren dienen waarschijnlijk om de nog delicate knoppen te beschermen tegen consumptie. Bovendien kan het luide geritsel dat ze produceren, dienen als een afschrikmiddel. Het tijdstip van bladverlies beïnvloedt ook wanneer essentiële voedingsstoffen toegankelijk worden via ontbinding. Droge bodems houden doorgaans vocht effectiever vast. Eiken vertonen met name opmerkelijke aanpassingen aan droge en voedingsarme bodems.