De Ginkgo biloba wordt al lange tijd vereerd als een bron van kracht en eigenschappen die het leven verlengen. Al eeuwenlang vereren de Chinezen en Japanners de Ginkgo als heilig vanwege zijn vitaliteit en belofte van wonderen, en vragen ze hun wensen eraan.

De Ginkgo is een levend fossiel, omdat hij gedurende vele miljoenen jaren nauwelijks zichtbaar is veranderd. Het is het enige levende vertegenwoordiger van het Ginkgo-genus, dat al 290 miljoen jaar gedocumenteerd is door fossielen. Tot enkele miljoenen jaren geleden waren Ginkgo-bomen nog steeds wereldwijd verspreid, tot op een bepaald punt werd zijn natuurlijke verspreidingsgebied beperkt tot delen van Oost-Azië.

Eeuwenlang werd gedacht dat het in het wild was uitgestorven, maar enkele natuurlijke voorkomens van deze boomsoort, die meer dan duizend jaar kan leven, zijn opnieuw ontdekt. Het wordt wereldwijd gebruikt als sierplant, maar heeft zich daarom nauwelijks in het wild verspreid.

Het is uitzonderlijk goed beschermd tegen ziekten en insecten. Bacteriën en schimmels vermijden de zure bladeren en schors. Ze zijn giftig voor insecten. Traditioneel worden Ginkgo-bladeren gebruikt als bladwijzers om boeken te beschermen tegen insectenplagen.

Iemand die ook de Ginkgo-blad waardeerde was Johann von Goethe, geboren in Frankfurt, die er zelfs een gedicht aan wijdde. Hij zag de bijzondere bladgroei als een symbool van diepe verbinding. Na verloop van tijd splitst het blad, maar blijft altijd verbonden.

Het is een zeer bijzondere plant met een sterke symbolische en spirituele betekenis die echt recht doet aan zijn aard.

Als getuige van de tijd en zijn onverbiddelijke transformatie klampt de jonge eik zich vast aan zijn bladeren. In zijn marcescentie ligt de schoonheid van zowel loslaten als vasthouden - een herinnering dat het oude in ons geworteld blijft terwijl we moedig nieuwe groeipaden omarmen. 🍂✨️🌿

De meeste bomen laten hun verdorde bladeren vallen bij het begin van de rustperiode. Sommige soorten behouden echter hun verdorde bladeren tot het einde van de rustperiode, een fenomeen dat bekend staat als marcescentie. Dit kenmerk is typisch voor jonge eiken, terwijl de aanwezigheid ervan bij oudere eiken afhankelijk is van de soort.

De evolutionaire redenen voor marcescentie zijn niet duidelijk. De taaie, voedingsarme bladeren dienen waarschijnlijk om de nog delicate knoppen te beschermen tegen consumptie. Bovendien kan het luide geritsel dat ze produceren, dienen als een afschrikmiddel. Het tijdstip van bladverlies beïnvloedt ook wanneer essentiële voedingsstoffen toegankelijk worden via ontbinding. Droge bodems houden doorgaans vocht effectiever vast. Eiken vertonen met name opmerkelijke aanpassingen aan droge en voedingsarme bodems.