🪻De geleidelijke bloei van de tuinlupine zorgt voor verlengde bestuivingsperioden, waardoor de benutting van hulpbronnen wordt gemaximaliseerd. Terwijl de plant in de loop van de tijd bloeit, trekt hij bestuivers aan en zorgt hij voor een continue voortplanting.

Bovendien verrijkt de symbiotische relatie met Rhizobium-bacteriën de bodem met stikstof, waardoor de vruchtbaarheid toeneemt. De chemische signalen van de wortels van de plant trekken Rhizobium-bacteriën aan, die zich in wortelknobbeltjes transformeren tot bacteroïden. Deze bacteroïden ontvangen voedingsstoffen van de plant en zetten in ruil daarvoor atmosferische stikstof om in voedingsstoffen zoals ammoniak, wat zowel de plant als het bodemecosysteem ten goede komt. Deze symbiose draagt bij aan de productiviteit van de tuinlupine en haar omgeving.

Deze populaire neofyt neigt echter te verwilderen en haar snelle en wijdverspreide groei kan inheemse ecosystemen verstoren en leiden tot een verlies aan biodiversiteit. Ze kan inheemse soorten verdringen door ruimte en water in te nemen. Haar vermogen om nutriëntarme bodems vruchtbaarder te maken, kan bijdragen aan het verlies van habitats die afhankelijk zijn van nutriëntarme bodems.

Habitats die arm zijn aan voedingsstoffen omvatten droge en schrale graslanden, duinen en heidevelden. Deze biotopen herbergen unieke soorten die alleen daar voorkomen. Niet-inheemse soorten dragen bij aan hun verlies en overbemesting is een van de grootste problemen.