Zien in het Donker en het Groene: Hoe Ogen en Bladeren een Lichtgeheim Delen

De wereld van de biologie onthult verrassende verbindingen, en het menselijk oog en een ogenschijnlijk gewoon blad delen een fascinerende. Beide organen vertrouwen op geavanceerde lichtgevoelige mechanismen om effectief te functioneren in hun omgevingen, ondanks hun zeer verschillende doeleinden.

In het menselijk oog herbergt het netvlies twee cruciale fotoreceptortypen: staafjes en kegeltjes. Staafjes, verantwoordelijk voor het zien bij weinig licht, maken gebruik van rodopsine, een gespecialiseerd eiwit, om zelfs de zwakste lichtsignalen op te vangen. Kegeltjes, verantwoordelijk voor het kleurenzicht, vertrouwen op verschillende vormen van jodopsine om kleuren te onderscheiden onder heldere lichtomstandigheden. Zowel rodopsine als jodopsine functioneren door een vormverandering onder invloed van licht, waardoor een biochemische cascade ontstaat die uiteindelijk lichtenergie omzet in elektrische signalen die de hersenen interpreteren als zicht.

Planten vertonen een vergelijkbare strategie. Genesteld binnen hun bladeren ligt fytochroom, een opmerkelijke molecule die, net als zijn tegenhangers in het oog, fungeert als een lichtreceptor. Fytochroom bestaat in verschillende toestanden, afhankelijk van de specifieke golflengten van licht die het absorbeert. Door variaties in lichtintensiteit en spectrum waar te nemen, verschaft fytochroom de plant waardevolle informatie over haar omgeving. Deze informatie speelt een cruciale rol in processen zoals fotosynthese, waar planten zonlicht gebruiken als energiebron, en reguleert groeipatronen op basis van de beschikbaarheid van licht.

Zowel in het oog als in de plant functioneren de fotosensoren samen met chromoforen: retina in het oog en fytochromobiline in de plant.

Deze onverwachte parallel tussen het menselijk oog en het blad benadrukt een fundamenteel principe in de biologie - het vermogen om licht waar te nemen is een krachtig evolutionair voordeel. Door gebruik te maken van de kracht van licht verwerven zowel mensen als planten het vermogen om zich te oriënteren in hun omgeving, te groeien en te gedijen.

Hallo, waar is de nectar?🥹 De graswortelvlinder (Apamea monoglypha) behoren tot de familie van de uilenmotten. Het is een veel voorkomende soort in de meeste delen van Europa en Centraal-Azië. De rupsen knabbelen graag aan de wortels van grassen en de mot vliegt de hele nacht rond, aangetrokken door de zoete geur van bloemen.🌸🌛 Hij oriënteert zich met behulp van natuurlijke lichtbronnen zoals de maan, maar kunstmatige lichtbronnen verstoren zijn navigatie, waardoor Daarom raakt het soms verloren in huizen.

Vandaag is mijn 37e verjaardag! 🥳

Dat zijn mijn twee favoriete getallen. Dus dit wordt nu mijn favoriete jaar van mijn leven. 😎

⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐

De afbeelding toont mij in de jaren 90 voor de ingang van ons voormalige huis in Saksen. Het was onderdeel van een voormalig landgoed "Rittergut Schilbach". Omgeven door natte weilanden, bossen en verlaten gebouwen beleefde ik elke dag verschillende avonturen. Ik had een dictafoon waarmee ik liedjes van de radio opnam, een BMX waar ik de dictafoon aan vastmaakte en veel "vangkisten" om dieren te vangen en te observeren. Ik had zoiets als een zesde zintuig en wist precies welke stenen ik moest optillen. Ik stak reflexmatig mijn hand in het hoge gras en had een muis in mijn hand. Ik groef een woelmuistunnel en een dwergwezel staarde me aan. Ik omhelsde bomen en hoopte dat buitenaardse wezens zouden komen en me zouden halen. Ik had drie televisiezenders, heel weinig vrienden maar wel een Commodore 64. En veel boeken. Mijn ouders legden me zelden iets uit, maar daagden me altijd uit om het zelf uit te zoeken. Ik wilde echt een instrument beheersen, maar ik was er te dom voor. Op school speelde ik altijd de triangel. Ik was altijd vreselijk slecht in sport, maar ik kon door het struikgewas rennen als een jungle-Mowgli en op de stuur van mijn fiets staan terwijl ik reed. Ik had een boomhut zonder muren maar met een lift (een grote emmer aan een touw). Er waren magische plekken die anders aanvoelden. Vreselijke dingen gebeurden tegelijkertijd, maar ik lachte altijd en zag het leven als een avontuur. Ik behoud deze kracht, dit eeuwige kind, omdat we elke dag herboren worden in een onbekende wereld. 🌌🌠

Genoten van wat lenteweer op mijn fiets 🚲
😊🌱🌼🌞🐦🎶

In Oberursel-Stierstadt zag ik deze mooie schapen (Ik neem aan dat het Heidschnucke zijn).

En ik laat je het kleinste vrijstaande huis van Duitsland zien. Oorspronkelijk was het een transformatorstation, maar een paar jaar geleden is het omgebouwd tot een woonhuis met 14 vierkante meter.

De gevel werd bespoten door de Oberursel graffiti-kunstenaar Markus Janista (1979-2017), gebaseerd op de Alte Oper in Frankfurt.

Dat is een grote mesthoop achter mij 😁🌞

Mesthopen zijn belangrijk en iets om blij van te worden. In de moderne landbouw zijn er steeds minder van. Vliegen leggen hun eieren in mest. Veel vliegen! En deze vliegen zijn een belangrijke voedselbron voor vogels zoals gierzwaluwen en zwaluwen.

Het is mijn verjaardag! 🥳
En ik heb vandaag veel snoep gekregen 😁

Wens je een mooi weekend! 💜

⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐

Wens je een vrolijk en prettig weekend toe! 😊
Het wordt hier zonnig! 🌞
Onweersbuien op maandag. 🤩
Ik hou van het warme seizoen. 🧡
Alle energie! 🍀🌿🌱

Het is zo'n mooie dag 🌞💚
Een fijn lang weekend gewenst! 🐇🌺

Ga elke dag een stukje wandelen, zelfs als het maar kort is. Een wandeling van 10 minuten verbetert al de gezondheid en het welzijn. Nu de lente eindelijk hier is, wil ik niets anders doen. Ik zou de luiaardversie van Forrest Gump kunnen zijn... "Ga Forrest! Ga!" 🌞💚

Kort harige luiaard 👽