Ongebruikelijk zicht: Zelfbekrachtiging bij mannen stuit vaak op weerstand. Deze weerstand komt voort uit de perceptie dat mannen al dominant en bevoorrecht zijn, en er heerst een verwachting dat ze altijd sterk moeten lijken. Ik vind dat zulke opvattingen zwakheden vertonen, vooral op het gebied van mededogen, communicatie en vooral gezondheid. Mijn open benadering om emoties en kwetsbaarheden te bespreken, is een getuigenis van kracht en mededogen.

Ongeveer 7 tot 10 procent van de mensen heeft ADHD, waarbij mannen onevenredig vaak worden getroffen. Ik zie geen gevaar in het uiten van mijn authenticiteit en openheid. Je kunt me niets verwijten dat ik niet al over mezelf erken. In feite kweken degenen die vasthouden aan ouderwetse genderrollen vaak hun eigen kwelgeesten. In een samenleving waar individuen bang zijn om zichzelf te zijn, worden manipulatie en bedrog de enige overlevingsmiddelen.

Na de gevolgen van dit gedrag in mijn eigen leven te hebben ervaren, heb ik er een sterke afkeer van ontwikkeld. Door open te zijn over mijn emoties en worstelingen, creëer ik een omgeving waarin anderen zich ook op hun gemak kunnen voelen om hetzelfde te doen. Deze openheid helpt gezondere relaties, meer zelfbewustzijn en oprechte connecties te creëren.

Het is tijd om deze verouderde normen af te wijzen en een inclusieve samenleving te creëren waarin alle mensen authentiek kunnen leven zonder angst voor oordeel of afwijzing. Mijn reis is een stap naar deze verandering en dient als een oproep aan anderen om hun ware zelf te omarmen.

Me zo laten zien zoals ik op de foto doe, is symbolisch voor mijn moed, want iedereen in mijn buurt en de hele wereld kan me zo zien. Geef ik erom of ik aan jouw verwachtingen voldoe of of ik bekritiseerd word? Niet echt. Ik volg de gemeenschapsrichtlijnen en doe wat ik wil.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

De term 'geestesziekte' is verouderd en wordt niet langer gebruikt in de moderne geneeskunde en psychologie. Wanneer leken deze term gebruiken, verwijzen ze meestal naar ernstige psychische stoornissen die aanzienlijke beperkingen in denken, waarneming of gedrag met zich meebrengen. Voorbeelden hiervan zijn schizofrenie, ernstige bipolaire stoornissen of ernstige depressie*.

*Zonder te zeggen dat deze term in deze gevallen daadwerkelijk waar is, aangezien het afhangt van de context (zie hieronder).

ADHD valt echter niet onder deze term. Zoals in eerdere berichten vermeld, wordt het beschouwd als een neurologische ontwikkelingsstoornis of een psychische stoornis, maar niet als een 'geestesziekte' in de klassieke, verouderde zin.

Ik wil mij niet boven degenen plaatsen die door ernstige psychische stoornissen worden getroffen, maar een onderscheid is belangrijk. Het is cruciaal dat dit onderscheid niet bijdraagt aan verdere stigmatisering of hiërarchieën tussen verschillende aandoeningen. Elke aandoening, of deze ernstig is of niet, kan een aanzienlijke impact hebben op het leven van een individu en verdient erkenning en respect.

Mijn ervaring heeft echter aangetoond dat deze verouderde terminologie vaak in privécontexten wordt gebruikt om te manipuleren en in diskrediet te brengen. Omdat dit onderscheid niet breed wordt begrepen in de hoofden van mensen, heeft het de potentie om aanzienlijke schade aan te richten.

Bijvoorbeeld om macht en controle uit te oefenen in een toxische context. In plaats van het bekritiseerde gedrag aan te pakken, wordt de perceptie en het welzijn ter discussie gesteld. Vaak met de slotzin: 'Je bent ziek!'

Moderne terminologie is preciezer en vermijdt de stigmatiserende connotaties die gepaard gaan met termen zoals 'geestesziekte'. In plaats daarvan verwijzen professionals naar psychische stoornissen of aandoeningen, waarbij specifieke categorieën variëren afhankelijk van de diagnose.

De term 'stoornis' is waardevrij en beschrijft eenvoudigweg dat het om een afwijking gaat.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Er is nog een ander misverstand dat ik wil aanpakken: de aanname dat een diagnose van aandachtstekortstoornis (ADD) of aandachtstekort-hyperactiviteitsstoornis (ADHD) automatisch betekent dat iemand een verhoogde behoefte aan aandacht heeft. In werkelijkheid verwijst de term 'aandachtstekort' naar de moeite om aandachtig te zijn en zich te concentreren, en in sommige gevallen gaat het om het balanceren tussen hyperactiviteit en hypoactiviteit - wat betekent schommelingen tussen hoge en lage energie.

Dit misverstand wordt vaak versterkt door het feit dat mensen met ADHD van nature meer aandacht trekken vanwege hun afwijking van de norm - wat vaak wordt bestempeld als een 'stoornis'. Onconventionele gedachten en gedragingen vallen van nature meer op dan wat als 'normaal' wordt beschouwd. Het is volkomen natuurlijk dat mensen proberen deze verschillen te begrijpen. Hoe ze deze situaties interpreteren, is echter cruciaal. Vaak projecteren mensen hun eigen ervaringen en verwachtingen op wat ze waarnemen.

Ja, ik trek aandacht op Instagram, en dat doe ik bewust. Ik gebruik mijn uniekheid om daadwerkelijk aandacht te trekken omdat ik heb gemerkt dat het me kan helpen om bereik te krijgen voor dit project. Mijn activiteiten echter terugbrengen tot simpelweg aandacht zoeken, is neerbuigend en zegt meer over de percepties van anderen dan over mijn bedoelingen.

In werkelijkheid steek ik veel werk in dit project. Het is duidelijk dat de focus ligt op bioculturele diversiteit. Mijn aanpak is fundamenteel anders dan de typische zelfpromotie die je ziet met vakantiefoto's en persoonlijke ervaringen. Mijn doel is om het belang van bioculturele diversiteit te benadrukken, niet om mezelf in de schijnwerpers te zetten.

Een belangrijk aspect hiervan is het erkennen dat neurodiversiteit ook een essentieel onderdeel is van natuurlijke biodiversiteit. Net zoals de diversiteit van soorten in een ecosysteem het versterkt en verrijkt, zo verrijkt ook de diversiteit van geesten onze samenleving. Mijn creativiteit, gecombineerd met mijn persoonlijkheid en de waardevolle ervaringen die ik deel, dient als voertuig voor deze bredere boodschap: het belang van onze natuurlijke wereld, zijn kleinste bewoners, en de diverse manieren waarop we er allemaal aan bijdragen.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Hoi daar! 🙃 Vandaag wil ik je iets vertellen over wat de samenleving om mij heen betekent in relatie tot mijn ADHD. Allereerst kunnen reacties op mijn aandoening in drie basistypen worden onderverdeeld:

1) Begripvolle individuen

2) Mensen die het bestaan van ADHD ontkennen of het aan iedereen toeschrijven (het bestaat niet, iedereen heeft het)

3) Mensen die het verschil tussen ADHD en geestesziekten niet kunnen of willen inzien

Er moet eerst worden verduidelijkt:
ADHD bestaat, en nee, niet iedereen heeft het. Er zijn veel verschillende uitingen, dus mensen die ermee te maken hebben, moeten serieus worden genomen als ze praten over de moeilijkheden die ze ondervinden, evenals hun vaardigheden.

ADHD is geen psychische aandoening. Een persoon met ADHD heeft geen defect tandwiel in hun mechanisme, zoals sommigen (soms opzettelijk) verkeerd begrijpen. ADHD is een neurologische ontwikkelingsstoornis die behoorlijk complex is maar helemaal niets te maken heeft met geestesziekten.

Ik ben blij dat er mensen zijn die tot de eerste groep behoren. Als sociaal wezen ben ik, net als ieder ander, afhankelijk van begrip en acceptatie. 🥰

Echter, de andere twee groepen vormen een last:

Wanneer mensen het bestaan van zo'n stoornis ontkennen, valt alles in de categorie karakter/persoonlijkheid. Symptomen die moeilijk of onmogelijk te beheersen zijn, worden gebruikt om een negatief beeld van de persoonlijkheid te schetsen. De getroffen persoon krijgt geen ondersteuning en kan dit zelf niet of onvoldoende veranderen. Dit leidt vaak tot depressie of zelfs zelfmoord als gevolg van isolatie en falen.

Door ADHD gelijk te stellen aan een geestesziekte, wordt de getroffen persoon praktisch alles ontzegd. Men hoeft niet langer serieus te nemen wat de getroffen persoon doet of zegt. De getroffen persoon doet zijn best om problemen aan te pakken, maar wordt alleen maar uitgelachen, en achter hun rug wordt gezegd dat ze ziek zijn en – in het beste geval – doen mensen alsof ze hen serieus nemen om hun gevoelens niet te kwetsen. Dit heeft in wezen dezelfde gevolgen als het vorige punt over het ontkennen van het bestaan van ADHD, maar voegt een meer verraderlijke laag toe.

🤍🖖

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.