Synaptic Optic (2008)

Een fictieve/symbolische weergave:

De groene "bloem" stelt een alg voor die lijkt op een neuron. De spiraal staat voor licht en transformatie en fungeert hier als een technische component. De draden onthullen een neuron. De stervormige structuur is het soma en de gesloten cirkel is de celkern. De kettingachtige vorm is het axon. Over het geheel genomen is het draadrooster bedoeld om een neuromorfe computer weer te geven.

Neuronen kunnen optogenetisch worden gecontroleerd. Optogenetica is een methode waarmee neuronen kunnen worden geactiveerd of geremd door middel van licht. Dit wordt bereikt door lichtgevoelige eiwitten genetisch in de neuronen te introduceren. De genen hiervoor zijn afkomstig van algen en bacteriën.

Toen ik het beeld maakte, boekten optogenetische technieken, waarbij licht wordt gebruikt om neuronen specifiek te activeren, aanzienlijke vooruitgang en openden ze nieuwe mogelijkheden voor het controleren van neurale activiteit.

Er waren ook grote ontwikkelingen op het gebied van hersen-computerinterfaces (BCI's), waarbij zowel niet-invasieve methoden zoals EEG als invasieve technieken zoals geïmplanteerde elektroden werden verfijnd om nauwkeurige hersensignalen te extraheren. Robots en andere apparaten begonnen deze signalen te gebruiken om menselijke bewegingen na te bootsen of mensen met een beperking te ondersteunen. Machine learning werd steeds vaker gebruikt om deze hersengolven te ontcijferen en om te zetten in uitvoerbare commando's. Kunstmatige intelligentie hielp bij het analyseren van neurale patronen en het vertalen ervan naar acties, wat de interactie tussen mens en machine naar een nieuw niveau bracht.

Deze vooruitgangen leken niet langer futuristisch, maar direct haalbaar. Het idee om de menselijke biologie met technologie te laten samensmelten was fascinerend en bood een glimp van een toekomst die al werkelijkheid werd. Vandaag de dag blijft dit onderwerp een onuitputtelijke bron van creatieve en technologische mogelijkheden, die blijft bepalen hoe we de wereld begrijpen, hoe we met technologie omgaan en hoe deze onze samenleving en ons leven transformeert.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Vreemd? Noch een dier, noch een plant, noch een schimmel— iets geheel unieks met verbluffende vermogens. De slijmzwam Physarum polycephalum is het grootste eencellige organisme ter wereld. Wat je op de foto's ziet, is het gele plasmodium dat zich voedt met rijstkorrels. Het rechthoekige stuk agar is het medium waarop ik de slijmzwam in zijn droge rustfase (sclerotium) heb verkregen.

De levenscyclus van Physarum polycephalum bestaat uit verschillende fasen. Het begint in de sporenfase, waarin de slijmzwam overleeft door sporen te vormen die zich in de omgeving verspreiden. Deze sporen zijn veerkrachtig en kunnen lange tijd overleven onder ongunstige omstandigheden. Als de omstandigheden gunstig zijn, ontkiemen de sporen en ontwikkelen zich tot beweeglijke amoeben, de zogenaamde myxamoeben. Deze myxamoeben zijn amoeboïde en kunnen actief op zoek gaan naar voedsel, zoals bacteriën en organisch materiaal.

Wanneer meerdere myxamoeben elkaar ontmoeten, kunnen ze samenvoegen tot een plasmodium. In deze multinucleaire fase, die verantwoordelijk is voor groei en voedselopname, vertoont de slijmzwam opmerkelijke gedragingen: hij navigeert efficiënt door doolhoven en onthoudt paden en negatieve ervaringen.

Wanneer de omgevingsomstandigheden ongunstig worden, bijvoorbeeld bij voedselgebrek of droogte, verandert het plasmodium in de vruchtlichaamfase, waarin het vruchtlichamen produceert die sporen bevatten. Het is belangrijk op te merken dat het plasmodium ook in reactie op licht in de vruchtlichaamfase overgaat. Deze sporen kunnen dan terugkeren naar de sporenfase en zo de levenscyclus voltooien. Bovendien kan de slijmzwam in een droge rustfase terechtkomen, waarbij hij inactief wordt en als sclerotium overleeft tot de omstandigheden weer gunstig zijn.

Bovendien kan Physarum polycephalum zich in meerdere individuen splitsen en samenvoegen met andere individuen, waarbij herinneringen worden samengevoegd. Het dient niet alleen als modelorganisme voor de wetenschap, maar zijn vermogens stimuleren ook filosofische reflecties over hoe intelligentie gedefinieerd kan worden.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Zien in het Donker en het Groene: Hoe Ogen en Bladeren een Lichtgeheim Delen

De wereld van de biologie onthult verrassende verbindingen, en het menselijk oog en een ogenschijnlijk gewoon blad delen een fascinerende. Beide organen vertrouwen op geavanceerde lichtgevoelige mechanismen om effectief te functioneren in hun omgevingen, ondanks hun zeer verschillende doeleinden.

In het menselijk oog herbergt het netvlies twee cruciale fotoreceptortypen: staafjes en kegeltjes. Staafjes, verantwoordelijk voor het zien bij weinig licht, maken gebruik van rodopsine, een gespecialiseerd eiwit, om zelfs de zwakste lichtsignalen op te vangen. Kegeltjes, verantwoordelijk voor het kleurenzicht, vertrouwen op verschillende vormen van jodopsine om kleuren te onderscheiden onder heldere lichtomstandigheden. Zowel rodopsine als jodopsine functioneren door een vormverandering onder invloed van licht, waardoor een biochemische cascade ontstaat die uiteindelijk lichtenergie omzet in elektrische signalen die de hersenen interpreteren als zicht.

Planten vertonen een vergelijkbare strategie. Genesteld binnen hun bladeren ligt fytochroom, een opmerkelijke molecule die, net als zijn tegenhangers in het oog, fungeert als een lichtreceptor. Fytochroom bestaat in verschillende toestanden, afhankelijk van de specifieke golflengten van licht die het absorbeert. Door variaties in lichtintensiteit en spectrum waar te nemen, verschaft fytochroom de plant waardevolle informatie over haar omgeving. Deze informatie speelt een cruciale rol in processen zoals fotosynthese, waar planten zonlicht gebruiken als energiebron, en reguleert groeipatronen op basis van de beschikbaarheid van licht.

Zowel in het oog als in de plant functioneren de fotosensoren samen met chromoforen: retina in het oog en fytochromobiline in de plant.

Deze onverwachte parallel tussen het menselijk oog en het blad benadrukt een fundamenteel principe in de biologie - het vermogen om licht waar te nemen is een krachtig evolutionair voordeel. Door gebruik te maken van de kracht van licht verwerven zowel mensen als planten het vermogen om zich te oriënteren in hun omgeving, te groeien en te gedijen.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Het vervellen van mijn Chileense vogelspin (Grammostola rosea), afgelopen juli. ✨

Onder verhoogde bloeddruk begint de tarantula een vervellingshormoon (gehydroxyleerd ecdyson/ecdysteron) van achteren naar voren in het lichaam te transporteren. Dit zorgt voor drukopbouw en het opensplijten van het rugschild. Dit strekt zich uit over het hele lichaam, zodat de tarantula zich nu geleidelijk kan bevrijden van het oude exoskelet. Dit kan soms enkele uren duren en is daarom erg vermoeiend voor de tarantula, waardoor deze zelfs na een succesvolle vervelling op zijn rug blijft liggen. In deze toestand is de spin nog niet uitgehard en kan daarom gemakkelijk ten prooi vallen. Daarom creëren spinnen van tevoren een enigszins veilige plek met zijdedraden. Ik heb de snelheid van de video acht keer verhoogd omdat jullie allemaal niet zo veel geduld hebben als ik 🤪 en het maakt de ritmische bewegingssequenties duidelijker.

Ecdysteron is een hormoon dat de vervelling veroorzaakt bij vervellende dieren (geleedpotigen, beerdiertjes, nematoden, enz.). Het komt ook voor in planten ter bescherming tegen plantenplagen. Bij zoogdieren komt het alleen voor door inname of parasitaire besmetting. Het heeft ook effect op zoogdieren en beïnvloedt het lipidemetabolisme en de eiwitsynthese. Het wordt verondersteld een anabole werking op de spieren te hebben, daarom wordt het ook gebruikt in de competitiesport. Het wordt verondersteld geen schadelijke effecten te hebben omdat het een natuurlijk onderdeel is van onze voeding. 💪😋🥬

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Zwartvoetpinguïn
(Spheniscus demersus)
2004 @dallaszoo 🏙️

De enige pinguïnsoort van Afrika. 🌍

Het wordt verwacht dat ze binnen enkele jaren in het wild zullen uitsterven.⚰️

Ik wou dat we gewoon overal een pleister op konden plakken... 🩹

Bekijk @sanccob 🌠

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Beverrat,
Myocastor coypus

Langs de rivier de Nidda is er een zeer stabiele populatie van deze invasieve soort.
Het is niet goed om ze te aaien of te voeren. Ze kunnen opdringerig worden, maar geef niet toe! Het schaadt de natuur. Watervervuiling neemt toe en inheemse soorten worden bedreigd. Kinderen kunnen gebeten worden. Geniet er gewoon van zolang ze hier zijn. ❤️

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Dus, wat is dat? Raar dier! Dit is geen mens! 😲
Ik ruik bloemen! 🌻💕
Raar dier en bloemen... Ik moet daar naartoe! ❤
⠀ ⠀

Kalusho is het enige zwarte neushoorn in de dierentuin van Frankfurt.
Zijn vrouwelijke metgezel, Tsororo, stierf in 2016 aan complicaties van de baarmoeder.
Samen hadden ze drie dochters. Al hun dochters werden vrijgelaten in het wild in Afrika.
De oudste dochter, Akura, werd vier jaar geleden grootmoeder in het Marakele National Park.


Kalusho, nu 33 jaar oud en oorspronkelijk afkomstig uit Zimbabwe,
had eigenlijk 8 jaar geleden samen met Tsororo moeten worden vrijgelaten.
Maar het mislukte.


Voor het grootste deel van de 20e eeuw was de continentale zwarte neushoorn de talrijkste van alle neushoornsoorten.
Rond 1900 waren er waarschijnlijk enkele honderdduizenden in Afrika.
In het begin van de jaren 1990 daalde het aantal onder de 2.500, en in 2004 werd gemeld dat er nog maar 2.410 zwarte neushoorns over waren.
Tegen 2019 bleef de populatie van 5.500 stabiel of langzaam toenemen.



🎼Muziek: "African meditation dance" door Stefan Kartenberg (2017 - Gelicenseerd onder Creative Commons Attribution Noncommercial 3.0, creativecommons.org/licenses/by-nc/3.0/)

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

🔎🐧💡 Bij het Centro de Interpretación, Paracas, Peru:
In de kustwoestijn rond Paracas zijn talrijke fossielen gevonden, waaronder verschillende pinguïnsoorten, zoals de Inkayacu die hier afgebeeld staat. Het leefde ongeveer 36 miljoen jaar geleden. Het in 2008 ontdekte skelet is het eerste met gefossiliseerde veren eraan vast. De veren zijn zo goed bewaard gebleven dat het zelfs mogelijk is om conclusies te trekken over de kleur. Ze hadden vergelijkbare veren als moderne pinguïns, maar meer grijs of bruinachtig.


De andere prehistorische vogel op de afbeelding is een pseudotandvogel (pelagornithide). Deze vogels hadden een vleugelspanwijdte tot wel 6 meter en waren daarmee ongeveer twee keer zo groot als de Andescondor. Ze waren waarschijnlijk verwant aan pelikanen of ooievaars en leefden over de hele wereld. De fossielen die rond Paracas zijn gevonden, worden toegeschreven aan dezelfde tijdperk als de Inkayacu.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

💕🐧🐧🐧💕 Afrikaanse pinguïns (Spheniscus demersus) zijn de enige pinguïnsoort in Afrika. Hun wilde populatie is sinds 1956 met 90 procent afgenomen. Met dit tempo van achteruitgang wordt verwacht dat de Afrikaanse Pinguïn tegen 2026 in het wild is uitgestorven. U kunt de Southern African Foundation for the Conservation of Coastal Birds (@sanccob, sanccob.co.za) helpen met een donatie.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Barramunda / Australische longvis
(Neoceratodus forsteri) in de dierentuin van Frankfurt.

Er zijn 6 soorten longvissen in de wereld, waarvan de Australiër de meest primitieve is. De morfologie van de longvissen is de afgelopen 100 miljoen jaar nauwelijks veranderd en daarom worden ze, net als de nauw verwante coelacanthen, als levende fossielen beschouwd.

Genetische studies, evenals de schedelstructuur, de rangschikking en vorm van de vinnen, de benadering van scheiding van zuurstofrijk bloed uit de longen en zuurstofarm bloed uit het lichaam, suggereert een nauwe verwantschap met de tetrapoden, waartoe wij ook behoren.

Toch worden de longvissen niet als onze voorouders, maar zijn nauw verwant aan hen.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.