Als ik een hommel was... 🌸🐝

Deze akkerhommel (Bombus pascuorum) is op zoek naar zoete nectar, maar vindt alleen stuifmeel in deze bloem, wat ook lekker is. De tuinlupine (Lupinus polyphyllus) biedt geen nectar, maar heeft een soort pompmechanisme in zijn bloemen dat door de hommel wordt geactiveerd en het waardevolle stuifmeel afgeeft. Dit wordt naar het nest van deze sociale soort vervoerd, waar het voornamelijk dient als voedsel voor het nageslacht. Hommels vliegen elke dag naar wel 1000 bloemen in maximaal 18 uur op zoek naar voedsel.

🐝 Wat zou jij doen als je een hommel was?

1. De hele dag van bloem naar bloem vliegen
2. Rusten op een zonnige bloem en een dutje doen
3. Verstoppen in een bloem en mensen bekijken
4. Iets anders (leg uit alsjeblieft)

🪻De geleidelijke bloei van de tuinlupine zorgt voor verlengde bestuivingsperioden, waardoor de benutting van hulpbronnen wordt gemaximaliseerd. Terwijl de plant in de loop van de tijd bloeit, trekt hij bestuivers aan en zorgt hij voor een continue voortplanting.

Bovendien verrijkt de symbiotische relatie met Rhizobium-bacteriën de bodem met stikstof, waardoor de vruchtbaarheid toeneemt. De chemische signalen van de wortels van de plant trekken Rhizobium-bacteriën aan, die zich in wortelknobbeltjes transformeren tot bacteroïden. Deze bacteroïden ontvangen voedingsstoffen van de plant en zetten in ruil daarvoor atmosferische stikstof om in voedingsstoffen zoals ammoniak, wat zowel de plant als het bodemecosysteem ten goede komt. Deze symbiose draagt bij aan de productiviteit van de tuinlupine en haar omgeving.

Deze populaire neofyt neigt echter te verwilderen en haar snelle en wijdverspreide groei kan inheemse ecosystemen verstoren en leiden tot een verlies aan biodiversiteit. Ze kan inheemse soorten verdringen door ruimte en water in te nemen. Haar vermogen om nutriëntarme bodems vruchtbaarder te maken, kan bijdragen aan het verlies van habitats die afhankelijk zijn van nutriëntarme bodems.

Habitats die arm zijn aan voedingsstoffen omvatten droge en schrale graslanden, duinen en heidevelden. Deze biotopen herbergen unieke soorten die alleen daar voorkomen. Niet-inheemse soorten dragen bij aan hun verlies en overbemesting is een van de grootste problemen.

De laatste dagen van mei werden gekenmerkt door een mix van zonneschijn en regenbuien. Glinsterende parels dansen op de bladeren van de tuinlupine (Lupinus polyphyllus). Een prachtig schouwspel dat bewondering en reflectie oproept. De plant laat de druppels niet alleen afrollen, maar verzamelt ze ook. Al het licht en water vloeien samen en vormen een groot geheel. Deze stralende parels reinigen het bladoppervlak en worden vervolgens doorgegeven aan de wortels. Het is inheems in de oceaanachtige bergweiden van Noord-Amerika, waar het weer erg wisselvallig is, inclusief mist en droge periodes, dus deze aanpassing kan een voordeel zijn. Zijn vaardigheden (die veel verder gaan dan dit) zijn echter zo goed dat het nu een invasieve soort is, niet alleen in andere regio's van Noord-Amerika, maar wereldwijd. In Duitsland wordt de plant vaak gebruikt voor vergroening, zoals hier bij een kruispunt. Het heeft echter de neiging om te verwilderen en staat al vermeld als een invasieve soort. We leven in een wereld die voortdurend verandert. Ik kan de natuur alleen maar bewonderen en vereren, maar ik voel me ook zo nederig tegenover de onvoorspelbare ontwikkeling ervan. Het leven is een constant komen en gaan. Ik ben echter optimistisch dat we ons centrum zullen vinden en samen zullen terugkeren naar onze wortels: de aarde.