Voor iemand met ADHD is het moeilijk om publiekelijk over het onderwerp te praten als je je systematisch benadeeld voelt. Maar juist degenen die getroffen zijn, kunnen echte inzichten bieden, terwijl de media meestal stereotypen en geïdealiseerde beelden verspreiden. Ik heb gemerkt hoe populair overdreven eenvoudige antwoorden zijn geworden, gekoppeld aan een agressiviteit die geen ruimte laat voor nuance. Ik heb me gerealiseerd dat veel van wat op het eerste gezicht nuttig lijkt, juist het tegenovergestelde blijkt te zijn.

We hebben het over slogans die negatief gedrag reduceren tot ‘slechte’ karaktertrekken. Veel mensen lijken te leven in een wereld vol zogenaamde narcisten en respectloosheid. Maar de meeste mensen die als ‘narcisten’ worden bestempeld, zijn dat helemaal niet. Vaak is het de persoon die deze beschuldigingen uit, die zelf egocentrisch denken en beperkt begrip toont. Mensen klappen snel wanneer bepaalde figuren gedrag vereenvoudigen met krachtige, duidelijke woorden. ‘Mensen veranderen niet. Als je partner tegen je liegt, is dat een gebrek aan respect!’ — wat een uitspraak. Als alleen de wereld zo eenvoudig was.

Wanneer je je op eigen aannames over de motieven van een ander verlaat, dring je binnen in het innerlijk van die persoon zonder begrip te tonen; in plaats daarvan plaats je jezelf boven die persoon en het conflict.

Mensen zijn er niet om aan elkaars persoonlijke verwachtingen te voldoen; er is altijd een bredere context. Communicatie gaat er niet om mensen in hokjes te dwingen. Mensen zijn geen voetballen die je in het doel van je eigen perceptie kunt schoppen; ze zijn complexe wezens, vol gebreken, angsten en fouten. Ik merk dit slecht genuanceerde, sterk gepolariseerde circus op.

Wat ik probeer te zeggen, is dit: de drang naar simpele antwoorden en duidelijke slechteriken mist volledig de kern van de zaak. Mensen, vooral die met ADHD of andere uitdagingen, passen niet netjes in zwart-wit categorieën. Zolang we blijven vallen voor deze goedkope versimpelingen, voorkomen we echt begrip en verdiepen we de kloof.

“Innerlijke ontwikkeling”

Hier smelten artistieke intentie en onverwachte invloeden samen. Dit werk, oorspronkelijk bedoeld als een afdruk van een blote voet in gedroogde en gebarsten verf, nam een fascinerende wending.

Een levendig palet van groene en gele tinten, doordrenkt met sporen van de natuur. Het was niet mijn hand, maar kevers die onopgemerkt hun weg vonden en hier hun stempel achterlieten. Het oorspronkelijke visioen is door de natuur geherinterpreteerd, en de schade van de kevers is nu een krachtig symbool van verandering en onvoorspelbaarheid.

In deze onverwachte samenwerking vind ik een organische metafoor voor metamorfose en verandering. De sporen van de kevermetamorfose, als onbedoeld symbolisme, vertellen een verhaal van transformatie en de onstuitbare passage van de tijd. Kunst en natuur smelten samen tot een unieke esthetische fusie van geplande creativiteit en spontane invloeden.

Bewust besloot ik tegen de originele voetafdruk in te gaan om de sporen van de kevers te behouden. Dit was geen nederlaag, maar een keuze die de dialoog tussen kunst en kans intensifieerde. Het werk wordt zo een tijdloos getuigenis van de schoonheid die ontstaat uit de symbiose van menselijke creativiteit en de kracht van de natuur.

In ‘Innerlijke ontwikkeling’ zien we hoe het creatieve proces de grenzen van de intentie overschrijdt. De onbedoelde elementen zijn geen fouten maar bronnen van inspiratie. Dit werk nodigt je uit om de schoonheid in het onverwachte te ontdekken en de transformerende kracht van kunst te ervaren.

De schilderij is een 20cm x 20cm eitempera op canvas. De kevers zijn broodkevers (Stegobium paniceum). Deze hebben alle ontwikkelingsstadia doorlopen binnen de gedroogde verf. Ik heb ze verzameld en het schilderij schoongemaakt. Vervolgens werd het gedesinfecteerd in de oven en voorbereid met lijnolievernis. Wat overblijft is een gedetailleerd landschap dat een kleurrijk verhaal van het leven vertelt.