Rudolf Kortokraks zou vandaag 96 jaar zijn geworden. Hij was een invloedrijke kunstenaar van het expressieve realisme. De foto toont hem spelend met zijn nicht, mijn grootmoeder Gabriele (ook een realistische schilder).

Onlangs werden zijn dochters zich van mij bewust. Anna stuurde me deze foto en ik kende hem al van mijn grootmoeder. Ik heb hem ingekleurd en krassen verwijderd.

Hij was een leerling van Oskar Kokoschka en gaf later les aan de Zomeracademie in Salzburg, die door Kokoschka was opgericht. Rudolf Kortokraks was verbonden met de "School of Seeing", ook geïnitieerd door Kokoschka. Dit is een benadering van kunstonderwijs die directe observatie en het intuïtief begrijpen van de realiteit benadrukt.

Hier zijn enkele van de kernprincipes:

1. Directe Waarneming: Centraal in de filosofie staat het vermogen om de visuele wereld te zien en vast te leggen. Studenten worden aangemoedigd hun vaardigheden te ontwikkelen in het observeren van de wereld om hen heen met frisse ogen en authentiek weer te geven wat ze zien.

2. Emotionele Ervaring: Naast visuele waarneming speelt emotionele ervaring een cruciale rol. Kunst moet niet alleen weergeven wat wordt gezien, maar ook de innerlijke gevoelens en reacties van de kunstenaar overbrengen.

3. Individuele Expressie: De "School of Seeing" bevordert persoonlijke stijl en individuele expressie. Er zijn geen rigide regels of voorgeschreven stijlen; kunstenaars worden aangemoedigd hun eigen wegen te vinden en hun eigen visies te realiseren.

4. Intensieve Natuurstudies: Natuur en realiteit zijn belangrijke inspiratiebronnen. Een diepgaande betrokkenheid bij de natuur en een zorgvuldige studie van vormen, kleuren en licht staan centraal in de praktijk.

5. Holistisch Leren: Kunst wordt gezien als een integraal onderdeel van het menselijk leven en denken. Interdisciplinaire benaderingen en de wisselwerking van kunst met andere levensgebieden worden aangemoedigd.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Ik ben een grote aap! 🐵🍌

Al in mijn kindertijd was ik geïnteresseerd in de systematische classificatie van levende wezens. Ik kreeg een set van een paar duizend informatiekaarten. Er stond een afbeelding op de voorkant en informatie op de achterkant. Er was ook een grote indexkaartdoos. Ik sorteerde alle levende wezens op basis van hun verwantschap. Mensen en hun voorouders werden in een aparte familie geplaatst, die naast de grote mensapen stond. Dit had echter geen zin voor mij. Het feit dat chimpansees nauwer verwant zijn aan mensen dan aan orang-oetans, vertelde me dat ze ten minste in dezelfde familie moeten zijn, of dat elke soort zijn eigen familie zou moeten hebben.

Toen ik op school zat, werden mensen niet als grote mensapen beschouwd. Het idee dat mensen alleen maar apen zijn, wordt ook vandaag de dag nog met veel afwijzing ontvangen. Maar niet in de wetenschap, waar op basis van genetisch onderzoek mensen in een gemeenschappelijke familie, de grote mensapen (Hominidae), samen met de soorten orang-oetans, gorilla's en chimpansees worden geplaatst.

Veel mensen, zelfs degenen die neigen naar wetenschappelijke verklaringen van evolutie, hebben hier een probleem mee omdat ze het zien als een bedreiging voor de uniciteit en bijzonderheid van de mens.

Ik had vaak discussies met mijn moeder over het feit dat mensen dieren zijn. Zij - die biologie had gestudeerd - was hier fel op tegen. Ze zei dat mensen unieke eigenschappen en vaardigheden hebben en dat de geest iets is dat ons van dieren scheidt. Een veelgehoord standpunt - nog steeds vandaag. Ik deel dit niet. Mensen zijn dieren en, zoals elke diersoort, hebben mensen speciale vaardigheden. De mentale vermogens die ooit alleen aan mensen werden toegeschreven, zijn al lang waargenomen bij andere diersoorten - zij het op verschillende manieren: zelfbewustzijn, logica, taal, cultuur, rouw en meer. Maar het idee dat dieren vergelijkbaar zijn met ons in hun waarneming en denken is een moeilijk te slikken pil voor de mensheid.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Onze grootouders bezochten mij en mijn broertje in het kindertehuis. Beiden hielden van dieren en voorzagen mij van veel boeken en taartjes. Mijn grootmoeder was kunstenares en schilderde dierportretten met make-up op papier. Ze was een nicht van de Duitse schilder Rudolf Kortokraks. Daar komt waarschijnlijk mijn artistieke inslag vandaan. Beiden waren politiek actief. Mijn grootvader had een geweldig gevoel voor humor en was de zoon van de Duitse grondlegger en humanist Dr. Werner Hilpert. Desondanks groeiden we op onder eenvoudige leefomstandigheden. Mijn broer en ik woonden in totaal ongeveer drie jaar in kindertehuizen. Mijn moeder was negen jaar lang dakloos. Het leven kan niet in categorieën worden ingedeeld. Het eerste kindertehuis werd privé gefinancierd en bood een beetje luxe (bijv. computerkamer, sauna, uitstapjes, voorzieningen), maar we werden altijd als reclamefiguren gebruikt (bijv. krantenberichten over bedrijf XY, dat het kindertehuis sponsort met een speelgoedracebaan, enz.). Het tweede kindertehuis, waar de foto's werden genomen, was veel eenvoudiger en kon zich moderne apparatuur zoals nieuwe meubels en computers pas enkele jaren na de val van de Berlijnse Muur veroorloven dankzij een royale donatie van de Lions Club. In plaats daarvan gingen we vaak samen de natuur in om paddenstoelen en bessen te plukken en leerden we bij elke gelegenheid te onderhandelen. Veel van de bewoners van het kindertehuis hadden verstandelijke beperkingen. Daar maakte ik vrienden en leerde ik al vroeg wat de ware kwaliteiten van mens-zijn zijn. Het is mens-zijn.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Mijn ouders hebben me altijd aangemoedigd om dieren te vangen. Onder de voorwaarde dat ik ze precies daar weer vrijliet waar ik ze gevonden had. Eerlijk gezegd kan ik niet zeggen of dat goed of fout is.

Enerzijds zouden kinderen vroeg moeten leren respect te hebben voor dieren en ze met rust te laten. Ik heb de dieren gestrest, ze bang gemaakt en ben ook potentiële gevaarlijke dieren genaderd.

Anderzijds kon ik een instinct volgen dat miljoenen jaren oud is en een sterke band met de natuur heb ontwikkeld.

Als er een dier in de buurt was, voelde ik een tinteling voordat ik het bewust waarnam met mijn andere zintuigen. Overigens meldde ook Steve Irwin dit gevoel in een aflevering.

Desalniettemin zou ik als volwassene dieren niet onnodig lastigvallen. Als ik ooit vader word, moet ik mezelf afvragen hoe ik mijn kind wil opvoeden.

De kikker die daar op mijn hand zit, is waarschijnlijk een Sahara-kikker (Pelophylax saharicus). Ik kan met zekerheid zeggen dat het een mannetje is. Tijdens het broedseizoen hebben deze donkere en verdikte duimen om zich aan de vrouwtjes vast te houden.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Mijn kleine broertje en ik 😊

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

De Villa Stark in Markneukirchen was twee jaar lang mijn thuis. Een belangrijk hoofdstuk in mijn leven. Je bent niet automatisch rijk als je in een villa woont. Je bent rijk als je liefde ervaart. Dit gebouw is een kindertehuis. Een plek waar lotsbestemmingen samenkomen. Een korte introductie in de betekenis van het leven.

We waren met 20-30 kinderen en tieners, verdeeld over drie groepen. Niemand komt in een kindertehuis als alles in orde is. Sommigen van ons hebben daar hun hele jeugd doorgebracht. Ik kwam daar in 1998 aan. Dat was 8 jaar na het einde van de Duitse Democratische Republiek. Het kindertehuis werd net gemoderniseerd. Ik verhuisde naar een pas gerenoveerde villa - cool! Van mijn kameraden en de begeleiders heb ik geleerd hoe het vroeger was. Toen er slechts één badkamer was en hoe ze dezelfde wasmachine gebruikten voor al het wasgoed en om worstjes op te warmen. Toen het meubilair oud was en de vloeren versleten. Maar destijds waren ze tevreden met wat ze hadden.

Iets hebben is wat de meeste mensen willen. Een familie hebben is heel fijn. Maar het leven is vluchtig. En het heeft zijn eigen plan. Wat je ook over hebt, ben jij. Jouw hart, jouw wensen en jouw dromen. Daarmee vul je het leven, waar je ook bent. Daar ligt precies de hele kern. Liefde kun je niet kopen. Je kunt het nooit verdienen, afdwingen of eisen. Je kunt alleen een persoon van liefde zijn. Niemand kan dat van je afnemen, behalve jijzelf. Dat is de energie om je leven vrij vorm te geven.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Achter blauwe ogen

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

We hadden ook een elektronische typemachine, maar dat vond ik leuker! Ik heb veel sciencefiction geschreven. Als ik het me goed herinner, zat ik op Spaceship3000 (ongeveer een ruimteschip dat miljoenen jaren geleden is gestrand). Ik heb genoten van het lezen van de Perry Rhodan-boeken van mijn oudere broer, wat erg inspirerend was. Destijds waren er maar drie besneeuwde tv-zenders en de computer was een oude C64. Ik kende internet alleen van televisiereportages. De mobiele telefoon was de telefooncel bij de bushalte. Daar was niets slecht aan.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.

Ooit had ik een hond. Ze heette Buffy.
Ik hield van haar. Ik verloor haar.
Ze was mijn beste vriendin.
Niemand heeft me ooit meer zo laten lachen.

🤗 Voor een meer genuanceerde discussie kunt u gerust de commentaarsectie, privéberichten of het anonieme contactformulier op mijn website gebruiken.