🙃💭 Op het kruispunt tussen 'Vredeslinde' en 'Muurstraat'. Een muur dient als vesting en bescherming. Het is een middel om in de behoefte aan vrede te voorzien. Maar als iedereen zich isoleert, kan er geen uitwisseling en wederzijds begrip zijn. De behoeften van een partij kunnen veranderen, en degenen die zich niet met anderen identificeren, zouden zich gerechtvaardigd kunnen voelen om hun krachten in hun voordeel te gebruiken.

🌤🌱😎 Ik denk dat wat ik doe op Instagram en andere sociale media erg belangrijk is. De verbinding van mensen met de natuur is sterk verminderd in de loop van de industrialisatie en verstedelijking. Dit wordt ook weerspiegeld in het medialandschap, waar de natuur de afgelopen 200 jaar steeds minder belangrijk is geworden. Terwijl mensen deze verbinding verliezen, verliezen we steeds meer soorten, en met het verlies van deze diversiteit brengen we onze levensonderhoud in groot gevaar. Ik geef kennis en perspectieven door en geef de natuur een emotionele nabijheid. 🍀🐞

Je kunt meer informatie vinden op mijn website (link in profiel). Daar vind je ook meer gegevens over de gepresenteerde soorten en mijn kunstwerken. Omdat ik alles zelf doe, is er veel werk bij betrokken. Ik waardeer je morele steun. 💚💛🧡

Dakota is de enige van mijn dierlijke huisgenoten die waarschijnlijk nooit zou bijten of aanvallen. Maar omdat hij een slang is, zijn mensen bang. Een studie uit 2008 toonde aan dat de aanblik van een slangsilhouet stress veroorzaakt bij baby's van slechts 8 tot 14 maanden oud. Het is dus niet iets dat aangeleerd is, maar aangeboren. Andere studies hebben soortgelijke reacties bij niet-menselijke primaten bevestigd. Maar de stressreactie leidt niet automatisch tot angst voor slangen. Al in de jaren 80 werd erkend dat resusapen alleen angstig op slangen reageren nadat ze het bij andere apen hebben waargenomen. Het was een voordeel voor onze voorouders om een slang snel te kunnen herkennen en onmiddellijk te reageren. Giftige slangen vormen immers een gevaar en daarnaast waren onze voorouders ook natuurlijke prooien voor reuzenslangen. Maar Dakota is slechts een ongevaarlijke korenslang die zijn prooi wurgt.😇

Dit zijn de oudste handgeschreven aantekeningen van een van mijn voorouders. Het was mijn betovergrootvader die de geboorte van de oudste zus van mijn betovergrootmoeder Margarete, Magdalena, in juli 1815 optekende. De aantekeningen werden voortgezet tot 1882. In 1877, bijvoorbeeld, werd de geboorte van mijn overgrootmoeder Katharina geregistreerd. Het werd in een familiebijbel geschreven en het schrift is Kurrentschrift - een oude vorm van Duits handschrift gebaseerd op laatmiddeleeuws cursief schrift. Dankzij kunstmatige intelligentie is het me nu gelukt om alle aantekeningen te ontcijferen en toe te voegen aan mijn stamboom.

Omdat het een patriarchaal systeem was, hielden de mannelijke familiehoofden gewoonlijk belangrijke documenten bij. Ik ken zijn naam niet, maar er staat: '22. Julius ist unsere Magdalena zur Welt geboren. Das neugeborene Kind ist eine Weibsperson.' Dus ik weet dat de auteur ook een ouder was van mijn betovergrootmoeder Margarete in 1830.

Ik ben een grote aap! 🐵🍌

Al in mijn kindertijd was ik geïnteresseerd in de systematische classificatie van levende wezens. Ik kreeg een set van een paar duizend informatiekaarten. Er stond een afbeelding op de voorkant en informatie op de achterkant. Er was ook een grote indexkaartdoos. Ik sorteerde alle levende wezens op basis van hun verwantschap. Mensen en hun voorouders werden in een aparte familie geplaatst, die naast de grote mensapen stond. Dit had echter geen zin voor mij. Het feit dat chimpansees nauwer verwant zijn aan mensen dan aan orang-oetans, vertelde me dat ze ten minste in dezelfde familie moeten zijn, of dat elke soort zijn eigen familie zou moeten hebben.

Toen ik op school zat, werden mensen niet als grote mensapen beschouwd. Het idee dat mensen alleen maar apen zijn, wordt ook vandaag de dag nog met veel afwijzing ontvangen. Maar niet in de wetenschap, waar op basis van genetisch onderzoek mensen in een gemeenschappelijke familie, de grote mensapen (Hominidae), samen met de soorten orang-oetans, gorilla's en chimpansees worden geplaatst.

Veel mensen, zelfs degenen die neigen naar wetenschappelijke verklaringen van evolutie, hebben hier een probleem mee omdat ze het zien als een bedreiging voor de uniciteit en bijzonderheid van de mens.

Ik had vaak discussies met mijn moeder over het feit dat mensen dieren zijn. Zij - die biologie had gestudeerd - was hier fel op tegen. Ze zei dat mensen unieke eigenschappen en vaardigheden hebben en dat de geest iets is dat ons van dieren scheidt. Een veelgehoord standpunt - nog steeds vandaag. Ik deel dit niet. Mensen zijn dieren en, zoals elke diersoort, hebben mensen speciale vaardigheden. De mentale vermogens die ooit alleen aan mensen werden toegeschreven, zijn al lang waargenomen bij andere diersoorten - zij het op verschillende manieren: zelfbewustzijn, logica, taal, cultuur, rouw en meer. Maar het idee dat dieren vergelijkbaar zijn met ons in hun waarneming en denken is een moeilijk te slikken pil voor de mensheid.

Ontspannen zaterdag 🫠🌞

Onze grootouders bezochten mij en mijn broertje in het kindertehuis. Beiden hielden van dieren en voorzagen mij van veel boeken en taartjes. Mijn grootmoeder was kunstenares en schilderde dierportretten met make-up op papier. Ze was een nicht van de Duitse schilder Rudolf Kortokraks. Daar komt waarschijnlijk mijn artistieke inslag vandaan. Beiden waren politiek actief. Mijn grootvader had een geweldig gevoel voor humor en was de zoon van de Duitse grondlegger en humanist Dr. Werner Hilpert. Desondanks groeiden we op onder eenvoudige leefomstandigheden. Mijn broer en ik woonden in totaal ongeveer drie jaar in kindertehuizen. Mijn moeder was negen jaar lang dakloos. Het leven kan niet in categorieën worden ingedeeld. Het eerste kindertehuis werd privé gefinancierd en bood een beetje luxe (bijv. computerkamer, sauna, uitstapjes, voorzieningen), maar we werden altijd als reclamefiguren gebruikt (bijv. krantenberichten over bedrijf XY, dat het kindertehuis sponsort met een speelgoedracebaan, enz.). Het tweede kindertehuis, waar de foto's werden genomen, was veel eenvoudiger en kon zich moderne apparatuur zoals nieuwe meubels en computers pas enkele jaren na de val van de Berlijnse Muur veroorloven dankzij een royale donatie van de Lions Club. In plaats daarvan gingen we vaak samen de natuur in om paddenstoelen en bessen te plukken en leerden we bij elke gelegenheid te onderhandelen. Veel van de bewoners van het kindertehuis hadden verstandelijke beperkingen. Daar maakte ik vrienden en leerde ik al vroeg wat de ware kwaliteiten van mens-zijn zijn. Het is mens-zijn.

Wij zijn knuffelmaatjes 🥰

🥳 Ik ben nu officieel 38 jaar oud! 👾

Het is duidelijk dat je me eng vindt. Maar ik ben geen robot en geen vampier. Ik dank mijn onweerstaanbare, eeuwige jeugd aan chocolade en cheesecake.🥧 En aan mijn zonnebloemmentaliteit.🌻🌞

De foto toont mij in mijn 1999 versie in het kindertehuis. En de andere in mijn 2024 versie tijdens mijn dagelijkse wandeling door het spannende volwassen leven. Op beide foto's zou je dezelfde glimlach zien, bij de tweede duurde de sluiter gewoon te lang...

Ik hoop dat jullie allemaal net zo oud worden als ik - het is absoluut de moeite waard! 🫠✨️

Intuïtie 🌿