🍂🐝 Eind oktober op het noordelijk halfrond gaan de gewone wespen (Vespula vulgaris) een fase van terugtrekking en transformatie binnen. De meeste werksters en drones sterven af naarmate het weer kouder wordt, terwijl nieuw bevruchte koninginnen beschutte plekken vinden om de winter door te brengen en zich voor te bereiden op het starten van een nieuwe kolonie in de lente. Gedurende deze periode zoeken de weinige overgebleven wespen naar de laatste voedingsbronnen voordat de temperaturen te laag worden om actief te blijven.

🌷🌳🍂☃️ Wanneer ik deze tijd van het jaar een wesp zie knabbelen aan een dode spin, wordt ze een symbool van de laatste inspanningen in de cyclus van de natuur. Ze is zelf gebonden aan de grenzen van haar levenscyclus, gevormd door de grotere ritmes van de seizoenen. Ze vertegenwoordigt een moment waarop zelfs de kleinste wezens, zoals wij, onze daden moeten afstemmen op de cyclus van de natuur, ons aanpassend aan externe omstandigheden die ons allemaal vormen en verbinden.

In dit overgangsseizoen herinnert de wesp me eraan dat onze onderlinge verbondenheid met de wereld voortdurend verandert, net zoals we ons moeten aanpassen en onze plek binnen de fasen van het leven moeten vinden, altijd afhankelijk van de grotere cyclus die ons ondersteunt.

✨️🌌 Ik heb dit talisman zelf gemaakt in 2006, het jaar waarin ik over mijn ADHD hoorde. Al voor de diagnose wist ik dat ik anders was. Door mijn sterke interesse in de natuur had ik al vroeg parallellen opgemerkt tussen mijzelf en dieren.

🐯 Dit is niets slechts — in inheemse culturen zoeken mensen vaak hun kracht en vaardigheden door een spirituele verbinding met dieren. Er zijn zelfs steeds meer aanwijzingen dat ADHD evolutionaire wortels zou kunnen hebben, gekoppeld aan eigenschappen die voordelig waren in jagers-verzamelaarsgemeenschappen.

💀 De evolutionaire mismatch-hypothese suggereert dat moderne omgevingsfactoren, zoals een sedentaire levensstijl, ervoor zorgen dat bepaalde individuen niet langer optimaal zijn aangepast, wat zou kunnen bijdragen aan de moeilijkheden die we als ADHD herkennen. Hoewel dit nog steeds een hypothese is, geloof ik dat in de biologie niets zinvol is, behalve in het licht van evolutie.

🤠 Ik heb altijd een sterke drang gehad om de natuur te verkennen, en er is nooit iets interessanter geweest voor mij dan ontdekken. Deze intrinsieke drang sluit goed aan bij gedragingen die worden waargenomen in jagers-verzamelaarsgemeenschappen, waar deze kennis essentieel is voor overleving. Ook dieren leren op soortgelijke manieren over hun omgeving.

🧬 Ik weet dat ik deze passie voor de natuur heb geërfd van mijn moeders kant, terwijl mijn vader degene is bij wie ik duidelijk symptomen en gedrag van ADHD zie. Mijn grootvader aan moeders kant vertoonde ook enkele ADHD-kenmerken.

🛖 Wanneer ik bedenk dat mijn naaste vriendenkring voornamelijk bestaat uit mensen met ADHD, kan men aannemen dat we een vergelijkbare interactiestijl hebben, wat waarschijnlijk ook een rol speelt in onze partnerkeuze.

🧫 Misschien ben ik gewoon een unieke combinatie van verschillende prehistorische eigenschappen die elkaar aanvullen.

🌱 Daarom is het begrijpelijk dat ik een sterke verbondenheid met de natuur voel. Deze talisman staat voor waardecreatie. De gevorkte tak symboliseert schepping, en de barnsteen ertussen symboliseert waarde. Net zoals de tak zich splitst en een nieuwe vorm aanneemt, werd de barnsteen in de loop van de tijd gevormd uit hars.

🧠 Je kunt nu wetenschappelijke artikelen en studies over dit onderwerp vinden in mijn uitzending.

Vreemd? Noch een dier, noch een plant, noch een schimmel— iets geheel unieks met verbluffende vermogens. De slijmzwam Physarum polycephalum is het grootste eencellige organisme ter wereld. Wat je op de foto's ziet, is het gele plasmodium dat zich voedt met rijstkorrels. Het rechthoekige stuk agar is het medium waarop ik de slijmzwam in zijn droge rustfase (sclerotium) heb verkregen.

De levenscyclus van Physarum polycephalum bestaat uit verschillende fasen. Het begint in de sporenfase, waarin de slijmzwam overleeft door sporen te vormen die zich in de omgeving verspreiden. Deze sporen zijn veerkrachtig en kunnen lange tijd overleven onder ongunstige omstandigheden. Als de omstandigheden gunstig zijn, ontkiemen de sporen en ontwikkelen zich tot beweeglijke amoeben, de zogenaamde myxamoeben. Deze myxamoeben zijn amoeboïde en kunnen actief op zoek gaan naar voedsel, zoals bacteriën en organisch materiaal.

Wanneer meerdere myxamoeben elkaar ontmoeten, kunnen ze samenvoegen tot een plasmodium. In deze multinucleaire fase, die verantwoordelijk is voor groei en voedselopname, vertoont de slijmzwam opmerkelijke gedragingen: hij navigeert efficiënt door doolhoven en onthoudt paden en negatieve ervaringen.

Wanneer de omgevingsomstandigheden ongunstig worden, bijvoorbeeld bij voedselgebrek of droogte, verandert het plasmodium in de vruchtlichaamfase, waarin het vruchtlichamen produceert die sporen bevatten. Het is belangrijk op te merken dat het plasmodium ook in reactie op licht in de vruchtlichaamfase overgaat. Deze sporen kunnen dan terugkeren naar de sporenfase en zo de levenscyclus voltooien. Bovendien kan de slijmzwam in een droge rustfase terechtkomen, waarbij hij inactief wordt en als sclerotium overleeft tot de omstandigheden weer gunstig zijn.

Bovendien kan Physarum polycephalum zich in meerdere individuen splitsen en samenvoegen met andere individuen, waarbij herinneringen worden samengevoegd. Het dient niet alleen als modelorganisme voor de wetenschap, maar zijn vermogens stimuleren ook filosofische reflecties over hoe intelligentie gedefinieerd kan worden.

🌦🍂 Laatste dag van september: Deze Franse veldwesp (Polistes dominula) is aan het sterven. In september sterven ze allemaal, behalve de jonge koninginnen. Het is koud en regenachtig, en ze heeft niet meer de kracht om te vliegen.

Wespen roepen verschillende reacties op bij mensen. De Franse veldwesp is erg vredig en steekt zelden, zelfs als je dichtbij haar nest komt. Je kunt haar herkennen aan haar oranje vleugels en poten.

Ik persoonlijk zie andere wespen ook niet als agressief, zolang je hun natuurlijke gedrag en grenzen respecteert. Ik vergeef en accepteer dat ze zelf niet altijd in staat zijn om dergelijke vooruitziendheid te hebben.

Toch reageren veel mensen agressief of angstig bij het zien van een wesp. Deze sterke emoties beperken het medeleven en maken het makkelijker om deze dieren kwaad te doen.

Maar zelfs als we proberen medeleven te cultiveren, kunnen ware intenties en contexten gemakkelijk verkeerd begrepen worden.

Deze wesp beweegt duidelijk naar me toe. Ze wil me niet aanvallen. Ze zoekt ook geen contact met mij als persoon. Ze wil gewoon mijn lichaamswarmte, omdat ze in haar eigen beleving aan het bevriezen is en in haar laatste uur nog steeds vecht om te overleven.

Toch laat ik haar over aan de natuur, omdat ik begrijp dat haar verlangen, zonder dat ze het weet, haar lijden alleen maar zou verlengen.

Door mijn eigen pijn te erkennen en te accepteren, kon ik mezelf in mijn gedrag herkennen. Ik schreef, ik maakte foto’s. Ik had ook ruzie met vrienden, maakte het goed, huilde en lachte. Ik leefde mijn zelfbeeld openlijk en vol vertrouwen, ondanks de tekortkomingen ervan. Het lukte me om op een kritische maar begripvolle manier naar mijn eigen processen te kijken en de kwetsbaarheden te erkennen die mijn emoties aansturen en mijn gedrag en dat van anderen beïnvloeden. In mijn eigen lijden ontdekte ik begrip en daarmee vergeving, zowel voor anderen als voor mezelf, wat me bevrijdt van pijn en mijn zelfbeschikking versterkt.

Ik erken dat ik een sterke zelfgerichtheid heb ten aanzien van de motieven van anderen wanneer ze me merkbare schade toebrengen, zonder hun werkelijke redenen en moeilijkheden volledig in overweging te nemen. Ik erken dat ik fouten heb gemaakt, mensen pijn heb gedaan en mezelf daarover heb misleid. Ik erken dat ik meer aandacht heb besteed aan de pijn dan aan mijn woede. Ik draag de verantwoordelijkheid voor hoe ik met deze inzichten omga.

Ik voel me echter al veel beter. Zelfs mijn korte negatieve emotionele pieken, die ik bijna regelmatig ervaar tijdens het tot rust komen voor het slapengaan en die ik al vele jaren succesvol binnen enkele seconden heb weggedrukt, zijn de afgelopen dagen helemaal niet meer opgekomen. Dit geldt ook voor andere emotionele pieken die ik meestal voel in bepaalde situaties. Het gevoel komt, ik noem het, en daardoor wordt het “droog”. De volgende keer komt het helemaal niet omdat mijn brein geen beloning krijgt voor het omgaan met dat gevoel, maar juist voor het bewust herkennen en categoriseren ervan.

Ik heb dit eerder gedaan, maar door de innerlijke spanningen en mijn ADHD is het voor mij moeilijker geweest om mijn impulsen te beheersen, wat ook invloed had op mijn bewuste betrokkenheid bij mezelf. Ik probeer geen verkeerd gedrag goed te praten, maar om het emotionele aspect ervan te neutraliseren om ruimte te maken voor constructief denken.

🏰🦁 Mijn toenmalige vriendin en ik bezochten vorig jaar een kapel in Kasteel Sayn. We keken rond in de kamer, en na ongeveer een minuut maakte ik een van mijn typische, aanvankelijk moeilijk te begrijpen opmerkingen: 'Deze leeuw is anders dan alle anderen!' Alle muren waren versierd met talrijke leeuwenfiguren die er bijna identiek uitzagen, behalve dat er eentje zijn tong uitstak. Dit is opzettelijk, omdat perfectie alleen voor God is weggelegd. Maar waarom merkte ik dit kleine detail zo snel op? Ben ik Rain Man of Indiana Jones?

🤠 Nee! Het komt door mijn ADHD!

🧠 1. Dopamine en Beloningsgevoeligheid

Bij ADHD vermindert het onderactieve dopaminesysteem de gevoeligheid voor beloningen, waardoor de hersenen meer gefocust zijn op nieuwe prikkels, die als meer belonend worden ervaren.

🧠 2. Verhoogde Gevoeligheid voor Prikkels

Mensen met ADHD zijn gevoeliger voor nieuwe sensorische input, waardoor ze kleine veranderingen snel opmerken, omdat hun hersenen voortdurend op zoek zijn naar nieuwe informatie.

🧠 3. Aandacht Wisselingen

Frequente verschuivingen in aandacht helpen mensen met ADHD om veranderingen sneller op te merken, aangezien hun hersenen altijd op zoek zijn naar nieuwe prikkels.

🧠 4. Hyperfocus

Tijdens periodes van intense concentratie kunnen mensen met ADHD uitblinken in het opmerken van kleine details en verschillen.

🧠 5. Prefrontale Cortex en Detailherkenning

Hoewel de prefrontale cortex minder efficiënt functioneert bij ADHD, helpt de verhoogde gevoeligheid voor nieuwe informatie om afwijkingen snel op te merken.

✨️ Ik ben constant op zoek naar nieuwe informatie, veranderingen, prikkels, om het zo maar te zeggen, en daarom merk ik zulke dingen heel snel op. Het is een perfect voorbeeld van hoe ADHD soms een superkracht kan zijn in het opmerken van details die de meeste mensen zouden ontgaan!

Het heeft me geholpen mijn ervaringen en gedachten te delen over verschillende aspecten van het leven die mij niet alleen belasten, maar ook versterken. Een centrale moeilijkheid is mijn neiging tot egocentrisch denken.

Dit ontwikkelde zich vanuit een systeem van onderdrukking. Om mijn belangen binnen mijn familie te beschermen terwijl ik constant werd gemanipuleerd en gebruikt, ontwikkelde ik als kind copingmechanismen.

Ik hoefde nooit veel te doen om aandacht te krijgen, omdat mijn familieleden hun invloed op mij wilden behouden. Als gevolg daarvan voelde ik nooit echt de behoefte om sterke narcistische gedragspatronen in relaties te ontwikkelen.

In plaats daarvan ontwikkelde ik meer egoïstische gedragspatronen omdat elke fase van mijn leven werd gekenmerkt door structurele instabiliteit en andere mensen probeerden mijn perspectief te beïnvloeden, vaak in hun eigen voordeel.

Ik zit niet vast in dit egocentrisme, maar ik werk eraan om de schadelijke aspecten en hun triggers te identificeren. Zoals iedereen heb ik bepaalde dynamieken in mijn persoonlijkheid, die bestaan uit adaptieve (nuttige) en maladaptieve (schadelijke) gedragspatronen. Deze zijn nauw verbonden met emoties en emotie-regulatie. Ik ben erg empathisch, maar dit wordt soms meer of minder beïnvloed door mijn egoïstische neigingen. Mijn ADHD vormt soms een uitdaging voor mijn emotie-regulatie.

Aangezien ik "openbaar" over mijn ervaringen heb gerapporteerd, voelt het alsof ik een stukje zelfbeschikking heb teruggewonnen, omdat het nu gezegd is en er niets meer is wat ik kan doen. Ik zou nog contact kunnen opnemen met National Geographic, maar ik denk dat dit genoeg is.

Het heeft me bevrijd en ruimte gemaakt voor onafhankelijk denken dat niet constant in een verdedigende houding verkeert. De mogelijkheid om een vrije en zelfbepaalde (minder op mezelf gerichte) blik op mijn eigen verantwoordelijkheden te werpen, heeft me tot het inzicht gebracht waaraan ik kan werken om mijn situatie op de lange termijn te verbeteren.

Ik heb me gerealiseerd dat mijn vermogen om het standpunt van andere mensen te overwegen kan worden verbeterd en dat ik een betere kans heb op langdurige emotionele stabiliteit als ik leer om zelfs de diepste pijn te vergeven, het los te laten en het geen macht meer te geven.

Haar patroon een symbool,
van de moraal van haar geslacht.
Haar web, een bloemenfiguur,
uit talloze draden zacht,
waarop ze haar kruis draagt,
tot aan mijn graf het bracht.

R.I.P. stinkwants 🩶

En aan de kruisspin, eet smakelijk! 😋

De vrouwelijke kruisspin (Araneus diadematus) legt binnenkort haar eieren en heeft veel energie nodig. 🍂🍁 Daarna sterft ze, en de eieren overwinteren in de cocon. ☃️❄️

In mijn gedicht wordt de kruisspin zowel letterlijk als symbolisch afgebeeld als de draagster van de moraal van haar familie. Het kenmerkende kruis op haar rug staat niet alleen voor een natuurlijk kenmerk, maar ook voor de last van de morele waarden en tradities die zij draagt. Haar web symboliseert het complexe netwerk van ethische principes dat binnen de gemeenschap geweven wordt, en laat zien hoe het individu verweven is met deze structuren.

Het beeld van de spin die haar kruis naar het graf van het lyrische ik draagt, verwijst naar de onvermijdelijke verbinding tussen leven en dood en laat tegelijkertijd de verantwoordelijkheid en gevolgen van de morele keuzes van haar familie zien. Zo wordt de kruisspin een symbool van de dynamiek van traditie, verantwoordelijkheid en de vergankelijkheid van het leven.

Iets meer dan een week geleden vond ik onze publieksfavoriet Chico met een verwonding. Hij had een deel van zijn staart verloren. Vervolgens zocht ik het terrarium af naar sporen om de oorzaak te vinden. Ik kwam tot de conclusie dat de scheur in het bamboe de meest waarschijnlijke oorzaak was. Dit komt overeen met een bloedvlek die ik in de buurt vond. Eerlijk gezegd had ik deze scheur eerder opgemerkt, maar ik had niet overwogen dat zijn staart erin vast zou kunnen komen te zitten. Door het vocht is de scheur breder geworden, wat een risico is dat in elk terrarium kan optreden. Daarom hoop ik dat Chico’s pijnlijke ervaring een waarschuwing is voor andere eigenaren. Voor mij was het een les om voorzichtiger en vooruitziender te zijn. Chico's staart zal terug groeien, en gedurende deze tijd zal hij een verhoogde behoefte aan voedingsstoffen hebben. Sindsdien lijkt hij, afgezien van de ontbrekende staart, vitaal en vertoont hij normaal gedrag. Gekko’s, net als veel andere hagedissen, werpen hun staart af als ze in gevaar zijn dankzij speciale spieren. Het is nog onduidelijk of dit pijn veroorzaakt. Sommige biologen beweren dat pijn bij het afwerpen van de staart een evolutionair obstakel is. Desondanks is het zeker iets wat niet licht opgevat moet worden. De tweede foto toont het bamboe met de opening. De vernauwing werd waarschijnlijk een val. De derde foto toont het lekkende weefselvocht op de dag van het incident. Het weefselvocht helpt om de wond effectief te reinigen. Omdat een stressvrije omgeving belangrijk is voor genezing en omdat daggekko’s zich meestal boven de grond bevinden, is het logischer om ze in het terrarium te laten. Dit kan anders zijn voor grondbewonende dieren, omdat hun staarten vaak de grond raken en infecties kunnen veroorzaken.

Slangen worden melkachtig een paar dagen voordat ze hun huid afwerpen, dit wordt de 'blauwe fase' genoemd. Dit komt doordat er een vloeistof ophoopt tussen de oude en nieuwe huid, waardoor ze van elkaar worden gescheiden. Maar waarom worden de ogen ook troebel? Dit komt omdat slangen, in tegenstelling tot luipaardgekko's, geen oogleden hebben. In plaats daarvan hebben ze een brilschub die elk van hun ogen bedekt.

Vandaag, 4 dagen na deze foto, heeft Dakota zijn huid afgeworpen en klimt hij nu rond op zoek naar de witte muizen waar hij zo van overtuigd is.