🐒 Ik heb je nu enig inzicht gegeven in mijn uitdagingen, sterke punten en vaardigheden. ADHD is een spectrum en een onderdeel van natuurlijke diversiteit. Er zijn mensen voor wie ADHD een last is, en anderen die er meer voordelen dan nadelen in zien. Het is een misverstand om te geloven dat deze verschillen uitsluitend te wijten zijn aan de wil van de betrokkenen. In feite varieert de uiting van de stoornis, en factoren zoals medicatietolerantie, comorbiditeiten, opvoeding, wereldbeeld, toegang tot gratis of betaalbare therapieopties, levensomstandigheden, levenservaringen, stigmatisering en persoonlijkheidskenmerken spelen ook een rol.

🦤 In deze onjuiste aanname zijn zowel fundamentele attributiefouten als de overlevingsbias ('Survivorship Bias') betrokken.

🌱 In de afgelopen 18 jaar heb ik veel aan mezelf gewerkt en, zoals je misschien in mijn berichten hebt gezien, met enkele moeilijkheden geworsteld.

🏝 Ik ben een rustig en vredig persoon, wat het voor velen moeilijk maakt om mijn ervaringen te begrijpen. In feite heb ik me gericht op het bevorderen van mijn therapie. Ik heb niemand aangevallen; voldeed gewoon niet aan de verwachtingen die ze van mij hadden. Als gevolg hiervan moest ik mijn familie verlaten, omdat we niet in harmonie waren. Daarom vergeef ik degenen die me hebben aangevallen, omdat ze misschien niet dezelfde omstandigheden hadden als ik. Ze wilden me misschien echt helpen, ook al vind ik het moeilijk om dat op zowel rationeel als emotioneel niveau te begrijpen.

🏞 Het heeft me geraakt toen me herhaaldelijk werd verteld hoe 'zielig' ik was terwijl ik probeerde mijn eigen weg te vinden. Ik kon niet eens ademen zoals ik wilde, zonder dat ik er kritiek op kreeg. Ik vergeef mezelf voor de woede en bitterheid die ik voelde, omdat het begrijpelijke reacties waren. Ik erken echter hun schadelijkheid en negatieve impact, niet alleen op mezelf. Daarom werk ik voortdurend aan het verbeteren van mijn zelfmanagement. Ik streef niet naar verzoening, maar naar een duidelijke grens tegen respectloos gedrag. Er is geen plaats voor respectloosheid in mijn leven, omdat het onverenigbaar is met mijn zelfbeeld.

🏔 Ik streef naar een leven dat in harmonie is met mijn waarden, gekenmerkt door respect, begrip en vrede.

🕊 Ik hou van mezelf.

Door mijn eigen pijn te erkennen en te accepteren, kon ik mezelf in mijn gedrag herkennen. Ik schreef, ik maakte foto’s. Ik had ook ruzie met vrienden, maakte het goed, huilde en lachte. Ik leefde mijn zelfbeeld openlijk en vol vertrouwen, ondanks de tekortkomingen ervan. Het lukte me om op een kritische maar begripvolle manier naar mijn eigen processen te kijken en de kwetsbaarheden te erkennen die mijn emoties aansturen en mijn gedrag en dat van anderen beïnvloeden. In mijn eigen lijden ontdekte ik begrip en daarmee vergeving, zowel voor anderen als voor mezelf, wat me bevrijdt van pijn en mijn zelfbeschikking versterkt.

Ik erken dat ik een sterke zelfgerichtheid heb ten aanzien van de motieven van anderen wanneer ze me merkbare schade toebrengen, zonder hun werkelijke redenen en moeilijkheden volledig in overweging te nemen. Ik erken dat ik fouten heb gemaakt, mensen pijn heb gedaan en mezelf daarover heb misleid. Ik erken dat ik meer aandacht heb besteed aan de pijn dan aan mijn woede. Ik draag de verantwoordelijkheid voor hoe ik met deze inzichten omga.

Ik voel me echter al veel beter. Zelfs mijn korte negatieve emotionele pieken, die ik bijna regelmatig ervaar tijdens het tot rust komen voor het slapengaan en die ik al vele jaren succesvol binnen enkele seconden heb weggedrukt, zijn de afgelopen dagen helemaal niet meer opgekomen. Dit geldt ook voor andere emotionele pieken die ik meestal voel in bepaalde situaties. Het gevoel komt, ik noem het, en daardoor wordt het “droog”. De volgende keer komt het helemaal niet omdat mijn brein geen beloning krijgt voor het omgaan met dat gevoel, maar juist voor het bewust herkennen en categoriseren ervan.

Ik heb dit eerder gedaan, maar door de innerlijke spanningen en mijn ADHD is het voor mij moeilijker geweest om mijn impulsen te beheersen, wat ook invloed had op mijn bewuste betrokkenheid bij mezelf. Ik probeer geen verkeerd gedrag goed te praten, maar om het emotionele aspect ervan te neutraliseren om ruimte te maken voor constructief denken.

🏰🦁 Mijn toenmalige vriendin en ik bezochten vorig jaar een kapel in Kasteel Sayn. We keken rond in de kamer, en na ongeveer een minuut maakte ik een van mijn typische, aanvankelijk moeilijk te begrijpen opmerkingen: 'Deze leeuw is anders dan alle anderen!' Alle muren waren versierd met talrijke leeuwenfiguren die er bijna identiek uitzagen, behalve dat er eentje zijn tong uitstak. Dit is opzettelijk, omdat perfectie alleen voor God is weggelegd. Maar waarom merkte ik dit kleine detail zo snel op? Ben ik Rain Man of Indiana Jones?

🤠 Nee! Het komt door mijn ADHD!

🧠 1. Dopamine en Beloningsgevoeligheid

Bij ADHD vermindert het onderactieve dopaminesysteem de gevoeligheid voor beloningen, waardoor de hersenen meer gefocust zijn op nieuwe prikkels, die als meer belonend worden ervaren.

🧠 2. Verhoogde Gevoeligheid voor Prikkels

Mensen met ADHD zijn gevoeliger voor nieuwe sensorische input, waardoor ze kleine veranderingen snel opmerken, omdat hun hersenen voortdurend op zoek zijn naar nieuwe informatie.

🧠 3. Aandacht Wisselingen

Frequente verschuivingen in aandacht helpen mensen met ADHD om veranderingen sneller op te merken, aangezien hun hersenen altijd op zoek zijn naar nieuwe prikkels.

🧠 4. Hyperfocus

Tijdens periodes van intense concentratie kunnen mensen met ADHD uitblinken in het opmerken van kleine details en verschillen.

🧠 5. Prefrontale Cortex en Detailherkenning

Hoewel de prefrontale cortex minder efficiënt functioneert bij ADHD, helpt de verhoogde gevoeligheid voor nieuwe informatie om afwijkingen snel op te merken.

✨️ Ik ben constant op zoek naar nieuwe informatie, veranderingen, prikkels, om het zo maar te zeggen, en daarom merk ik zulke dingen heel snel op. Het is een perfect voorbeeld van hoe ADHD soms een superkracht kan zijn in het opmerken van details die de meeste mensen zouden ontgaan!

🌌 Organische Fragmenten

🌍🔥 Het nastreven van altruïstische en meelevende motieven terwijl men egoïstisch gedrag vertoont, lijkt vaak tegenstrijdig, zonder dat het noodzakelijkerwijs zo is. Toch kan dit innerlijke conflict leiden tot frustratie wanneer daden niet overeenkomen met idealen.

Om dit op te lossen, kunnen sommige mensen blind worden voor hun gedrag en een flexibele zelfperceptie ontwikkelen. Hoewel deze flexibiliteit voordelig kan zijn, kan het ook de kwetsbaarheid met betrekking tot zelfbeoordeling vergroten. Voor mensen met ADHD kunnen zelfs kleine egoïstische neigingen in uitdagende situaties worden versterkt, wat kan leiden tot potentieel schadelijke of gunstige uitkomsten.

De onderliggende aard heeft niet alleen nadelen. Als deze correct wordt beheerd, stelt het hoge prestaties in staat. Maar nu gaat het precies over mogelijke negatieve invloeden die ik zou willen negeren, maar waar ik nu meer aandacht aan zal schenken.

Gedragingen die egoïstisch lijken, komen vaak voort uit neurobiologische factoren, met name verstoringen in dopamine en noradrenaline, die invloed hebben op impulsbeheersing, beloningsverwerking, emotieregulatie en sociale cognitie.

Een tekort aan dopamine kan leiden tot een voorkeur voor onmiddellijke bevrediging, waardoor mensen met ADHD zelfgericht lijken, omdat ze kortetermijnbehoeften boven langetermijngevolgen stellen.

Lage noradrenaline niveaus kunnen de aandacht voor sociale signalen verstoren, wat het begrijpen van de emoties van anderen en de effecten van iemands acties bemoeilijkt, wat kan leiden tot gedrag dat als onattent wordt beschouwd.

Moeilijkheden bij het beheersen van emoties kunnen reacties versterken, waarbij empathie en rekening houden met de gevoelens van anderen worden overschaduwd.

ADHD kan egocentrische neigingen versterken, waarbij impulsiviteit en een focus op onmiddellijke behoeften het begrip van de perspectieven van anderen in de weg staan. Herhaalde misverstanden kunnen leiden tot frustratie, wat mensen ertoe aanzet om zelfbescherming voorop te stellen.

Gedragingen die worden geassocieerd met ADHD, en vaak als egoïstisch worden gezien, zijn geworteld in neurobiologische uitdagingen die zelfregulatie beïnvloeden. Deze neigingen weerspiegelen onbewuste reacties op interne strijd, in plaats van opzettelijk egoïsme.

🌻 Maar zoals met veel dingen hangt het af van hoe bewust je ermee omgaat en of je iets doet om het beter te beheersen.

Het heeft me geholpen mijn ervaringen en gedachten te delen over verschillende aspecten van het leven die mij niet alleen belasten, maar ook versterken. Een centrale moeilijkheid is mijn neiging tot egocentrisch denken.

Dit ontwikkelde zich vanuit een systeem van onderdrukking. Om mijn belangen binnen mijn familie te beschermen terwijl ik constant werd gemanipuleerd en gebruikt, ontwikkelde ik als kind copingmechanismen.

Ik hoefde nooit veel te doen om aandacht te krijgen, omdat mijn familieleden hun invloed op mij wilden behouden. Als gevolg daarvan voelde ik nooit echt de behoefte om sterke narcistische gedragspatronen in relaties te ontwikkelen.

In plaats daarvan ontwikkelde ik meer egoïstische gedragspatronen omdat elke fase van mijn leven werd gekenmerkt door structurele instabiliteit en andere mensen probeerden mijn perspectief te beïnvloeden, vaak in hun eigen voordeel.

Ik zit niet vast in dit egocentrisme, maar ik werk eraan om de schadelijke aspecten en hun triggers te identificeren. Zoals iedereen heb ik bepaalde dynamieken in mijn persoonlijkheid, die bestaan uit adaptieve (nuttige) en maladaptieve (schadelijke) gedragspatronen. Deze zijn nauw verbonden met emoties en emotie-regulatie. Ik ben erg empathisch, maar dit wordt soms meer of minder beïnvloed door mijn egoïstische neigingen. Mijn ADHD vormt soms een uitdaging voor mijn emotie-regulatie.

Aangezien ik "openbaar" over mijn ervaringen heb gerapporteerd, voelt het alsof ik een stukje zelfbeschikking heb teruggewonnen, omdat het nu gezegd is en er niets meer is wat ik kan doen. Ik zou nog contact kunnen opnemen met National Geographic, maar ik denk dat dit genoeg is.

Het heeft me bevrijd en ruimte gemaakt voor onafhankelijk denken dat niet constant in een verdedigende houding verkeert. De mogelijkheid om een vrije en zelfbepaalde (minder op mezelf gerichte) blik op mijn eigen verantwoordelijkheden te werpen, heeft me tot het inzicht gebracht waaraan ik kan werken om mijn situatie op de lange termijn te verbeteren.

Ik heb me gerealiseerd dat mijn vermogen om het standpunt van andere mensen te overwegen kan worden verbeterd en dat ik een betere kans heb op langdurige emotionele stabiliteit als ik leer om zelfs de diepste pijn te vergeven, het los te laten en het geen macht meer te geven.

Er is een verschil tussen het aanspreken van gedragingen en het toeschrijven van kenmerken aan iemand. Gedrag kan schadelijk zijn, afhankelijk van de specifieke dynamiek van de situatie. Dit betekent echter niet dat de individuen slecht of schadelijk zijn. Natuurlijk is het classificeren van gedrag ook een vorm van het toeschrijven van kenmerken, maar het is slechts indirect, contextgebonden en niet veralgemenend. Bovenal is het niet gericht op de persoonlijkheid, maar eerder op gedrag of denken.

Ik benader nieuwe relaties met openheid en eerlijkheid. Op professioneel niveau moet ik vaak mijn opties afwegen omdat er complexe dynamieken spelen. Desondanks streef ik ook in die situaties naar het best mogelijke begrip.

Het is duidelijk dat wanneer ik probeer over te brengen wat mij definieert en wat ik over mezelf weet, ik ook degene ben met de sterkste basis daarvoor. Ik waardeer andere perspectieven zeer, omdat ze mijn kijk kunnen verbreden. Toch benader ik ze ook met voorzichtigheid, omdat ze vertekend of onnauwkeurig en schadelijk kunnen zijn.

Het gekwetste zelfbeeld van individuen die zichzelf hogere competenties toeschrijven in het herkennen van mijn eigenschappen en vaardigheden, wat door mijn perspectief indirect in twijfel wordt getrokken, mag niet dienen als basis voor machtsspelletjes of agressie.

Ik begrijp dat het niet gemakkelijk te begrijpen is wanneer ik probeer de dynamiek uit te leggen, en dat dit frustrerend kan zijn. En dat dit schadelijk gedrag kan bevorderen, waarvan ik zelf ook niet altijd vrij ben. Ik tolereer echter geen agressief gedrag. Na elk moment van frustratie heeft iedereen de kans om te reflecteren.

Mijn doel is om een gezond niveau van zelfbeschikking te behouden en mijn waardigheid te beschermen, vooral in situaties waarin anderen proberen mijn vaardigheden of intenties te beheersen of te ondermijnen.

Het is begrijpelijk dat ik negatieve insinuaties of pogingen om mij te manipuleren niet onbeantwoord laat. Dit is vooral relevant wanneer mijn ADHD wordt gebruikt als basis voor oneerlijke oordelen of onjuiste aannames over mij. Mijn verzet is daarom niet alleen een verdediging van mijn capaciteiten en zelfbeeld, maar ook een afwijzing van manipulatief of kleinerend gedrag dat mij zou reduceren tot een vals of negatief beeld.

Haar patroon een symbool,
van de moraal van haar geslacht.
Haar web, een bloemenfiguur,
uit talloze draden zacht,
waarop ze haar kruis draagt,
tot aan mijn graf het bracht.

R.I.P. stinkwants 🩶

En aan de kruisspin, eet smakelijk! 😋

De vrouwelijke kruisspin (Araneus diadematus) legt binnenkort haar eieren en heeft veel energie nodig. 🍂🍁 Daarna sterft ze, en de eieren overwinteren in de cocon. ☃️❄️

In mijn gedicht wordt de kruisspin zowel letterlijk als symbolisch afgebeeld als de draagster van de moraal van haar familie. Het kenmerkende kruis op haar rug staat niet alleen voor een natuurlijk kenmerk, maar ook voor de last van de morele waarden en tradities die zij draagt. Haar web symboliseert het complexe netwerk van ethische principes dat binnen de gemeenschap geweven wordt, en laat zien hoe het individu verweven is met deze structuren.

Het beeld van de spin die haar kruis naar het graf van het lyrische ik draagt, verwijst naar de onvermijdelijke verbinding tussen leven en dood en laat tegelijkertijd de verantwoordelijkheid en gevolgen van de morele keuzes van haar familie zien. Zo wordt de kruisspin een symbool van de dynamiek van traditie, verantwoordelijkheid en de vergankelijkheid van het leven.

Iets meer dan een week geleden vond ik onze publieksfavoriet Chico met een verwonding. Hij had een deel van zijn staart verloren. Vervolgens zocht ik het terrarium af naar sporen om de oorzaak te vinden. Ik kwam tot de conclusie dat de scheur in het bamboe de meest waarschijnlijke oorzaak was. Dit komt overeen met een bloedvlek die ik in de buurt vond. Eerlijk gezegd had ik deze scheur eerder opgemerkt, maar ik had niet overwogen dat zijn staart erin vast zou kunnen komen te zitten. Door het vocht is de scheur breder geworden, wat een risico is dat in elk terrarium kan optreden. Daarom hoop ik dat Chico’s pijnlijke ervaring een waarschuwing is voor andere eigenaren. Voor mij was het een les om voorzichtiger en vooruitziender te zijn. Chico's staart zal terug groeien, en gedurende deze tijd zal hij een verhoogde behoefte aan voedingsstoffen hebben. Sindsdien lijkt hij, afgezien van de ontbrekende staart, vitaal en vertoont hij normaal gedrag. Gekko’s, net als veel andere hagedissen, werpen hun staart af als ze in gevaar zijn dankzij speciale spieren. Het is nog onduidelijk of dit pijn veroorzaakt. Sommige biologen beweren dat pijn bij het afwerpen van de staart een evolutionair obstakel is. Desondanks is het zeker iets wat niet licht opgevat moet worden. De tweede foto toont het bamboe met de opening. De vernauwing werd waarschijnlijk een val. De derde foto toont het lekkende weefselvocht op de dag van het incident. Het weefselvocht helpt om de wond effectief te reinigen. Omdat een stressvrije omgeving belangrijk is voor genezing en omdat daggekko’s zich meestal boven de grond bevinden, is het logischer om ze in het terrarium te laten. Dit kan anders zijn voor grondbewonende dieren, omdat hun staarten vaak de grond raken en infecties kunnen veroorzaken.

Slangen worden melkachtig een paar dagen voordat ze hun huid afwerpen, dit wordt de 'blauwe fase' genoemd. Dit komt doordat er een vloeistof ophoopt tussen de oude en nieuwe huid, waardoor ze van elkaar worden gescheiden. Maar waarom worden de ogen ook troebel? Dit komt omdat slangen, in tegenstelling tot luipaardgekko's, geen oogleden hebben. In plaats daarvan hebben ze een brilschub die elk van hun ogen bedekt.

Vandaag, 4 dagen na deze foto, heeft Dakota zijn huid afgeworpen en klimt hij nu rond op zoek naar de witte muizen waar hij zo van overtuigd is.