De term 'geestesziekte' is verouderd en wordt niet langer gebruikt in de moderne geneeskunde en psychologie. Wanneer leken deze term gebruiken, verwijzen ze meestal naar ernstige psychische stoornissen die aanzienlijke beperkingen in denken, waarneming of gedrag met zich meebrengen. Voorbeelden hiervan zijn schizofrenie, ernstige bipolaire stoornissen of ernstige depressie*.

*Zonder te zeggen dat deze term in deze gevallen daadwerkelijk waar is, aangezien het afhangt van de context (zie hieronder).

ADHD valt echter niet onder deze term. Zoals in eerdere berichten vermeld, wordt het beschouwd als een neurologische ontwikkelingsstoornis of een psychische stoornis, maar niet als een 'geestesziekte' in de klassieke, verouderde zin.

Ik wil mij niet boven degenen plaatsen die door ernstige psychische stoornissen worden getroffen, maar een onderscheid is belangrijk. Het is cruciaal dat dit onderscheid niet bijdraagt aan verdere stigmatisering of hiërarchieën tussen verschillende aandoeningen. Elke aandoening, of deze ernstig is of niet, kan een aanzienlijke impact hebben op het leven van een individu en verdient erkenning en respect.

Mijn ervaring heeft echter aangetoond dat deze verouderde terminologie vaak in privécontexten wordt gebruikt om te manipuleren en in diskrediet te brengen. Omdat dit onderscheid niet breed wordt begrepen in de hoofden van mensen, heeft het de potentie om aanzienlijke schade aan te richten.

Bijvoorbeeld om macht en controle uit te oefenen in een toxische context. In plaats van het bekritiseerde gedrag aan te pakken, wordt de perceptie en het welzijn ter discussie gesteld. Vaak met de slotzin: 'Je bent ziek!'

Moderne terminologie is preciezer en vermijdt de stigmatiserende connotaties die gepaard gaan met termen zoals 'geestesziekte'. In plaats daarvan verwijzen professionals naar psychische stoornissen of aandoeningen, waarbij specifieke categorieën variëren afhankelijk van de diagnose.

De term 'stoornis' is waardevrij en beschrijft eenvoudigweg dat het om een afwijking gaat.

Er is nog een ander misverstand dat ik wil aanpakken: de aanname dat een diagnose van aandachtstekortstoornis (ADD) of aandachtstekort-hyperactiviteitsstoornis (ADHD) automatisch betekent dat iemand een verhoogde behoefte aan aandacht heeft. In werkelijkheid verwijst de term 'aandachtstekort' naar de moeite om aandachtig te zijn en zich te concentreren, en in sommige gevallen gaat het om het balanceren tussen hyperactiviteit en hypoactiviteit - wat betekent schommelingen tussen hoge en lage energie.

Dit misverstand wordt vaak versterkt door het feit dat mensen met ADHD van nature meer aandacht trekken vanwege hun afwijking van de norm - wat vaak wordt bestempeld als een 'stoornis'. Onconventionele gedachten en gedragingen vallen van nature meer op dan wat als 'normaal' wordt beschouwd. Het is volkomen natuurlijk dat mensen proberen deze verschillen te begrijpen. Hoe ze deze situaties interpreteren, is echter cruciaal. Vaak projecteren mensen hun eigen ervaringen en verwachtingen op wat ze waarnemen.

Ja, ik trek aandacht op Instagram, en dat doe ik bewust. Ik gebruik mijn uniekheid om daadwerkelijk aandacht te trekken omdat ik heb gemerkt dat het me kan helpen om bereik te krijgen voor dit project. Mijn activiteiten echter terugbrengen tot simpelweg aandacht zoeken, is neerbuigend en zegt meer over de percepties van anderen dan over mijn bedoelingen.

In werkelijkheid steek ik veel werk in dit project. Het is duidelijk dat de focus ligt op bioculturele diversiteit. Mijn aanpak is fundamenteel anders dan de typische zelfpromotie die je ziet met vakantiefoto's en persoonlijke ervaringen. Mijn doel is om het belang van bioculturele diversiteit te benadrukken, niet om mezelf in de schijnwerpers te zetten.

Een belangrijk aspect hiervan is het erkennen dat neurodiversiteit ook een essentieel onderdeel is van natuurlijke biodiversiteit. Net zoals de diversiteit van soorten in een ecosysteem het versterkt en verrijkt, zo verrijkt ook de diversiteit van geesten onze samenleving. Mijn creativiteit, gecombineerd met mijn persoonlijkheid en de waardevolle ervaringen die ik deel, dient als voertuig voor deze bredere boodschap: het belang van onze natuurlijke wereld, zijn kleinste bewoners, en de diverse manieren waarop we er allemaal aan bijdragen.

In mijn laatste bericht heb ik het gehad over de reacties die ik heb gekregen vanwege mijn ADHD. Zelfs vandaag, bijna twintig jaar nadat ik er voor het eerst achterkwam dat ik ADHD heb, heb ik nog steeds te maken met soortgelijke problemen. Mijn eigen familie behandelde me vroeger alsof ik geestelijk ziek was. Mijn halfbroer en mijn neef, met wie ik bijna nooit contact had, namen opzettelijk contact op met mensen die ik kende om hen te vertellen over 'mijn ziekte' en vermeend drugsgebruik. Ik werd zowel sociaal als door mijn eigen familie buitengesloten. Dat was ongeveer tien jaar geleden. Het was niet zo dat ze direct zeiden: 'We willen je niet meer!', maar ze behandelden me met zo weinig respect en fatsoen dat ik het gevoel had dat ik afstand moest nemen om mijn eigenwaarde te beschermen. Dat was de slimste beslissing van mijn leven, en ik moedig iedereen in een soortgelijke toxische situatie aan om hetzelfde te overwegen. Ik vind mijn geluk en tevredenheid in mezelf, in de natuur en met alle vriendelijke mensen die me hoop geven.

Dat was niet alleen extreem kwetsend, maar heeft ook blijvende schade aan mijn reputatie veroorzaakt, omdat het duidelijk gewicht heeft wanneer mensen die zogenaamd dichtbij mij staan zulke beweringen doen. Zelfs vandaag de dag kan ik nog steeds zulke beschuldigingen weerleggen. Daarom is het belangrijk om voorzichtig te zijn met zulke beweringen.

ADHD gaat vaak gepaard met veel positieve eigenschappen, zoals het denken op onconventionele en flexibele manieren, en ja, ik kan zelfs mijn impulsiviteit op een goede manier gebruiken. Hoewel ik misschien niet naar bars of andere drukke plekken kan gaan met te veel zintuiglijke prikkels, kun je een geweldige tijd met me hebben in de natuur of genieten van wat creatieve pret. Misschien kan ik niet elke baan doen, maar wat ik kan doen, doe ik echt goed. Mijn eigenwaarde heeft nooit afhankelijk geweest van wat anderen van mij denken, en dat is precies waarom ik vaak met mensen in conflict ben gekomen. Zelfs op school probeerden mensen me te laten geloven dat ik een laag zelfbeeld had omdat ik de massa niet volgde. Maar door dat niet te doen, liet ik eigenlijk het tegenovergestelde zien van wat ze probeerden op mij te projecteren. Het leven is te mooi om het te verspillen aan je schamen voor anderen. Als je me in het hoge gras tegenkomt, maak je klaar om omvergelopen te worden! 🌾👀🌿

Hoi daar! 🙃 Vandaag wil ik je iets vertellen over wat de samenleving om mij heen betekent in relatie tot mijn ADHD. Allereerst kunnen reacties op mijn aandoening in drie basistypen worden onderverdeeld:

1) Begripvolle individuen

2) Mensen die het bestaan van ADHD ontkennen of het aan iedereen toeschrijven (het bestaat niet, iedereen heeft het)

3) Mensen die het verschil tussen ADHD en geestesziekten niet kunnen of willen inzien

Er moet eerst worden verduidelijkt:
ADHD bestaat, en nee, niet iedereen heeft het. Er zijn veel verschillende uitingen, dus mensen die ermee te maken hebben, moeten serieus worden genomen als ze praten over de moeilijkheden die ze ondervinden, evenals hun vaardigheden.

ADHD is geen psychische aandoening. Een persoon met ADHD heeft geen defect tandwiel in hun mechanisme, zoals sommigen (soms opzettelijk) verkeerd begrijpen. ADHD is een neurologische ontwikkelingsstoornis die behoorlijk complex is maar helemaal niets te maken heeft met geestesziekten.

Ik ben blij dat er mensen zijn die tot de eerste groep behoren. Als sociaal wezen ben ik, net als ieder ander, afhankelijk van begrip en acceptatie. 🥰

Echter, de andere twee groepen vormen een last:

Wanneer mensen het bestaan van zo'n stoornis ontkennen, valt alles in de categorie karakter/persoonlijkheid. Symptomen die moeilijk of onmogelijk te beheersen zijn, worden gebruikt om een negatief beeld van de persoonlijkheid te schetsen. De getroffen persoon krijgt geen ondersteuning en kan dit zelf niet of onvoldoende veranderen. Dit leidt vaak tot depressie of zelfs zelfmoord als gevolg van isolatie en falen.

Door ADHD gelijk te stellen aan een geestesziekte, wordt de getroffen persoon praktisch alles ontzegd. Men hoeft niet langer serieus te nemen wat de getroffen persoon doet of zegt. De getroffen persoon doet zijn best om problemen aan te pakken, maar wordt alleen maar uitgelachen, en achter hun rug wordt gezegd dat ze ziek zijn en – in het beste geval – doen mensen alsof ze hen serieus nemen om hun gevoelens niet te kwetsen. Dit heeft in wezen dezelfde gevolgen als het vorige punt over het ontkennen van het bestaan van ADHD, maar voegt een meer verraderlijke laag toe.

🤍🖖

Ik neem afscheid van mijn vrienden voor mijn zomervakantie! Het is het perfecte moment. Het is veel te heet om iets te doen.

🌞🌞🌞🌞

Wandelingen in het bos lijken mij een goed idee.

De algoritmes van Instagram zullen dit tonen:
Een fragment uit Intuition 🌿 (2023), kleurversterkt.

😇

Zo ontstaan rimpels. En ik vind het mooi. ✨️ Het speciale effect van mijn glimlach is dat deze altijd een beetje scheef is.😁 Mijn bovenste tanden zijn super recht en dicht bij elkaar, maar mijn bovenkaak is niet recht zoals bij de meeste mensen.

Dat komt omdat ik als tiener een beugel heb gehad, maar niet tot het einde van de behandeling. Mijn orthodontist vertelde me dat iedereen me daardoor zou uitlachen. Maar in werkelijkheid heb ik mijn hele leven alleen maar positieve reacties op mijn glimlach gekregen.🌞

🧒🔍 Ik vind rimpels heel mooi – ook bij vrouwen. Sommige mensen lachen alleen met hun mond omdat ze rimpels willen vermijden. Ik denk dat een glimlachend gezicht dat ook de ogen omvat, natuurlijker en vriendelijker lijkt. Het versterkt de gezichtsspieren en draagt bij aan een gezonde en levendige uitstraling.

Rimpels maken deel uit van het leven en vertellen vaak een verhaal van vreugde en geleefde momenten. Een authentieke glimlach die de ogen bereikt kan het welzijn verhogen en positieve interacties bevorderen.

😊🍀 In plaats van je zorgen te maken over rimpels, kan het beter zijn om je te concentreren op een gelukkig en vervuld leven, dat zich weerspiegelt in een oprechte en warme glimlach.

Dakota, negen jaar geleden vandaag. Dakota was bijna 3 en ik was 29. Dakota is niet veel veranderd, maar ik ben nu anders. Ik vind dat tijd echt verwarrend kan zijn. Negen jaar is niet echt veel, maar op de een of andere manier toch wel.

🌸 Hier groeien elk jaar een paar roze klaprozen. Maar het is zeldzaam dat ik er een zie met al zijn bloemblaadjes. Zo mooi en delicaat! 😊

📸✨️ Ik vermijd het om van het pad af te gaan voor mijn foto’s. Maar als ik dat doe, controleer ik altijd van tevoren of en hoe ik dat kan doen zonder te veel schade aan te richten. Mijn foto’s zijn een uitdrukking van mijn liefde voor de natuur en worden daarom bijna uitsluitend vanaf de zijkant van het pad genomen. Liefde is gebaseerd op wederzijds respect en begrip, niet op bezitterigheid.

🐁🪰🚜🌾 De weilanden en velden behoren zowel aan de boeren als aan de natuur. Ze dienen als basis voor het leven van ons allemaal. Van het pad afgaan kan veel negatieve gevolgen hebben: dode, gewonde, verdreven of verstoorde dieren; vernietiging van de vegetatie; bodemverdichting; imitatoren; financiële schade aan boeren en boswachters; verlies van biodiversiteit.

🪱 Houd hier rekening mee en blijf op de paden om de schoonheid en gezondheid van onze natuurlijke omgeving te behouden.

Wat ik zie ✨️

Chico! 🦎